Secret Face || Vlisminkook

🕸️ 2 🕸️

Ortamda oluşan sessizlik sinir bozucuydu. Bay ve Bayan Manoban bizden bir şeyler söylememizi istiyordu. Ancak bu pek mümkün olamıyordu. Biz normal ve sıradan bir bakıcılık işi için burada olduğumuzu sanıyorduk. Yani oyun oynamıyorduk. Acaba bunadılar mı diye düşündüm. Ancak yaşları bunamak için çok fazla değildi, bu çok belli. Şaka olabilir miydi? Sanmıyorum. İfadeleri güler yüzlü olduğu kadar ciddiydi de.

"Efendim?" diyerek sessizliği bozdu Jungkook. "Yanlış anlamadım değil mi? Biz..." Heceleyerek konuşmaya başlayarak bebeği gösterdi. "Bu bebeğe mi bakacağız?" diye sorduğunda çatıdan küçük ve sanki taş düşüyormuş gibi bir ses gelmişti.

"Ah hayır!" dedi Bay Manoban ve kucağındaki bebeği sanki sinirlenmiş gibi saçlarını okşayıp onu sakinleştirmeye çalışıyordu. "Benim kızım bir bebek değil. O sizinle neredeyse aynı yaşta ve bir leydi gibi eğitim almasını istiyoruz." dedi.

"O programlar bu yüzden mi?" diye sordu Taehyung. Bunu yanıtlayan kişi ise Bayan Manoban olmuştu. "Evet. Pranpriya oldukça asil bir kızdır. Bu yüzden bu eğitimleri oldukça da önemli." diyerek açıkladı.

Bu duruma en az bende diğerleri kadar şaşkındım. Bu durum aklımdan geçecek en son durumdu. Ağzımı açıp konuşacağım sırada ise Bayan Manoban benden önce davrandı ve o konuştu.

"İsterseniz siz odalarınıza yerleşin. Bizde bu sırada Pranpriya ile sizin hakkınızda konuşalım." dedi öneride bulunarak.

Ama hiçbirimiz yerimizden kıpırdayamıyorduk. Sanki tüm bu olanlar bir şakaymış ve biri birazdan bunu bize söyleyecek gibiydi. Ama hayır! Bunlar gerçekti. Jungkook ve Taehyung'dan ses çıkmayınca yine öne atılarak ben konuştum.

Öksürdüm. "P-Peki efendim." dedim ve iki şaşkın arkadaşımı dürterek çantalarımıza yüklendik. 

Yukarı çıkana kadar, hatta odalarımızı bulup çantalarımızı kendimize ait odalara eşyalarımızı bırakan kadar hiç konuşmamıştık. En sonunda ikisi de dayanamayarak benim odama geldiğinde daha yeni omzumda asılı olan çantamı yatağın üzerine bırakmıştım. Taehyung kapıyı kapattı ve ikisinin koca gözleriyle karşı karşıya kalmıştım.

"Bunlar deli mi?" diyerek hayretle sordu Jungkook.

"Jimin bunlar bizimle dalga geçiyor olmalı." dedi Taehyung telaşla. "Böyle bir mantık olamaz. Bakmamızı istedikleri şey bir oyuncak bebek." dedi bu işin saçmalık olduğunu belirterek.

"Bunlar herhalde çocuğu olmadığı için kafayı yiyen çiftlerden birileri. Bugün porselen bebeğe kızları gibi davranıyorlarsa, biz bu evde kaldıkça da popomuza bez bağlamak isterler herhalde."

Ah Jungkook! Çok zor bir insansın!

"Bakın bunun böyle olacağını bende bilmiyordum. Ama katlanmak zorundayız. Cebimizde beş kuruş yok ve para olmadan bir yere kıpırdayamayız." dedim durumumuzu özetleyerek.

"Ama bu kaçıklarla bu evde de kalmayız." dedi Taehyung. "Aptal, porselen bir bebek için üç bakıcı ne kadar normal Jimin? Üstüne birde ona yemekler yedireceğiz, yıkayacağız, eğitim vereceğiz..."

"Sakin olmamız gerek öncelikle. Sadece kısa bir süreliğine burada olacağız. İnanın bundan başka çaremiz olsa, siz söylemeden ben gitmeyi teklif edeceğim. Ama sabırlı olmamız gerekiyor."

Taehyung ve Jungkook birbirine baktığında verecekleri tepkiyi merak ediyordum. Bu durumdan bende oldukça rahatsızdım. aklımıza ve kendimize hakim olursak bu işin üstesinden kolayca gelebileceğimize inanıyordum. 

Ben onlardan bekleyeceğim sırada bir koşma sesi işitmiştim. Gözlerimi etrafta gezdirirken hala Taehyung ve Jungkook'dan bir cevap bekliyordum. Ancak onların cevap vermesinin uzun sürmesi, benimde duyduğum bu ses ile ürpermeme sebep olmuştu.