mijn ingewikkeld leven

oké, hier komt ie...

Niemand hier weet wie ik ben, niemand hier weet mijn echte naam en waar ik woon. Niemand weet hier in welk huis ik woon, wie ik vertrouw en wie niet, waar ik van hou en wie mijn familie is.

Zelfs mijn ouders en familie weten sommige dingen niet.

Ben ik de enige die dat hilarisch vindt?

Ik bedoel, mijn ouders denken dat ze helemaal me kennen, wat voor een rare gedachte is dat nou? Mijn tweelingzus denkt hetzelfde, net als mijn vriendinnen.

Maar hé, je kan nooit een mens vertrouwen en helemaal kennen.

Moest ik mijn problemen niet hebben uitgewerkt in dagboeken en sneetjes had niemand geweten dat er iets mis met me was. Ik vraag me dan ook af of ik mijn zus dit op een dag ga moeten tonen, dit hele flutboek dat niemand interesseert.

Hoe druk ik me anders uit?

Mijn naam is -----------, ik woon in België, heb geen echte huisdieren (een kip telt niet echt), ik heb een tweelingzus en ik ben de jongste van de twee. Ik haat mijn naam en had veel liever die van haar gehad. Ik ben verschrikkelijk verlegen op school en bij mensen die ik niet al te goed ken, maar bij vrienden enzo kan ik overkomen als een gestoord, zweverig type.

Ik volg soortvan toneellessen op een muziekacademie en heb een diploma van lagere graad voor notenleer, viool en dixie. Eigenlijk ben ik zeer afhankelijk van anderen, vooral van mijn zus, al weet zij dat niet echt. Ik ben bang om naar de slager te gaan omdat die mensen me dan bekijken en ik er hun geldmachine liet blokeren waardoor ik twintig euro te veel had betaalt en het niet had durven zeggen.

Ik heb een fanaccount op instagram waar ik larry-af op ben en ik een meisje uit Londen door heb leren kennen online. Ons contact verwatert een beetje, maar ze blijft één van mijn beste vriendinnen, al heb ik haar nooit ontmoet. Ik wil niet verjaren omdat ik dan het gevoel heb dat ik mijn jeugd heb gemist en verpest en dat de tijd veel te snel vooruit gaat.

Ik heb hoogtevrees en ben een schijtluis, One Direction maakt mij gelukkig en dat is één van de weinige dingen waarbij het mij geen reet kan schelen wat anderen ervan denken.

En ik weet dat niemand dit interesseert, ik weet dat het niemand interesseert dat ik momenteel naar Ready To Run aan het luisteren ben, maar ik typ het toch.

Niet in de hoop dat iemand dit gaat lezen, maar om mijn gedachten op een rijtje te zetten en mijn visie op vanalles-en-nogwat neer te schrijven, want ik heb nog steeds geen nieuw dagboek.

Eetstoornissen?

Eten is lekker. Ik ga dat vet eraf dansen en fietsen, desnoods ga ik wat gezonder eten. Ik ga niet egoïstisch zijn en besef ook wel dat het een verschrikkelijke klap moet zijn voor mijn familie moest ik een eetstoornis hebben of eraan sterven. Hetzelfde geld voor snijden en mijn "dipje" van enkele maanden.

Ik ben eruit en heb er spijt van, van alles.

Hoe ironisch, enkele maanden geleden dacht ik dat ik er nooit uit zou raken en dat ik niets anders kon doen, maar er is altijd een keuze.

Ik zou alles terugnemen, alles. De sneetjes en schrammen die ik maakte op mijn lichaam, de keren dat ik steevast mijn maaltijd oversloeg waarna ik genoot van dat lege gevoel, de keren dat ik mijn vingers in mijn keel stak zodat ik kon braken, of het nou lukte of niet.

Waarom zocht ik geen hulp? Waarom was ik niet eerlijk en zei ik alles aan mijn zus?

Ik weet al de antwoorden, ik kon het niet toen, maar nu had ik er wél de kracht voor gehad en dat vreet me binnenin op. Ik heb littekens, geen vele en grote, maar ik heb er. Niet alleen aan mijn binnenkant maar ook aan mijn buitenkant.

Hoe the fuck los ik dit op? Binnen een maand heb ik twee weken achter elkaar schoolzwemmen terwijl ik op mijn heup zichtbare littekens heb waarbij iedereen kan zien dat het snijwonden zijn. Hoe. The. Fuck. Los. Ik. Dit. Op? Het ongesteldheidssmoesje kan ik sowieso maar één keer gebruiken, al vind ik dat onzin want komop, ik gebruik al tampons en ben ook al gaan zwemmen in die periode.

Mijn badpak verbergt de sneeën niet en make-up loopt uit, er bestaat geen smoesje voor de sneeën en zelfs als ik mijn handen ervoor houd heb ik het vlaggen als ik moet duiken ofzo.

Leuk hè?

Dit is zo'n schijt, fuckfuckfuck, door mijn stomme fucking "snijperiode" heb ik littekens die ik voor de rest van mijn leven met me mee zal dragen.

Ik heb er spijt van, maar als mensen het zien denken ze onmiddellijk dat ik nog snij en depressief ben en die shit.

Help.