mijn ingewikkeld leven

woopsie...

Eh, oke, er is veel gebeurd de afgelopen week. Hoe dan ook, ik zal beginnen bij het begin, want dat is nu eenmaal verschrikkelijk logisch.

Ik luisterde naar muziek op mijn kamer, de deur vloog open en mijn zus stapte mijn kamer binnen. Gebeurd wel vaker, natuurlijk, dus ik verwachtte er niet al te veel van. Hoogstens een vraag over wiskunde, niets bijzonders. Dacht ik.

"Ben je depressief?"

Laat me je één ding zeggen: die had ik niet zien aankomen. Hoe moest ik reageren? Ik had er al eens over nagedacht, wat zou ik zeggen als iemand erachter kwam? Ik ben het type dat overal een smoesje op kan verzinnen en zelfs als ze niet voorbereid is, zich nog kan verdedigen.

Maar ik wist dat ik op die vraag geen antwoord zou kunnen geven.

Dat besefte ik ook toen ik daar zat, terwijl ik in een zogezegde lach schoot vlogen alle mogelijkheden door mijn hoofd.

Ze zou die vraag nooit stellen moest ze het niet weten. Ze kon dit account gevonden hebben en me herkennen in de dingen die ik schrijf, ze kon op mijn gsm gekeken hebben, mijn dagboek gelezen hebben... Alle mogelijkheden schoten aan me voorbij terwijl ik daar zat en lachte.

"What the fuck, nee."

Ze fronste en opende haar mond.

"Ik heb mesjes gevonden."

Als een vis op het droge begon ik half stervend naar een oplossing te zoeken. Ging ik zeggen dat ze daar zaten omdat... techniek? Papier snijden? Ehm...

"Aan ieder mesje hing bloed."

Neen. Hier wist ik geen smoes voor. Ze wist dat ik niet als een idioot zou doen alsof ik sneed om het dan op social netwerk te plaatsen terwijl er rode verf aan scheermesjes en potloodscherpers hing.

Nope, ik was zo goed als dood.

"Één keer, toen ----- het met me had uitgemaakt twee jaar geleden. Ik was dom enzo, ja?"

"Hmm, hmm... ik heb in je dagboek gelezen."

En toen had ik het gevoel dat dit een nachtmerrie was die werkelijkheid werd.

"Alleen het begin, de rest niet."

"Volgens mij lieg je en weet je niet eens wat er in staat."

"Je stelt jezelf voor, er staat iets in over dat mensen je naar een kliniek zouden sturen en je boulimia probeert te volgen ofzo."

Laten we van een lang verhaal iets kort maken: ik bleef liegen en liegen, maar ze trapte er niet in. Uiteindelijk heb ik het haar verteld. Ja, ik had gesneden. Ja, gisteren nog. Neen, ik kotste niet meer. Ja, ik sneed alleen doordat iedereen het deed. Neen, Mia bestaat niet. Neen, ik ben niet depressief.

"Oke."

Laat me nu even eerlijk zijn; ik had nog steeds gelogen. Kotsen deed ik niet vaak meer inderdaad, één keer in de maand ongeveer. Snijden deed ik niet doordat iedereen het deed: het is om de leegte weg te krijgen, en dat duister om mijn hart. Een depressie? Zo ernstig niet, maar het leek er best op. Mia bestaat, alleen niet meer in mijn hoofd, ik heb Melanie.

Dat was dat, ook had ik mijn mesjes en dagboeksleutels weggespoeld. Mijn sleutels kwamen later nog boven, en ja, ik heb ze gepakt en afgespoeld. Ik heb mijn dagboek uitgeschreven en de sleuteltjes opgeborgen.

Snijden deed ik niet meer, af en toe verlangde ik er naar, maar ik kon me inhouden. Ik keek naar filmpjes van Onision op Youtube en ik besefte dat dit hele gedoe bullshit was. Ik zou mijn leven weer oppikken en niet zo zwak doen.

Ik was gelukkig.

Na een tijdje begon de nijging terug te komen, samen met dat gevoel, maar ik negeerde het. Tegen Melanie zei ik dat ik haar zou wissen uit mijn brein, op de één of andere manier. Daar kwam ruzie van, of course.

Maar ik won.

Tot vandaag. Mensen kwamen bij ons thuis, ontbijt, middageten, ijsje... Na het ijsje kreeg ik er genoeg van, ik ging weg en kotste het uit.  Een uur later zat ik op mijn kamer, muziek te luisteren, alweer.

En dan plots... moest ik snijden. Ik nam een balpen en wou op mijn armen tekenen, maar dat zou opvallen, dus ik deed het op papier. Ik drukte zo hard op de pen als ik wou doen in mijn huid. Toen het gevoel grotendeels weg was stopte ik, maar het kwam terug.

Ik stal snel een mesje uit de badkamer en sneed iets onder mijn heup, één klein sneetje, maar ik drukte redelijk diep. Ik schrok me een ongeluk toen ik zag hoe diep ik was gegaan; dieper dan ik ooit had gesneden. Een litteken, sowieso. Ik verzorgde de wonde, al wist en weet ik nog steeds niet echt of ik het wel allemaal juist doe. Een infectie kan ik er echter absoluut niet bijhebben.

Morgen weer school, het eerste lesuur heb ik wiskunde, en ik zie er zo tegenop... Enkele dagen terug had ik een nachtmerrie over de leerkracht, het was raar, hij wou me laten verkrachten ofzo. Het gebeurde niet in mijn droom, thankgod, maar de doodsangsten die ik die nacht had uitgestaan komen telkens terug wanneer ik hem zie of aan zijn vak denk enz. De angst begint al wat te vervagen, maar gisteren voelde ik me niet zo goed toen ik een huistaak voor zijn vak moest maken.

Ugh.

Xxxxx Cara