mijn ingewikkeld leven

lang geleden

Hoi mensen, of niemand, idk of iemand dit leest, vast niet.

Ik heb geen dagboek meer maar ik heb dit even nodig om het aan te vullen omdat ik het gevoel heb dat het moet.

Ik ben officieel alle negatieve gedachten kwijt. Ik wil mezelf niet meer vermoorden, ik wil niet meer dood, ik wil niet meer op een ongezonde manier gewicht verliezen en ik wil mezelf geen pijn meer doen. Natuurlijk haat ik mezelf nog, maar helemaal niet meer op zo'n erge manier dat ik mezelf wil uithongeren en wil ruïneren. Iedereen is beeldschoon op zijn eigen manier en ik ben teleurgesteld in mezelf dat ik dat altijd al wist en het tegen iedereen zei, maar ik deed alsof ik een uitzondering was. Zelfs al zag ik iemand die niet op een model leek die online vroeg of ze knap is antwoordde ik met een ja, want ze glimlachte en was schattig. Je hoeft er niet uit te zien als een levend skelet om knap te zijn, in tegendeel, het geeft je zelfs een ongezonde uitstraling.

Oke, dat moest ik even rechtzetten, nu kom ik bij het dagboekgedeelte want ik heb geen dagboek meer. Lol.

(Dit bovenstaande schreef ik volgens mij in 2015 en heb ik nooit gepubliceerd, ondertussen is het 2018 en is er nog heel wat veranderd...)

Momenteel ben ik 17 jaar en ben ik nog steeds hetzelfde meisje als ik toen was, alleen ben ik nu veel gelukkiger. Ik ben nog steeds iemand die heel negatief naar haar uiterlijk en persoonlijkheid kijkt, iemand die nachten en dagen lang loopt te piekeren en stress heeft. Soms heb ik ook gewoon geen zin in de dagen en jaren die komen, soms ben alles gewoon beu en wil ik rust.

MAAR, rust staat absoluut niet gelijk aan dood. 

Ik leef graag, iets dat ik mij vier jaar geleden niet had kunnen voorstellen, maar toch is het zo. En die mogelijkheid om te genieten van het leven en om positiever te kijken naar het leven en jezelf en de wereld om je heen mooier te vinden, dat zit binnenin iedereen die dit leest.

Het feit dat je dit leest, wil waarschijnlijk zeggen dat je je (een beetje) kan identificeren met de negatieve gedachten die ik neerschreef over mezelf. Wanneer we ons niet goed voelen, zoeken we eerder naar anderen die hetzelfde voelen, een soort bevestiging en steun. Wat ik door de jaren heen heb geleerd, is dat dit niet goed is. We gebruiken het als een soort geruststelling, het idee dat het oké en normaal is om ons zo te voelen omdat dat ene meisje met het online dagboek zich ook zo voelt. 

Zijn er veel mensen die zich hetzelfde voelen? Mensen die zichzelf of hun leven haten en het niet meer zien zitten? Het antwoord is ja, heel veel. Wil dit zeggen dat het normaal of oké is om zo te denken? Absoluut niet. 

Ik smeek jullie, omring je met mensen die steviger in hun schoenen staan en bereid zijn jullie te helpen. Lees niet de depressieve dagboekfragmenten of verhalen van anderen, maar de positieve. De enige manier om je beter te voelen is door je eigen mindset te veranderen, en dit gaat heel moeilijk als je jezelf omringd met negativiteit (wat de eerste reactie is van de meeste mensen). 

Het lukt niet op 1 2 3 om de manier waarop je denkt te veranderen. Het kost tijd en veel moeite, maar geloof mij: het is het waard. Oh God, het is het zeker waard. 

Stuur mij een berichtje of laat een reactie achter als je dit gelezen hebt, als je je herkende in mijn vorige dagboekfragmenten, als je een luisterend oor nodig hebt... Ik ben hier voor jullie, en dat meen ik uit de grond van mijn hart. 

Het zou kunnen dat ik eventueel nog een extra hoofdstuk schrijf met tips over hoe ik persoonlijk gelukkiger/meer tevreden ben geworden met hoe en wie ik ben. Niet veel mensen lezen dit, maar degene die het effectief tot het einde lezen, zouden dat waarschijnlijk goed kunnen gebruiken. 

Veel liefs