Just by the Window (COMPLETED)

Chapter 10

"What?" gulat na sabi ko. He looks like he want to fucking kill me!

"Finish that," he replied as he gave the folder to me... harshly. Tinalikuran niya ako at dumeretso sa kama niya.

Naiwan naman akong nagtataka. "May nagawa ba akong mali?"

Hindi siya sumagot. Naka-focus lang siya sa harap ng laptop niya, pero sa mukha niya pa lang ay nasasabi ko nang hindi maganda iyong mood niya. Ano namang nangyari sa singkit na 'to? Nag-away ba sila ni Mary?

Dahan-dahan akong naglakad palapit sa kanya. "May nagawa ba akong mali?" ulit ko. I want to know because I'm already bothered! Ayokong nararamdaman iyong ganito. Paniguradong aatakihin lang ako ng anxiety nito.

He looked at me. "Stop talking and do what you ought to do. Time's gold," sagot niya at agad din na binalik ang atensyon sa laptop.

I sighed. "Why are you mad at me?"

"I'm not mad."

"Then, what?!" inis na sagot ko pa.

"Just not mad."

"What's with that face, then?"

Tumingin siya sa akin. "You are wasting the time, Victoria."

"Stop calling me that!" I pants. Hindi ko alam pero parang kumukulo na talaga iyong dugo ko sa kanya. Sumasakit na iyong ulo ko sa mga nakukuhang sagot ko mula sa kanya.

"What the hell is your problem?" he asked. "You're so weird right now."

Instead of answering, I just shook my head and quietly headed to his study table. I took a deep breath as I took my seat. Pinapabigat niya lang iyong dibdib ko, e!

Ayoko nang may nagagalit sa akin. Hindi ako napapakali.

I opened his PC and tried to focus on the things I supposed to do—no, I was supposed to be enjoying my time right now. It's Friday and I should be celebrating with my friends or whatever—just me being happy. I don't want this...

Lihim kong pinunasan iyong mga luhang tumulo na sa mga pisngi ko. I tried my best not to make noise. Ayokong malaman ni Dee na umiiyak ako. Ni wala nga siyang pakialam na nagagalit na ako sa kanya, how much more if he'll learnt that I am crying just because he doesn't want to tell me what the heck is his problem, why is he mad at me!

Dumadagdag lang siya sa problema ko, e!

Ang sakit talaga ng mga tao sa puso.

Maybe this is my fucking karma. Ang sabi ko kasi sarili ko, wala akong pagkaka-tiwalaan. But look what I have done, nagkwento ako kay Dee.

Tangina. I feel betrayed.

At dahil hindi ko na kayang itago pa ang page-emote ko rito. Mabilis akong naglakad papuntang bathroom. Ni-on ko agad iyong faucet para hindi masyadong marinig kung sakaling mapalakas man ang hikbi ko rito.

Another part of myself na pinaka-ayaw ko. Iyong kahit sa maliit na bagay, iniiyakan ko pa.

Umiyak lang ako nang umiyak. Wala, e. The only way I know para lang mabawas-bawasan din iyong sama ng loob ko rito sa dibdib ko. I have to let these out or else mags-stay ako sa hospital for having an anxiety disorder.

Syempre, hindi ko rin naman pinatagal ng 15 minutes para hindi ako mahalata.

I saw him glanced nung lumabas ako. Tsk. Guilty ka na ba?!

Tahimik lang ako na naglakad pabalik ng study table. Tinuloy ko na ang paggawa ng task namin. Medyo nakaka-focus naman na rin ako dahil sobrang naka-tulong talaga para sa'kin iyong page-emote ko sa CR.