When Iyakin Meets Reality

Chapter 25

VIVENE

l am the reason why Lance is lying there on the bed, his life in danger. And I hate myself that I can't do anything about it. Gusto kong ako ang magliligtas sa kanya. Not out of responsibility, pero dahil alam ko sa sarili ko na espesyal siya. Hindi ko alam if I love him already, or if it's still too soon to say that. Ano pang malala? Si Yanna ang tutulong sa kanya.

"So...inaamin mo na may gusto ka nga kay Lance?" Alice siad eagerly. Nako posh, kung may buntot lang to, baka nagwa-wag na siya.

Tumingin ako sa sahig nung mini-hospital-slash-mas-malaki-sa-clinic. "Oo." sabi ko. Nakita ko naman ang namumuong ngiti sa labi ng tatlo kong kaibigan. "Pero wala pa akong gusto sa kanya noon." sabay dagdag ko. Aba, mahirap na, baka ma-miss-understood ako ng mga ito. 

"Oh edi kailan mo lang nalaman na may gusto ko talaga sa kanya?" tanong ni Clarisse. Naman ehhh, andami nilang tnaong, parang interview lang 'pag mag-aaply sa trabaho.

Napa-isip din ako dun. Kailan nga ba? Imposible namang kanina lang, since kung ano-ano na ang nasabi ko sa kanya nung akala ko talaga mamatay na siya. I tried to recall memories. At napa-blush ako. Emerghed, sa dami ng mga moments na kinilig ako sa kanya, hindi ko na maalala kung kailan nga ba.

"Maybe I was denying it. Kasi hindi ko rin alam kung kailan." sagot ko sa kanila. At lahat sila sumimangot. Itong mga to, sobrang eager talaga nila, parang buhay nila ang nakalaan  kapag hindi nila nalaman ang buong kwento. Oh well, wala silang magagawa. Bwahahaha!

Lumabas ng kwarto si Yanna and surprisingly, she looked pale, and slightly wobbling. Inalalayan naman agad siya ni Yvan at nagpatulong na rin siya kay Nigel. "How's Lance?" tanong ni Nigel.

Huminga muna si Yanna ng malalim. Naramdaman kong nanikip ang dibdib ko sa sobrnag kaba. "He's well. He keeps on muttering things that I don't understand. Sabi nung paramedic, konting pahinga lang daw at kapag secure na yung malaki niyang sugat sa ulo, pwede na rin siyang lumabas after a few hours." paliwanag niya.

Nakahinga ako ng malalim sa sinabi niya. "Pwede na ba daw bumisita?" tanong ko. Tumingin sa akin ng matalas si Yanna.

"Bakit? Anong karapatan mo? SIno ka ba? Pinalabas nga ako, and I'm his fiancee'! I ought to be with him every second in the near future!" reklamo niya. Honestly, wala na akong pakialam. Pinalabas siguro siya dahil ayaw siyang makita ni Lance. At kung ganun, mas lalo niya siguro akong ayaw makita. Pero at least for the last time gusto ko siyang makita at makusap. Then after that, he can pretend not to know me. Kailangan ko lang talagang siyang maka-usap.

"i have every right na humingi ng sori sa kanya." ang sagot ko at pumasok na ako dahan-dahan sa kwarto. mabagal ang lakad ko at kinig ko ang kabog ng dibdib ko habang namamawis ako sa sobrNag kaba. Ihanda mo na ang sarili mo para sa huling araw na makaka-usap mo si Lance, Viviene. Humanda ka na sa sakit.

Pero nakakainis lang talaga eh! Narealize ko lang na may gusto talaga ako sa kanya dahil sa aksidenteng ginawa ko. Bakit ganun? Kung kailan ayan na, saka naman nagtanga-tanga at hinampas siya to the point na pwede niyang ikamatay.

Lumapit na ako sa kanya at nakit kong nakakunot ang noo niya habang nakahiga sa kama. Nakapikit siya. Umupo ako sa tabi nung kama and hesitantly held his hand. Hindi ko namalayang umiiyak na naman ako. "I-I'm sorry." sabi ko, yung mga hikbi ko, medyo patago, dahil kung magtutuloy-tuloy ang luha ko, baka hindi ko na masabi ang mga dapat kong sabihin.

"Naiintindihan ko na wala akong pag-asa sayo dahil mahal mo si Yanna and we are both taken by fixed marriages now, pero kahit ngayon lang, before we announce it to the public, gusto ko na masabi ko na muna sayo lahat ng dapat kong sabihin.