Bir Aşk Hikayesi

3. BÖLÜM ''Kim demiş hayaller gerçek olmaz diye?''

Multide Arda var

--

Korku ve Heyecan...

Bir an yapmak istediğin şeyi yaparsın. Sonuçlarını düşünmeden. Olacaklardan habersiz masum bir duyguyla yaparsın. İşte tek sorun bu cümlenin içindeki 'masum' kelimesiydi sanırım.

Aptal düşüncelerimden sıyrılıp hayata çivileme dalış yaptım. Bu gidişle tüm dalma taktiklerini öğreneceğim sanırım... En son Kaan'ın kafasında dondurmamı parçaladığım düşünülürse şuanda nefes nefese koşuyor olmam çok normal. Değil mi?

Kaan'ın bana ölümcül bakışlarının ardından ve bana 'Sen Bittin' demesiyle o anki karışık hislerimle ve ne yapacağımı bilemeyerek kaçtım. Şuanda etrafımdaki hiçbirşeyi umursamıyorum, sadece koşuyorum. Sonu olmayan bir yarıştaymışım gibi... Asıl hata neydi biliyormusunuz? O yarışa katılmaktı...

Düşüncelerimden ayrılmamı sağlayan şey kıçımın üstüne düşmem oldu... Ben daha tatlı bir dille uyandırırsın sanmıştım sevgulim? Kaçayım derken, okulun yeni temizlendiğini düşündüğüm zemininde kayıp kıçımın üstüne düşmüştüm.

Ahh harika.

Arkama baktığımda demin peşimden gelen Kaan'ı görmememle mutlulukla gülümseyecektim ki,sadece yüzümü buruşturmakla yetindim. Neden mi? Canım acıyor. Tam kalkmak için yeltenecektim ki, bana uzanan ele bakakaldım.

Ardından o elin sahibine bakmak için kafamı kaldırdım. Ardından gördüğüm şeyler şunlar oldu: Açık kahve rengi gözler , şişik ve dolgun dudaklar. Beni aptal düşüncelerimden ayıran karşımdaki yakışıklının sesi oldu.

''Biliyorum yakışıklılığıma bakakaldın ama kalkmazsan kıçın uyuşabilir'' dedi alayla sırıtırken.

Ne diyebilirimki? Daha nazik olabilirdin. Ahh ahmağın tekiyim.

''Senden daha yakışıklılarını görmüştüm'' dedim diyecek birşey bulamayarak.

''Kimmiş onlar?'' dedi alayla sırıtırken

Ardından elini tutup ayağa kalktım.

Sorusunu pas geçerek ''Teşekkür ederim.'' dedim sahte bir gülümsemeyle.

''Merhaba ben Arda?'' dedi. İsmimi sorarcasına.

''Bende Doğa.'' dedim.

Ardından arkadan bağrışma sesleri gelince arkama dönüp baktım.

Siktir. 

Görüş alanıma 1 adet Kaan ve yandaşları girmiş durumda...

Onlar beni görmeden gitmeliyim diye düşünürken, Kaan'ın arkadaşı Anıl, Kaan' a bakarak beni işaret etti.

İşte şimdi boku yedim.

Karşımdaki Arda'ya dönerek:

''Şeyy... Ben-Benim gitmem lazım tanıştığımıza çok memnun oldum.'' dedim sahte bir gülümsemeyle.

Tam ağzını açmış birşey diyecekken onu aldırmadan koşmaya başladım. İçimdeki heyecan ve korku hissini bastıran aptal sorularım oldu. Acaba yakalarsa ne yapardı? Dövermiydi? Rezil mi ederdi?

Okuduğum kitaplar düşünülürse, birçok kitapta 'ben fiziksel şiddete alışığım, senden korkmuyorum' diye konuşmalar geçerdi. Ama sorun şu ki: ben öyle değildim. Sonuçta içip akşamları eve gelip sonra kızını döven bir babamda olmadığına göre... Evet kesinlikle fiziksel şiddete alışık değilim. Ben aptal hayalleriyle mal mal geçinip giden bir kızım.