Bir Aşk Hikayesi

6. BÖLÜM - ''Dokunma bana!''

Sayımız artmış çok sevindim herkese çok teşekkür ederim :) Bölüm şarkısı: Neon Jungle - Louder

Korku. Nasıl bir duygudur? Tüm duyguların önüne geçebilecek kadar güçlüdür aslında. İçimizdeki diğer duyguları ezip geçebilecek kadar... Birkaç dakika önce mutluyken, nereden geldiğini bilmediğimiz bir rüzgara kapılırız o an. Tatlı bir esinti gibi gelir başta.Tenimizi okşar. Peki, ya nedir korku? Korku seni çağırıyorsa kaçış yoktur aslında. Bir kere düştüysen o hataya, bedelini ödersin. Peki ya, bu bedel nedir? Hayatımızdır belkide... Ne demişler? 'Korkarak yaşıyorsan hayatı yalnızca seyredersin.'

İşte şuanda içimdeki duygu, tam buydu. Korku. 

''Kim var orda?'' dedim içimi saran korku hissiyle.

Yağmurun, hızlandığını, asfalta düşen yağmur damlalarının sesinden, anlayabiliyordum.

Ortam, çok sessizdi. Fırtına öncesi sessizliği andırıyordu... Tek bir ses dışında.

Ayak sesleri.

Ayak sesleri arttıkça, onunla beraber orantılı bir şekilde korkumda artıyordu.

''Kim var orda!?'' dedim cümlemi tekrarlayarak. Bir süre duraksayıp ayak seslerini ve yağmur damlalarının sesini dinledim. Kısa bir süre. 

Ardından, ağızımda hissettiğim elle, tüm vücudumu korku hissi sarmıştı.

Arkamdaki kişi

''Şşştt.'' diye fısıldadı. Benim hissettiğim korku hissine göre o sakindi. Fazla sakindi. Sanki, az sonra bu sakinliğinin öcünü alacakmış gibi... Bunu hissedebilmek çok da zor olmamıştı.

Elimi ağzımdaki ele götürüp, kaçmak için debelenmeye çalışmamla; Sertçe duvara itilmem bir oldu.

Gözlerimi kapayarak, acıyla yüzümü buruşturdum.

Ardından gözlerimi açarak, az önce ağızımı kapayan kişiye baktım.

Karşımda gördüğüm kişiyle ağızım açık kaldı.

Hayır bu şaşkınlıktan değildi. Tamam, belki biraz şaşırmıştım ama bu şaşkınlık duygusu kolayca yok olmuştu. Neden mi? Çünkü yerini korkuya bırakmıştı.

Karşımdaki kişiye korku dolu bakışlarla bakmayı sürdürebilmiştim sadece.

Ardından, kendime gelmeye çalışarak konuştum:

''Ka-Kaan?'' sesimin titremesine engel olamamıştım.

''Şşştt.'' dedi beni susturmak istercesine.

Ardından, ortamdaki tek ses hızla artan yağmur damlalarının sesi olmuştu.

Çok korkuyordum. Birşey diyemiyordum. Konuşamıyordum. Kıpırdayamıyordum. Kas katı kesilmiştim.

Sonrasında, aramızdaki ölüm sessizliğini andıran sessizliği, bozan Kaan'ın sesi olmuştu.

''Aslında, küçük korkak bir kızdan farksızsın. Korktuğun birşey olduğunda köşe bucak kaçıyorsun. İncinmekten korkan küçük bir kız çocuğu...''

''Ama dıştan bakınca: Cesaretli, özgüvenli, herşeyin üstesinden gelebilecek birisi gibisin. Yani herkese böyle yansıtıyorsun kendini. Olmadığın biri gibi davranamıyorsun Doğa. Çünkü ben senin ne bok odluğunu anlayabiliyorum.'' Dedi sessizce fısıldayarak. 

''Belki kim olduğunu bilmiyorum, ama ne kadar korktuğunu hissedebiliyorum. Herkese korkmadığını kanıtlamak isteyen, küçük bir kız çocuğu gibisin. Ama, yanlış bir yoldan gidiyorsun. İşte bu yolda, ben varım. Bana oyun mu oynamak istiyorsun? Ozaman benim kurallarıma göre oynayacaksın.'' dedi ölümcül tondaki sesiyle.