Düşman Okullar | Taekook

Please do not leave me..

Uyandığımda kafam deli gibi ağrıyordu.Yattığım yerden kalktığım gibi başımı ellerimin arasına aldım.Tanrım neyin nesiydi bu ağrı? Yataktan kalkıp etrafıma baktığım gibi hastanede olduğumu idrak ettim..

Bir dakika? KİM, O NASILDI? EN SON AMELİYATA GİRECEKTİ.KAÇ SAATTİR UYUYORDUM BEN LANET OLSUN!

Kolumdaki serumu bir hışımda çıkarıp hemşirelerin bağırışlarını umursamadan ameliyathanenin kapısına gittim.

Ama gittiğimde kimse orada değildi? Tanrım lütfen ona bir şey olmasın.

"Jungkook, hey kolun kanıyor tanrım.." Jimin' in sesini duymamla arkama döndüm.Elini kanayan koluma uzattı, sağlam olan kolumla kolunu ittirip ondan uzaklaştım."Sakın bana dokunma Jimin! Taehyung nerde??" Jimin üzgün bakışlarını benden çekip konuşmaya başladı "Ameliyattan çıktı, 6 saattir uyuyorsun sen, doktorlar ilaç verdi.Taehyung ise yoğun bakımda.Hayati tehlikesi geçti." Derin bir iç çektim.Tanrım o iyiydi!

"Jungkook ben özür-" histerik bir gülüş takındım "Sakın Jimin, sakın benden özür dileme.Özür dilemen gereken ben değil Taehyung.Hoş, ben olsam seni asla affetmezdim." Jimin'in gözünden bir damla yaş süzüldü."Tanrım ben bilerek ya-yapmadım Jeon.Yemin ederim isteyerek o-olmadı.B-ben asla-" tanrım, tabii ki bilerek yapmadığını biliyordum ama ben ona dokunmaya bile kıyamazken bu hale getirmiş olmasına da dayanamıyordum "Yeter Jimin.Bilerek yapmadığını hepimiz biliyoruz.Ama bu sana kızgın olmadığım anlamına gelmiyor asla."

Yüzüne bakmadan yanında çekip gittim.Yoğun bakımların olduğu bölüme gidiyordum.Taehyung'u görmeliydim.

"Bir gün sonra"

Tam 1 gün olmuştu, Taehyung ameliyattan çıkalı ve yoğun bakıma alınalı bir gün olmuştu ve hala uyanmamıştı.

Bu sırada ailesi gelmiş ve deli gibi ağlamıştı.Bu olayın nasıl olduğunu sorduklarında ise merdivenlerden düştüğünü söylemiştik.

Jimin'e yardım ediyor oluşumun tek sebebi ise Taehyung'du.O uyanık olsa Jimin'e yardım etmek isteyeceğine adım kadar emindim.

Şuan herkes kantindeydi.Ben ise büyük uğraşlar sonucu Doktor'u ikna etmiş ve yoğun bakım odasına girmiştim.Tanrım tabiki yalan söylüyordum.Doktor alsa o odaya girmeme izin vermezdi.Bende bu yüzden gizlice Taehyung'un odasına girmeye karar verdim.

Evet bu yaptığım doğru değildi ama kimin umrunda? Onu deli gibi özlemiştim.

~

Şuan karşısında durmuş ölü gibi uyuyan Taehyung'u inceliyordum.Ona dokunmak sarılmak hatta deli gibi öpmek istiyordum.Ama lanet olsun ki ona dokunmaya bile korkuyordum.Yeniden zarar görmesinden deli gibi korkuyordum.Bu yüzden yavaşça yanına yaklaşıp başında durdum.

"Selam, Taehyung.Nasılsın? İyisin değil mi? Bende iyiyim.." gülümsemeye çalıştım.Ne kadar becerebildim bilmiyorum.Ama karşımda Taehyung'u bu şekilde görürken güçlü durmak hiç kolay değildi.

"Taehyung..Lütfen uyan.Sana çok ihtiyacım var.Uyan ki sana seni sevdiğim söyleyebileyim Taehyung.Uyan ki seni yeniden öpebileyim.Kokunu içime çekebileyim... Lütfen, lütfen uyan Taehyung.Uyan ve yeniden o kare gülümsemenle birlikte gözlerimin içine bak." Gözümden bir damla yaş düştü.

Yapamadım.Gülümsemeyi, güçlü durmayı başaramadım.Her zaman taktığım o maskeyi bu sefer takamadım.Ve bir damla daha süzüldü gözlerimden."Ağlama, ağlamak sana hiç yakışmıyor." Kısık ve cılız bir ses..

Kafamı hemen Taehyung'a çevirdim.TANRIM O UYANMIŞTI! "T-Taehyung s-sen uyanmışsın!" Gözlerini gözlerime çevirdi.Sadece baktı.Hiç bir şey söylemedi, sanki bir şeylere anlam vermek ister gibi bir hali vardı.

"B-ben doktorlara haber vereceğim sen burada bekle tamam mı?" Gözlerini yavaşça tamam demek istermiş gibi kapattı."Şey su-su getirir misin?" Kafamı hemen olumlu anlamda salladım."Tamam getireceğim ama önce doktora haber vermeliyim, yanlış bir şey yapmak istemiyorum." Kapıdan çıkmak için arkamı döndüm.Tanrım şuan çok mutluydum.O uyanmıştı ve iyiydi!

"Şey bayım.Bu arada siz kimsiniz?"