So Wrong Yet Feels So Right

Chapter 13

Chapter 13

I got a weird obsession over watermelons for almost a week now. I cannot remember if I have like it before the way I like it now.

I ignored Rafa's judging stares as I eat watermelon together with my cup of rice. I find it weird too but I can't help it. I really like it this way.

"How long haven't you eaten watermelon before? Damn it, Amanda you're getting weirder every single day," hindi na niya napigilang magkumento.

"Don't you have work today? Why don't you just go outside. You're so noisy!" I spat.

Ibinaba niya ang kubyertos, handa na para patulan ako.

"No, I don't have. At mas annoying ang way mo to eat... that, with a rice," anito sabay turo sa watermelon na akala mo ay may kasalanan sa kaniya para tignan niya ng masama.

"It's a nice combination. Why don't you try so you would know?"

Nandidiri niya akong tinignan.

"Pwede ba, Amanda. Stop that... and stop asking me to fill the ref of too many slices of that favourite of yours. And stop asking me too to buy watermelons at midnight!" reklamo ni Rafa.

Naiinis na ako sa kaniya, ah. Nagpabili lang naman ako sa kaniya ng midnight because he's already on his way home!

"You know what? Ang arte mo!" inirapan ko siya.

"Just a little more Amanda and I would think you're pregnant," asar pa ni Rafa.

"Tss, ang pangit mo, diyan ka na nga!" sagot ko at naiinis na umalis ng dining area. "You wash the dishes, duckling!" I shouted before I entered my room.

Hindi ko din naman maintindihan kung bakit nga ba gustung-gusto ko ang watermelons ngayon.

Ganito ata kapag buong araw ka lang nasa bahay sa loob ng ilang linggo na. Kahit mga simpleng bagay napapalaki na. Hindi gaya ng suhestiyon ni auntie Roma ay hindi pa ako nakakapamasyal sa kahit anong lugar dito sa France, hindi pa kahit sa pamosong Eiffel Tower.

Laging busy si Rafa para masamahan ako at kahit kaya ko naman ay parang wala din ako sa mood mamasyal. Akala ko noong una ay jetlag lang pero ilang linggo na din. Hindi man siguro ako pagod sa trabaho o gawaing bahay ay pagod naman ang utak ko.

Hindi ko kasi mapigilang mag-isip tungkol sa mga naiwan ko sa Pilipinas. Our business, is it still going well despite our blurr relationship with the Russos?

How about my parents? How are they? I've tried calling them for so many times already but we always ended up very quickly. Lagi pa din silang busy at mas dumoble pa ata ngayon. Ni hindi pa nga nila ako nakukumusta tungkol sa pagtira ko dito. Siguro'y ganoon na sila kasanay na wala ako. Hindi na sila naninibago.

Mabuti pa nga si auntie Roma at tinawagan ako noong isang araw para kumustahin.

At si... Jeremiah? Sa kaniya madalas maubos ang oras ko. Ewan ko pero hindi ko siya matanggal sa utak ko. Palagi na lang siyang sumusulpot kahit na pilit ko namang itataboy. In the end, susuko na lang ako sa kakaisip dahil wala naman din akong balita sa kaniya. Or should I say, iniiwasan kong makibalita tungkol sa kaniya. I don't think I can ever see him or talk to him casually after what happened.

Umagang-umaga ay nagising ako ng masama ang pakiramdan. Bumabaliktad na sikmura kaagad ang gumising sa diwa ko.

Agad kong ipinagpasalamat na ang kwartong gamit ko ay may sariling banyo hindi tulad ng guestroom na sinabi kong pwede na sa akin.

Mabuti na lang at noong magtatanghali ay naging maayos na ang pakiramdam ko. Hindi na din ako uminom ng gamot dahil saglit lang naman ang pagsama ng pakiramdam ko.

"Maybe you can blame the watermelons for that," si Rafa kaninang umaga at nakita akong masama ang pakiramdam.

"Or maybe not... blame yourself rather since it's you who doesn't know how to control," dagdag asar pa niya.

Mabuti na lang din talaga at madalas wala sa bahay si Rafa. Halos umaga at minsan sa gabi lang kami kung magkita. Kung ganitong palagi na lang siyang mang-aasar ay baka maubusan na ako ng pasensiya.

Umalis na siya at ako na lang ulit mag-isa ang naiwan sa bahay.

Tila ngayon lang ako nagkaenerhiya na lumabas at mamasyal pagkatapos ng ilang linggo ko dito.

Nagbihis ako at agad na umalis ng bahay. Nagtaxi ako hanggang sa sentro ng lungsod para doon na lang mamasyal.

Talagang kahanga-hanga ang mga impastraktura ng bansang ito. They have preserved the most important sites and buildings.

One day wouldn't be enough to appreciate all of it. I suddenly remember my history class where Philippine history was tackled. This is a place where some of our heroes worked and studied. How wonderful!

Of course different high-end and low-end brands are everywhere. Restaurants are everywhere, too. I've been to other countries but not France.

Iyon nga lang ay mabilis akong napagod. Nasanay ata ang katawan ko na walang ginagawa at lagi lang nagkukulong sa bahay.

I don't think I can continue my clubbing hobby here. Seriously, I want to make the situation to my advantage than taking it always as a distress.

My attention was caught by a painter on the sidewalk. Of course, Paris! Famous for their glamorous artworks from then up to now.

I saw a painting of a child messily eating an apple. I don't know why but there's something in my heart that was moved by the painting. At sa sobrang apektado ko ay hindi ko namalayang napaiyak na pala ako habang tinititigan iyon.

Bakit? Kung anong meron sa painting na iyon ay hindi ko din alam.

In the end, I bought the painting and went home.

Pero kahit na kanina ko pa tinititigan ang larawan ay hindi ko pa din masabi kung ano ang nararamdaman ko para dito. Hindi naman ako malapit sa mga bata.

"I'm home!" I heard Rafa from the door.

Ibinaba ko ang painting sa coffee table para ibaling ang pansin sa kakapasok lang na pinsan.

"Hey," I greet him.

"Hey, too. Oh, what's that?" he pointed at the painting. "This is good... nice. I didn't know you're into arts."

"I'm not, actually." I never tried except at school but I can't remember being astonished with it.

"Hmm, so why but this? And finally you went out, huh?" tanong ni Rafa na hindi ko din alam kung ano ang sagot.

Nagkibit balikat na lang ako. "I don't know. Maybe because it's nice," I shrugged again.

Tinanggap naman ni Rafa ang sagot ko.

"I'll just change then I'll cook our dinner," Rafa said then ascended to the spiral stair.

Pagkaalis niya ay ibinalik ko ang tingin ko sa painting. The pitch black eye of the kid was mesmerizing. As if it's talking to me in a languade I do not know but I can understand. The way he held the apple is pinching a part of my heart. The mess on his naked body and small face is giving me chills.

Really, what's with this?

...