Bakıcım Bir Vampir //KaiSoo

7.Bölüm "Evin Yaşayan Beyaz Lavantası."

Jongin bana, ben ona öylece bakarken, Mi-Ran yavaşça içeri girmişti. Babasının giydirdiği pembe elbisesi ve dağınık ama hoş saçlarıyla gerçekten bir prenses gibiydi. Saçlarını eliyle geri atarak yerde ki cam kırıklarına sonra yavaşça bana baktı.

"Köngsu?"

"Mi-Ran?"

Jongin kızını yavaşça arkasına aldı. Neden bu, olmayan kalbime bir kazık saplamıştı ki? Şaşkın ama sert olmaya çalışan gözlerle bana baktı.

"Kyungsoo?"

"Jongin?"

Hiçbir cevabım yoktu.

Hiçbir açıklamam yoktu.

Beni kovması yapacağı tek şey bile olabilir.

Ama kovulmak istemiyorum.

Mi-Ran'dan ayrılmak istemiyorum.

Gözlerim umutla Mi-Ran'a kayınca, Jongin daha çok sakladı onu arkasına. Boğazımdaki yumruğu zoraki yuttum. Ve o olmayan kalbimin yerine geçti. Şimdi rahat nefes alamaz olmuştum. Hayır canım, ağlayamam ben.

Hayır şimdi olmaz.

"Seninle özel olarak konuşabilir miyiz?"

Nefes bile alamazken hiç konuşamazdım. Bu yüzden yalnızca kafa salladım. Mi-Ran'i kucağına alıp mutfaktan çıkardı. Odasına geldiğinde kapıyı kilitlenmesini ve kendisinin gelip alıncaya kadar çıkmamasını tembihlemişti.

Bu sözler beni olduğum yere çökmeme neden oldu.

Ben canavar değilim ki.

Ben kötü değilim.

Ben çocuklara zarar vermem.

Hele ki Mi-Ran'a.

Asla..

Adım seslerini duyunca zoraki ayağa kalkıp derin nefes aldım.

Acaba zihniyle oyun oynasa mıydım?

Hayır hayır!

Asla.

Ama ya beni kovarsa? Hiç görmek istemezse?

Hayır onu kandırmaktansa bunu kabullenebilirim.

"Kyun-"

"HER ŞEYİ AÇIKLAYABİLİRİM!"

Bir anda bağırınca olduğu yerde kaldı. Şaşkındı, birazda bastırmaya çalıştığı korkusu vardı. Hissediyordum ama çok karışıktı duyguları.

"İstemiyorum." dedi sakin bir tonla. "Ne olduğunu bilmek istemiyorum."

Ne olduğunu mu?

Kim olduğumu değil ne olduğumu mu?

"Annem Mi-Ran'ın da senin türünden olduğunu söylemişti." Kapının yanındaki süpürgeye uzandı. "Buna inanmıyor olsamda sen.."

"Ben canavar değilim." Neden bana 'tür' diyerek hayvan muamelesi yapıyor? "Ben hayvanda değilim."

Yerdeki kırıkları bir yere doğru toplarken duraksadı. "Ben onu ima etmek istememiştim." Gözlerime bakamıyordu. "Özür dilerim."

Mi-Ran'ın babasını dinlemeyip kapının kilidini açtığını, hatta merdivenlere doğru yaklaştığını duyunca daha çok sinirlenmiştim. Çünkü böyle bir gergin ortamda onu duyabiliyorken neden Jongin'i duyamadım?

"Sadece Mi-Ran'i senden uzak tutmak istiyorum." Dudaklarını ısırdı. "Bir aylık paranı tam vereceğim bu yüzden.. gitmeni istiyorum."

İnsan değilim, belki bir hayvan türü de değilim, hatta bir kalbim de yok.. Ama bu paramparça olan, acıyan, sanki ikiye bölünen şey ne içimde ki?