Düşman Okullar | Taekook

I want to make youre mine

"Jungkook'un ağzından"

Gerçekten sevmişsen birini, gitse bile kıyamazsın diyor şair terk edilmiş satırlarında Meleğim.Ama benim canım okadar yandı okadar acıdı ki kaybettiklerimin yokluğundan..Sende beni bırakıp gidersen seni asla affetmem Kim Taehyung.

Ben çok yalnız kaldım Taehyung, çok canım yandı.Hiç kimseye anlatamadım derdimi, hem anlatsamda anlarlarmıydı ki? Sahte gülüşlerimi, sert duruşumu değilde yaralı olan gerçek Jeon'u göstersem daha da derinleştirip tuz basmazlarmıydı yarama?

Sevmek mi? Hiç duymadım ki.Gülmek mi? Çoktan unuttum.Yaşamak mı? O da ne? Ruhumu ne zaman kaybettim hatırlamıyorum bile.Aşk mı? Senden önce büyük bir yalandan ibaretti.

Ben seninle inandım Aşka Kim.Seninle yeniden yeşerttim yaşama isteğimi.Nasıl başardın bunu? Neden suladın kimsenin bakmaya bile tenezzül etmediği çiçeklerimi? Gidecek misin şimdide? Çiçeklerimin açtığını görmeden gidecek misin Taehyung?

Kapının açılma sesiyle herkesin dikkati kapıya toplandı.Hızla göz yaşlarımı silip gözlerimi çıkan kişiye bakmak için heyecanla kapıya çevirdim.Yaşadığım ise koca bir hayal kırıklığı oldu.

Meğer ne çok canı yanarmış insanın, baktığı yerde göremeyince görmek istediğini..

Seni görmek istemiştim Kim.O kapıdan çıkıp hiç bir şey yokmuş gibi bana sarılmanı istemiştim.Yine hiçe çıktı isteklerim, görmezden gelindi.Şaşırmadım.Hızla doktorun ne diyeceğini öğrenmek için yanına gittim.

"Bay Kim'in yakınları siz misiniz?" Hemen hızla söze girdim "Evet evet biziz, neyi var doktor bey o iyi mi?" Doktor olumsuz anlamda kafasını salladı "Maalesef şuan ameliyata alındı, hayatı tehlikesi var.Beyin kanaması geçirmiş ve ameliyat uzun sürecek lütfen hazırlıklı olun.Fakat bir şey olup olmadığını görmek için uyanmasını bekleyeceğiz."

Yıkıldım..Evet gerçekten yıkıldım.Bacaklarım tutmuyor, kanımın çekildiğini hissediyordum.Şakaydı değil mi? Tüm bu olanlar sadece bir şakaydı.

"N-NASIL OLUR? OLAMAZ H-HAYIRR KURTARAMAYACAKLAR O-ONU KURTARAMAYACAKLAR ANNEMİ DE K-KURTARAMADINIZ YALANCISINIZ SİZ K-KATİLSİNİZ!!!" deli gibi titriyor,bağırıyor ve ağlıyordum.Saçlarımı yolmak ve düşüncelerimden kurtulmaya çalışmak canımı hiç olmadığı kadar yakıyordu.

Gözüme annemin beyin kanamasından dolayı öldüğünü söyledikleri vakit geliyor ve aklımdan asla çıkmıyordu.Annemi kurtaramamışlardı..Tam 10 saat süren ameliyat sonrası bir meleğin dünyadan gidişini izlemiştim.

"Jeon sakin ol o-o iyi olucak sakin ol tamam mı Taehyung için güçlü olmalıyız!" Jin benimle konuşup sakinleştirmeye çalışıyordu ama bu sırada kendi halinden habersizdi.Hem deli gibi ağlıyor hemde benimle konuşuyordu.Ama nafileydi işte deli gibi korkuyordum.

"HEMŞİRE HEMEN SAKİNLEŞTİRİCİ GETİRİN!" o an doktorun söylediği cümle bile kulaklarımda bir yer edinemedi.Tek düşündüğüm Taehyung ve annemdi.Lanet olsun oda beni bırakacaktı işte daha yanımda olmadan bırakacaktı beni.Daha kokusunu içime çekmeden, onu sevdiğimi sölemeden bırakacaktı beni.DELİ GİBİ KORKUYORDUM!

Hemşire gelmiş, arkadaşlarım kolumdan tutarken elindeki iğneyi derime batırıyordu.Normalde nefret ederdim iğneden.Ama kalbimin acısı kolumun acısını hissetmeme izin vermiyordu.

~

Yediğim sakinleştiriciyle okadar sersemledim ki ne yatağa yatırılıp derin bir uykuya daldığımın nede salonda deli gibi ağlayan arkadaşlarımın farkına bile varamadım.