For some reason, I am very attached to homeless people. Though, I've never been homeless, when I was a kid, even though we were not rich, my parents didn't lack of care to me. They provide me home and everything that I will need.
I am an only child, pero hindi ako kailanman nagpa-spoil sa mga magulang ko dahil sa tingin ko ay hindi naman na kailangan dahil sa alagang naibigay nila sa akin. All I think that I have to do is to give back the care and love.
"Kumain na ba kayo, mga bata?" My smile is wide while roaming around my eyes with the children; homeless, some of them are full of grease and my biggest fear is that they cannot afford education.
Marahil ay hindi ko nga naranasan ang maging ganito, but I want to be their hope because I am the hope of someone... No, I was. Naaalala ko sa kanila ang isang taong sobrang malapit sa puso ko. I feel proud for that person, nagsikap siya at naniwalang may kakayahan din siya.
Gusto kong ganoon rin ang mangyari napakaraming mga kabataan na ito. As the national hero said, youth are the hope of the nation. Sila ang pag-asa kaya mahalagang hindi sila mawalan ng pag-asa at patuloy na maniwalang makakaahon sila sa kung nasaan sila ngayon.
"Opo, Ate Riya!" sabay-sabay nilang ani. Their ages are around five to sixteen years old, and it saddened me to know that most of them didn't study.
Despite of what their status are, they are very happy that I am here... again.
Nang magkatrabaho ako bilang Medtech at nagkaroon ng sapat na suweldo ay gumawa ako ng charity for homeless children, kalaunan ay tinulungan ako ng mga kaibigan ko para magkaroon ng sariling pwesto. May isang wide space na pinahiram sa akin ang kaibigan na pansamantalang pinagdadausan ng aking mga proyektong ganito, we called the place hommey, ako ang nakaisip noon.
Of course, I have a charity and this charity won't work without money and people's kind heart and helping hands. I also have a donation drive and the goal is to raise fund to provide for children, pinangungunahan na ito ng mga kaibigan ko at ako.
Maybe, my hands are very helpful to these kind of people. I know myself that there is one person who inspired me to do it, even if our paths are not adjacent anymore. I know I could do this, as well as I am believing that these children will be successful someday.
Nakisayaw, nakikanta, nakitawa at nakikulit ako sa mga bata kasama ang mga kaibigang kasama ko. Isa rin ako sa mga nagtuturo sa kanila ng basic na aralin, with the help of my professor bestfriend, Gabbie. Her profession is a teacher, so she is really a great help whenever she is not busy.
"Hay, kapagod!" sigaw ni Mimi nang matapos ang mahabang araw namin sa charity. Naiwan kami sa hommey para linisan ang buong lugar.
Patuloy akong nagpulot ng mga kalat. "Alam niyo ba? 'Yong bata kanina, si Gelo. Sabi niya sa akin gusto niya raw maging taga-ayos ng problema ng pamilya. Meron ba tayong ganoong profession?"
Children doesn't deserve the sympathy. They need understanding and care. Natutuwa ako na maski sila ay gustong ibigay iyon sa ibang tao, ang pagmamahal na hindi nila naramdaman kailanman sa kanilang mga magulang. Gelo is one of the examples. I remember my conversation with him a while ago.
"Hmm? Isa akong medical technologist, kami 'yung... Uhm... Let's say, kumukuha ng dugo ng mga pasyente at nagche-check. Lagi niyo rin kaming nakikita sa hospital." Ngumiti ako sa kaniya. Tinatanong niya kasi kung anong work ko. "Ikaw? Anong gusto mo paglaki?"
"Gusto ko po maging taga-ayos ng pamilya. Naging ulila po kasi ako dahil nagkaaway-away sila Nanay at Tatay, pati po 'yong mga magulang nila. Hindi ko po naayos kasi bata pa po ako kaya gusto ko po maging ganoon para wala na pong matulad sa akin," masayang ani ni Gelo.
