Artık yeni bir hayata başlıcaktım... Yeni bir sayfa.Kulağa hoş geliyor değil mi? Hiçte bile.Aslında korkuyorum. alışabilicekmiyim yeni hayatıma? Yeni insanlara.
İstanbul a taşınıyoruz.Annem yeni bir iş bulduğundan bahsetti.İzmir e veda etmek bana garip geliyor. Mutluluklarımın , üzüntülerimin ve diğer herşeyimin başladığı yer...
Ahh azdaha unutuyordum bu arada ben 18 yaşındayım lise 4 e gidiyorum adım: Doğa Korkmaz.Soyadımı kim bulduysa benimle dalga geçiyor olmalı.Cidden bu soyadları kim buluyor? Adres ver koçum.Daha fazla saçmalamadan önce kendimden bahsetmeye devam ediyim sakar , duygusal , özgüvensiz , aptal.İşte ben buyum.Sanırım kendime bu Sıfatları yakıştırmam özgüvenim İçin fazla büyük bir sorun haline geldi.Herneyse kimin umrunda? Bir gün birisinin beni Çözebileceğinden çok korkuyorum ama böyle bişiye izin vermicem zaten isteselerde çözemezler benim gibi bir aptalı.Aslında böyle bişiy olsa herşey daha kolay olmaz mıydı? Ahh cidden mi? Saçmalama.
Ben annemle yaşıyorum. Evet babam yok. Aslında var , ama ben babamı tanımıyorum sadece resimlerden gördüğüm kadarıyla... 1 dakika resimler mi dedim? Annemden sakladığım resimler dicektim. Annem bu konunun açılmasını hiç sevmez. Belkide haklı. Bende annemin yerinde olsam o adamın adını bile duymak istemezdim.
Ben herzaman babamdan nefret ettim belkide nefret ettiğimi sanıyorum... birgün kendime bunu itiraf edebilirim belki ama o gün gelmicek,gelmemeli. Peki neden mi babmdan nefret ettim? Ahh evet şimdi başlıyoruz...
Benim annem bana hamileyken babam annemi terk etmiş. Annemin babasıda annemi evden kovmuş. Annemde karnı burnunda sokaklarda kalmış. Ne kadar acımasızca değil mi? bu zalimliği her hatırladığımda babamdan nefret ediyorum. Aslında şuanda içinde bulunduğumuz ortamın adı hayatsa herşey acımasızcadır. Hayattan ölesiye korkmak... Nasıl bir duygu mu? İğrenç.
Hergün annemi ağlarken görmek... İşte bu çok gücüme gidiyordu. 'Babam annemi bukadar çok mu üzüyor?' diye sordum kendi kendime.İşte o günden beri babamdan ve tüm erkeklerden nefret ettim çünkü: erkekler sadece üzer mahveder bunuda annemi görerek öğrendim ve bundan sonra kendime bir söz verdim: Hayatıma hiçbir erkeği sokmucaktım... Babamı bile. Gerçi babam zaten benim hayatımda yok. Hiçte olmadı, ama itiraf etmek gerekirse: babamın yanımda olmasını çok isterdim.Bana kızım demesini, okulun ilk günü babalarıyla sarılan çocukları görüp babama sarılmayı... Annemi ne kadar üzmüş olsada o benim babamdı ve hep öyle kalıcaktı. Acaba birgün karşılaşsak beni severmiydi diye merak etmiyor değilim.Herneyse yinede nolursa olsun hayatıma hiçbir erkek girmeyecek. Kendime bir söz verdim ve bu sözü tutucamda.
İşte buda benim hikayem. Bakalım yeni İstanbul hayatımda neler olucak?
Bu benim ilk hikayem inşallah beğenirsiniz :) Medya Doğa Korkmaz
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir Aşk Hikayesi
Literatura FemininaBen Doğa Nerden başlasam bilemedim ben 18 yaşındayım lise 4 e gidiyorum. Annemle yaşıyorum çünkü babam yok. Aslında bu uzun bir hikaye: Ben herzaman erkeklerden nefret ettim ... Peki ya neden ? babam yüzünden... Böyle diyince genelde akıllara gelen...
