Vişne Çürüğü ♡

1.Bölüm ❤️‍🔥

İnsanlar neden böyleler? Gerçekten neden bu kadar düşüncesiz davranıp, düşünmekten acizler anlam veremiyorum. Balkonda oturmuş kitap okurken, düşüncelere dalmıştım. Kafamdan gitmeyen o cümleler birer birer dökülüyordu dilime, kendime düşünmek için zaman ayırmıştım. Oysaki annem gelmiş bazı düşüncelerime ortak olmuş, fikir sunmuş ama ben düşüncelerden çıkıp onunla konuşamıyordum. Kafamın içinde kaybolmuştum adeta, sanki düşündükçe bir yol bulucakmışım gibi, oysaki tam tersi olup beni iyicene çıkmaza sürüklüyordu. Annemin koluma dokunmasıyla ürperdim, ve ona döndüm nihayet çıkmıştım düşünceler içinden dünyaya dönmüştüm."Nedir seni bu kadar düşünceye iten hadi anlat bana kızım" diyordu. Annem nasıl anlatılır bilmiyordum ki daha önce hiç bu durumda, hissetmemiştim kendimi garipti oturup herşeyi dökmek istiyordum. Anneme ama beni tutan bi duygu vardı. Dökülemiyor, anlatamıyordum anneme iki bişey söyleyip odama gidip uyumak istiyordum. Bi an önce yorulmuştum hep düşünen bendim, çünkü biraz da karşı taraf düşünsün diyordum ama olmuyordu sanki bu sefer oluyor gibiydi boşvermiştim. Gerçekten kalktım anneme hiç bişey demedim diyemedim diyecek pekde bişey yok aslında, yanaklarını öptüm güldüm hiç bi sorun yok der gibi, göz kırptım ve çıktım. Balkondan odama doğru yol aldım açtım yorganımı girdim içine, gözlerimi bidaha düşünmemek üzere kapadım sabahın soğukluğuna düşüncesizliğine bıraktım kendimi.
Alarmı'mın ötmesiyle uyandığımı fark ettim sanki üç gündür uyuyor gibi yataktan hiç çıkasım, bugün hiç bişey yapasım gelmiyordu. Zor bela kalktım yataktan okula da gitmem gerekiyordu, bu gerçeği hep unutuyordum. Her sabah yüzleştiğim halde okul yokmuş gibi, davranmak işime geliyordu sanki bıraksalar saatlerce uyurdum ama, okumamı bekleyen bi annem ve benim gitmem gereken bir okulum vardı. Saçlarımı sallamasına bir topuz yaptım lavaboya girdim, elimi yüzümü yıkadım. Aslında bir duş alsam daha iyi gelir ayılırdım ama okula geç kalırdım kahvaltımı yapıp çıkmam gerekiyordu. Acele bir şekilde hazırlığımı bitirmiştim okul kıyafetlerimi giyinip saçlarımı tarayıp omuzlarıma bırakmıştım hafif bi allık sürüp bir de eyeliner çekip çıkmıştım odamdan benimde süslenme şeklim buydu sanırım okulda ki kızlar boya küpüne batıp geliyordu ama ben hep sadeden yanaydım çünkü ben kendime güzeldim kendimi doğal seviyordum ve kendimi güzel göstermeye çalıştığım bi sevgilim de yoktu kızların da amacı buydu zaten sevgilileri onları güzel görsün diye yapıyolardı o kadar süsü ben okula gitmeye üşenirken onların sabahın köründe kalkıp saç makyaj hazırlığı yapıyor olmalari kulağa saçma geliyordu. Kahvaltımı yapmış ayakkabılarımı giyiniyordum annem evde olmadığına göre çıkmıştı çoktan toplantısı vardı bugün yeni işinde oldukça heyecanlı ve özverili davranıyordu. Hızlı adımlarla durağa doğru ilerliyordum fazla kalabalık olmaması hoşuma gitmişti yoksa saatlerce otobüs bekliyor olacaktım ve ben beklemekten hep nefret etmişimdir durağa oturdum kulaklığımı taktım müzik listemden en sevdiğim beni dinlendiren bana huzur veren Mark Eliyahu'nun journey isimli şarkısını açmıştım. Yanıma bir kız yanaştı ve biraz öteme oturdu bizim okuldandı sanırım kıyafetlerimiz aynıydı ama bu kızı daha önce buralarda hiç görmemiştim zaten çokta tanınan bir kız değildim sessiz sakin evden okula okuldan da eve giden bir kızdım çok bir arkadaş ortamımda yoktu bir ilayda vardı oda dedesi ölünce bodruma cenazeye gitti iki gün sonra dönecekti ama çok özlediğimi hissettim ve mesaj attım.

'İlaydammm nasılsınn ne zaman dönüyorsun çokk özledimm'

Whatsapp'dan yazışmayı daha çok seviyorduk çeşitli emojilerimiz çeşitli stickerlarımız vardı birbirimize gönderip gülüşürdük. Otobüsün geldiğini farkedince yerimden kalkıp otobüse doğru ilerledim ilayda sanırım yoğunluktan görmüyordu mesajımı normalde onun için telefonu çok değerliydi bir an olsun elinden bırakmazdı kendime arkalarda tekli bir koltukta yer bulup oturmuştum ki telefonuma bildirim geldi ilayda'dan sanıp girdim whatsappa annem yazmıştı.