mijn ingewikkeld leven

snijden

Kijk, ik ben een aandachtszoeker. Sowieso, ik weet het zeker. Waarom zou ik anders snijden? Ik doe het alleen om aandacht te trekken van andere mensen, zodat ze medelijden met me hebben, zodat ze zich zorgen over me zouden maken. Maar het doet niet zo veel pijn, ik snij niet zo diep en ik snij alleen maar op één plek.

Ik snij voor aandacht, hoe dan ook. Ik heb zo'n fucked up karakter dat het niet anders kan.

Waarom ik enkel op één kleine plek snij, het bloed eraf wrijf en opnieuw snij, gewoon, zodat ik het beter zou kunnen verbergen, is nog een raadsel. Ik zoek attentie, aandacht. Ik vind het fascinerend het vele bloed te zien dat op de doekjes terechtkomt als ik snij, dan wil ik er een foto van trekken doordat ik trots ben, trots dat ik mezelf pijn heb gedaan en heb bewezen dat ik nog iets kan doen zonder enige hulp van anderen. Ik ben vast niet trots, ik wil gewoon aandacht.

Ik wil aandacht, dat is het. Ik ben fucked up en wil enkel aandacht! Waarom startte ik dit dagboek? Ik deed het eigenlijk zodat ik mijn gevoelens en gedachten kwijt kon, zodat ik kon praten met anderen die hetzelfde zijn als mij. Neen, vast niet, het was voor aandacht.

Ik ben stom.

Lelijk, van binnen en van buiten.

Een slechte vriendin.

Een egoïst.

Een aandachtszoeker.

Asociaal.

Een verschrikkelijke dochter.

Ondankbaar.

De slechtste zus ter wereld.

Geluksverpester.

Arrogant.

Naïef.

Talentloos.

Ik ben niet depressief, ik zal nooit het recht hebben te zeggen dat ik depressief ben. Daar ben ik niet ongelukkig genoeg voor en alles is enkel mijn schuld.

Ik ben geen snijder, mijn sneeën zijn niet groot genoeg en niet diep genoeg. Ik doe het niet omdat ik het moeilijk heb of omdat ik gepest wordt, ik doe het om het lege en tegelijkertijd zware gevoel gewoon te verminderen.

Ik heb geen eetstoornis, hell no, helemaal niet. Ik ben gestopt met kotsen en sla nu alleen de eerste vijf dagen van de week meestal mijn ontbijt over, voor de rest prop ik me vol en word ik steeds vetter, dikker en lelijker.

Ik ben niet ongelukkig. Ik kan me slecht voelen 's nachts, ik kan dan wel het gevoel hebben dat depressie en verdriet mijn hart omhult en opvreet, ik heb een mooi leven en vergeet mijn zware hart als ik druk ben of plezier maak. Ik hoor blij te zijn, ik hoor gelukkig te zijn, dus ik ben gelukkig.

Blijkbaar.

Ik ben een teleurstelling voor mijn ouders, nooit geef ik ze meer aandacht, nooit. Klusjes? Nah. Mama een knuffel geven voor ze weer vertrekt naar haar werk? Nah. Schoolwerk al gedaan? Geen antwoord. Waar ben je? Een verbitterde 'hier'.

Waarom ik mijn deur altijd op slot doe? Weet je waarom? De deur is niet op slot omdat ik 's nachts enge geluiden hoorde en bang was, neen, de deur was op slot doordat ik bang was dat iemand binnen zou komen terwijl ik aandacht aan het trekken was. (Snijden dus.)

Ik schrijf goed, hè? Dat heb je me eens verteld mama, weet je nog? Enkele weken geleden nog, ik toonde je de stukjes van het on-officiële schrijfwedstrijdje online waar ik aan meedeed. Het beste commentaar had ik bij mijn voorlaatste inzending. Mijn personagekeuze was een meisje van zestien jaar die op zoek was naar zichzelf. Ik wou mijn gevoelens erin verwerken en schreef hoe ze zichzelf haatte en zichzelf sneed. Al had ik toen enkel vier mini-sneetjes op mijn been, ik beschreef het redelijk goed, alsof ik zelf al vloeiende rode lijnen over mijn armen had getrokken.

De jury reageerde aangenaam verrast. "Goed beschreven." "Knap gedaan." " Zeer realistisch." "Als je hier zelf mee sukkelt, alsjeblieft, probeer te stoppen."

Ik weet nog hoe mama de inzending én de feedback had gelezen, hoe ze met glunderende ogen vertelde aan mijn vader over hoe realistisch en goed ik kon schrijven, dat er zelf juryleden waren die dachten dat ik mezelf sneed, voegde ze er dan lachend aan toe.

Je hebt echt geen idee.

En dat zal ze ook nooit hebben.

Ik wou het mijn beste vriendin vertellen, vandaag, op school.

Maar ik deed het niet.

Ik wil haar leven niet overhoop gooien, ik wil haar niet laten voelen alsof ze er nooit voor me was terwijl ik net uitkeek naar school zodat ik haar glimlach weer kon zien en mijn zorgen kon vergeten. Ze leest niet graag, zit nooit op wattpad, maar meid, als je dit om de één of andere reden leest en je denkt: dit gaat niet over mij.

Je kan fout zijn.

Ik geef je één tip.

De pleister op mijn arm die ik je toonde. "Pijn gedaan, lomp, het piekt." Je antwoord. "Woah, dat is boven je slagader."

En nog een tipje.

Struisvogel.

Je zou het nu al moeten weten, maar dat doe je niet. Je zal dit nooit lezen, nooit. Waarom zou je? Waarom? Omdat ik toevallig hou van lezen en een account op deze site heb, een ander account? Je zou nog niet eens mijn verhalen willen lezen, niet dat dat erg is, je hebt een evengrote hekel aan lezen als ik aan techniek.

Oeh, dat was nog een hint ahah.

Bye xx