MafiaStyle

Hoofdstuk 17

Lyano ShadowBanner
Dit gaat ze niet leuk vinden, de blik in haar ogen lijkt angstig.

'Gaat het over mijn kind?' Ze moet echt veel om dit kind geven als ze er zo veel over na denkt.

Mijn handen haal ik van haar gezicht af, ik zucht nog één keer diep voordat ik de harde waarheid moet vertellen.

'Ik heb zojuist een gesprek gehad met een aantal mannen beneden.' Geïnteresseerd knikt ze. 'Mijn vader wilt 5 mannen naar de oorlog tussen DarkRipper en Blueheart sturen en aangezien ik één van de 5 ben...' Ze gebaart mij om stil te zijn wat ik dan ook direct doe. Ik wil alles behalve haar pijn doen maar wat ik nu zie ik haar ogen is alles behalve blijdschap.

'Wie is DarkRipper en BlueHeart.' 'Er zijn 4 bekende bendes in Nederland, ShadowBanner met de kleur rood, BlueLite met de kleur licht blauw, DarkRipper met de kleur grijs en BlueHeart met de kleur donkerblauw. Als er oorlog komt tussen één van die bendes is er terror in heel Nederland.' Ratel ik aan één stuk door.

'Wij ShadowBanners willen niet te erg verwikkeld geraken in deze ruzies maar als wij niets doen zal dit eindigen met het volledige land op blazen. Vandaar zegt mijn vader dat wij onze 5 sterkste mannen moeten sturen, en als mijn vader iets zegt moet het gebeuren.'

Ik kan niet goed aflezen van haar gezicht wat ze er van vind. Ze kijkt gevoelloos. 'J-je gaat weg?' Het is bijna zielig hoe gebroken ze er uit ziet. 'Niet voor goed maar ik moet wel helpen vechten.' Het lijkt mij niet het beste moment om te zeggen dat je meestal niet levend uit een oorlog komt.

Een zachte zucht verlaat haar lippen. Zelfs als ze verdrietig is ziet ze er nog schitterend uit.

'Lyano!' 'Huh wat?' 'Ik vroeg je iets.' Ongemakkelijk krap ik achter mijn hoofd. 'Sorry wat vroeg je?' 'Hoelang hebben we nog samen?' 'Vader wil mij voor het donker daar hebben dus echt niet lang meer.'

Het valt erg op hoe hard ze tegen de tranen vecht. Als troost sla ik mijn armen om haar middel. Zachte snikjes verlaten haar lippen. Wauw... Huilende meisjes. Dit ben ik niet gewend.

Troostend aai ik over haar rug in de hoop dat het helpt.

'Het komt wel goed met jouw hoor, ik stuur elke dag iemand om te checken op jouw en je broer.' Een klein lachje valt te zien op haar gezicht. 'Als ik weg ben geen gekke dingen doen hé? Geen feestjes door de week.' Zeg ik terwijl ik haar plagerig een duw geeft. Ze kan er wel om lachen maar niet zo veel als normaal gesproken.

'Help jij met koffers in pakken? Ik ben daar niet zo goed in.' 'Wat moet je toch zonder mij.' Een arrogante zin wat bij haar absoluut niet arrogant klinkt, hoe doet ze dat toch? Hoe is ze zo perfect.

Met beide handen pak ik haar hoofd stevig vast en druk een kus op haar voorhoofd voordat ik de deur uit loop. Ze lijkt in shock, niet erger dan ik.

-

'Nou daar staan we dan.' Zeg ik ongemakkelijk op het station, mijn trein kan ieder moment komen. De 4 andere gekozen mannen staan verderop met hun vriendinnen of moeders, voor hen zal dit ook niet makkelijk zijn. Maar schuldig voel ik mij absoluut niet, dit is ten slotte niet mijn fout.

'Hoe lang blijf je weg?' Vraagt ze met lichte tranen in haar ogen. 'Ik weet het niet maar ik zal je elke dag bellen.' Mijn hand plaats ik op haar buik. 'Laat me weten als de baby iets laat horen.' Een kleine lach kan ik niet onderdrukken.

Ze geeft geen kick, het doet mij ook pijn om haar zo te zien. Ik ben aan haar gehecht geraakt in een korte tijd.

Voor de laatste keer sluit ik haar in mijn armen. 'Ik beloof dat ik terug kom.' Niet de slimste belofte maar als het haar gerust kan stellen probeer ik alles. 'Als je niet terug komt heb je een groot probleem.' Zegt ze nep boos.

Met een piepend geluid remt mijn trein op het perron. Dit is het dan... Langzaam gaan de oude deuren open.

Met een slinger gooi ik mijn rugzak over mijn rug. Stap voor stap loop ik weg bij haar. Ik kan niet zo maar weg gaan...

