mijn ingewikkeld leven

Mijn, ehm, klein probleempje

Ik neem de moeite niet om hier een begroeting te typen want niemand leest dit hoogstwaarschijnlijk...

Ik heb een klein, heel klein, miniscuul klein, probleempje. Niet zoiets gestoord van: omg, wat erg! We moéten haar helpen!' Maar meer iets van: 'oh.'

Dat vind ik toch.

Kijk, dit is zo'n gedeelte in dit boek waarin ik iets typ dat echt niemand weet. Dus in feite is dit voor jullie een primeur, maar niemand leest dit, dus tja.

Ik ben een soort eetstoornis aan het proberen ontwikkelen, niet van: omg, ze is ziek!

Ik WIL namelijk anorexia of boulimia. Ik wil het. Nu denkt de ene persoon die dit misschien leest vast: wtf raar kind.

En tja, ik ben eigenlijk best raar ja, dankje dat je me erop wijst.

Ik ben lelijk, heel lelijk. Mijn ouders zeggen natuurlijk van niet, want kom op, als je de waarheid vertelt aan je kind pleegt ze misschien zelfmoord en dat wil je natuurlijk niet. Het feit is dus dat niemand me recht in mijn gezicht durft te zeggen dat ik strontlelijk en mollig ben. Maar ik weet wel beter, ik heb een gigantische vette neus, pukkels, lelijke wenkbrauwen, droge lippen, vette buik, dikke benen....

Als ik zeg dat ik 13 ben schaam ik me kapot voor het feit dat ik nu al helemaal verpest ben.

Vroeger was ik altijd die ene dunne, nu ben ik die ene die dik aan het worden is. Iedere dag komt er vet bij, ik heb het gevoel dat ik begin te lijken op een nijlpaard. Ik was altijd ontzettend dun, en nu begin ik te lijken op een paar maanden zwangere vrouw, als je snapt wat ik bedoel, ik wil dus verdunnen.

Ja, verdunnen. Vermageren is zo'n lelijk woord en afvallen klinkt nogal raar voor een dertienjarige, dus ik hou het bij verdunnen.

Misschien kennen jullie anorexia wel: niets eten, dun worden (perfect worden dus), en heel soms sterven. Oke, dat sterven wil ik er niet bijzetten maar het is nu eenmaal de realiteit.

Maar boulimia is minder bekend, en dat is nu eigenlijk de levensstijl die ik aan het ontwikkelen ben.

Dat houdt dus in, je wil afvallen door weinig/niet te eten, maar je verliest vaak de controle en dan begin je te eten. Dan eet je niet totdat je weer vol zit, dan eet je niet omdat je honger hebt, dan eet je om te eten.(Dat zijn vreetbuien dus.) Achteraf voelen de jongens/meisjes zich er meestal schuldig over en dan kotsen ze het er weer uit.

Dus tja, niemand moet me proberen tegen te houden, ik ben toch al bezig. 's Morgens niet ontbijten, met grommende maag in de klas zitten, eten in de refter van de school en de frieten proberen te weerstaan, maar toch moeten eten omdat de rest je anders raar zou aankijken, thuis veel eten.

's Avonds uiteindelijk proberen te braken.

Het is een soort vaste routine geworden, maar dan met veel vreetbuien tussen en ik kots ook niet elke dag, soms kan het gewoon niet omdat er mensen in de buurt zijn, soms lukt het gewoon niet om je eten eruit te gooien, als je snapt wat ik bedoel.

Dus, kortom, vergaan van de honger zal ik zeker niet.

"Ga dan naar de sportschool.' Uh, een dertienjarig, klein, stijf, onsportief meisje, die naar de sportschool gaat. Ja, ik zie het al helemaal voor me: 'mama, mag ik naar de sportschool?' Terwijl er niet eens een sportschool in de buurt is en het nogal zou opvallen omdat ik nooit sport, dus die optie is uitgeschakeld. Ik sport wel hoor, ik doe push-ups op mijn kamer, touwtjespring zeer vaak (dat blijkt meer vet te verbranden dan bij hardlopen.) Dus mijn voedsel is niet het enige waar ik mee bezig ben, sport hoort daar nog steeds bij natuurlijk.

De tegenstanders van dit begrijp ik helemaal, ik snap eigenlijk ook niet helemaal wat me bezielt, maar stoppen ga ik sowieso niet. Dus verspil geen moeite.

Doe me niet na, ik zweer het je, doe het niet. Ik wil niet dat nog iemand anders zoiets idioot doet zoals mij, denk je nu toch 'misschien helpt het, laat ik me mijn eten ook maar eens gaan uitkotsen.' Besef dan dat je je als een idioot gedraagt, het is levensgevaarlijk. De gevolgen kunnen dodelijk zijn.

Best belachelijk dat ik hiermee mezelf niet eens overtuig, er is echt iets mis met me. Ik ben de bange, degene die als die een schaafwondje op kan lopen wegvlucht zodat ze zich niet kan bezeren, en nu doe ik dit....

Hmmm, ik ben raar, dat had ik al verteld niet? Waarschijnlijk wel, maarja.

Even om te laten weten, ik ben niet de beste met adviezen, maar als je je verhaal kwijt wilt ofzo, je mag me altijd mailen. Soms heb ik zin om een mail te sturen naar een random persoon waarin staat hoe ik me voel en wat me dwarszit, misschien ben ik de enige, maar misschien ook niet. Dus aarzel niet om me een mailtje te sturen, ik luister en help je graag.

Oh wacht.

Niemand leest dit...

Ochja, boeiend.

Bye, xxx directionerxmixer