Met een zacht sprintje ren ik naar haar toe om haar nog één keer te omhelzen, terwijl ik haar knuffel til ik haar een stukje op wat niet heel moeilijk is.

Ik verlies alle controle die ik nog over mijn lichaam heb en sluit mijn lippen op die van haar. Het voelt magisch, zo heb ik mij oprecht nog nooit eerder bij iemand gevoelt. Zou ik haar toch leuk vinden?

'Zorg goed voor jezelf Avyanne.' Met een laatste streel over haar haren stap ik de trein in samen met de andere 4 mannen.

De hele trein rit werd er niets gezegd, mijn beste maatje Leroy is zelfs stil wat voor hem bijzonder is. Niemand heeft er zin in, de trainingen zijn zwaarder dan ooit en het vechten is ook niet oké.

'We zijn gearriveerd heren.' Ik heb het gevoel dat ik de leiding van deze reis moet nemen.

Vermoeid stappen we uit de trein. Wat is dit voor plek?! Niemand komt hier ooit. Het plaatje licht precies gevestigd tussen de plekken Rotterdam en Den Bosch. Omdat DarkRipper uit Rotterdam komt en BlueHeart komt uit Den Bosch, we mogen absoluut geen kant kiezen in deze strijd.

'Goedendag heren, ik zie dat jullie het hebben kunnen vinden, volgt u mij maar naar de rest.' De rest? 'Is er een rest?' 'Je dacht toch niet dat jullie met zijn vijfen een oorlog kunnen stoppen?' Dat was best dom van mij om te denken eigenlijk.

'Wow...' Is het eerste wat ik uit breng als ik de gigantische slaap hal zie. Hoeveel mensen zijn dit wel niet?

'Hier liggen zo'n 750 mensen en met jullie 755, elke beetjes helpen. Links achterin zijn jullie bedden. Morgen 6:30 krijgen jullie meer uitleg, ben je niet op tijd zal er een gepaste straf komen. Begrepen?' 'Ja.' Zijn stem klinkt enorm streng. 'Ja wat?' 'Ja meneer.' 'Nee het is ja commandant.' Een commandant? Dat zou betekenen dat wij nu een deel zijn van een leger? 'Rust goed uit.'

Dit bed licht ongelooflijk hard in vergelijking tot mijn eigen bed. Het is nu 9 uur hoe kan ik nu al slapen normaal slaap ik rond een uur of 2 of 3.

En slapen gaat al helemaal moeilijk nu het enige waar ik aan kan denken Avyanne is.

Van mijn nachtkastje pak ik mijn telefoon om Avyanne te appen.

'Hey, ik ben veilig gearriveerd het is erg leuk hier.' Het is een leugen maar ik wil niet dat zij zich zorgen maakt om mij, zij hoeft zich alleen maar zorgen te maken over het kindje.

'Hey, Lyano het is hier ook gezellig. Maylae slaapt hier ter support succes met alles je kan het.' Ongelooflijk hoe veel zo'n berichtje met je kan doen. Mijn hart verlicht, even vergeet ik al het drama om mij heen, alles wat nu belangrijk is... Is zij.

'Hey lul! Doe dat licht uit!' 'Hou je bek!' Schreeuw ik terug, geen idee wie het zegt.

Voor het laatst neem ik een kijkje naar het lieve berichtje voordat ik in slaap val.

"Piep..." "Piep..." "Piep..."

Heel veel verschillende alarmen gaan tegelijk af, het was onmogelijk voor iemand om hier door heen te slapen.

Vlug trek ik de kleding aan die aan mijn voeteneind ligt. Geen idee hoe het er komt. Het is echte leger kleding, nu voel ik mij al helemaal alsof ik in het leger zit.

Met een kam borstel ik door mijn wilde ochtendharen.

Als ik mijn kam terug in mij tas wil doen vind ik een briefje. Dit heb ik hier niet in gelegd.

Hey lieve Lyano,

Waarschijnlijk lees je dit als je er al bent waar je ook maar mag zijn.

Geloof mij, ik mis je echt heel heel heel erg. In zo'n korte tijd ben ik zo veel van je gaan houden, ik kon dit absoluut niet face to face tegen je zeggen. Daar ben ik veel te zenuwachtig voor.

Ik vind je leuk Lyano, en ik weet dat het slecht is want je hebt een vriendin...

Ze denkt dat ik Shena echt leuk vind?

Ik wens je veel sterkte en kom alsjeblieft terug in 1 deel.

Heel veel liefs Avyanne Auclair.

Ik heb nu echt een rede om extreem voorzichtig te doen, ik ga in één stuk thuis komen. Ik heb het haar belooft.