mijn ingewikkeld leven

titel van je verhaal

Echt niemand leest dit, dus ik kan in feite alles typen wat ik wil.

Oke, voor de zekerheid ga ik mezelf toch niet voorstellen, hoe ik eruit zie, waar ik woon, hoe ik ben... Want als iemand die ik ken doodleuk denkt:' laat ik dit rampzalige boek dat niemand leest eens lezen', dan ben ik zo goed als dood. -_-

Laat ik eens vertellen over de laatste paar dagen, feesten, feesten.... Vormselfeesten waar je naartoe gaat omdat je moet van je ouders of omdat je je verplicht voelt ernaar toe te gaan om het feit dat het anders onbeleefd overkomt, en dan zit je daar, je kent er niemand, of je weet niet waar je over moet praten, of je bent verlegen, of de enige mensen die je kent praten met iemand anders die je niet kent en je hebt geen zin om te doen alsof  je graag vrienden/vriendinnen wil worden met die persoon, terwijl je er helemaal geen zin in hebt...

Nja, de laatste dagen zat het vol met die feesten bij mij, ik deed zeer asociaal, want tja, ik kende er niemand... Gelukkig kende mijn broer er ook niet echt veel mensen waar hij mee kon opschieten, dus we waren samen zeer associaal aan het doen. Uiteindelijk zijn we maar met elkaar gaan praten omdat we ons dood verveelden, maar goed. In feite hoor ik nu te kotsen, maarja, ik ben nu eenmaal een idioot en de enige plek waar ik dat kan doen is in mijn achtertuin -mijn hele huis zit vol met mensen die me kunnen betrappen- maar buiten loopt er ook iemand van mijn familie rond die onze tuin persé wilt onderhouden, dus daar kom ik ook niet ver mee.

En ja, de achtertuin.

Vorige week kon ik het echt niet meer houden en ik ben gewoon achter ons tuinhuisje gaan staan en begon te braken, ik had natuurlijk wel gecontroleerd of er iemand in de buurt was, maar dat was niet het geval.

Ik kan het echt niet meer aanzien, ik stap op de weegschaal, en ik weeg 42.5, terwijl ik zo hard mijn best heb gedaan om de 42 te ontwijken.... Echt niets lijkt goed te gaan, mijn enige uitvluchten zijn Wattpad, mijn dagboek, boeken en muziek.

Als ik ergens bang voor ben, bevoorbeeld als ik 's nachts door het huis dwaal omdat ik niet kan slapen en ik denk een schim te zien van een moordenaar of weet-ik-veel-wie, dan spreek ik mezelf gewoon toe dat als ik dood ben, het toch niks uitmaakt. En dan loop ik gewoon verder en ebt mijn angst weg.

Geen idee of ik hiermee ook mijn hoogtevrees en mijn duizenden andere angsten kan verzachten, maar het is het proberen waard. Mij maakt het in feite echt totaal niet meer uit als ik jong sterf, het is nu niet dat ik zelfmoord ga plegen ofzo, maar als een waarzegster me verteld dat ik binnen dit uur dood zou gaan, zou ik haar ten eerste uitlachen, daarna voor de zekerheid eens langsgaan bij mijn vrienden en familie, en daarna zou ik de laatste vijf minuten in mijn bed gaan liggen met een zak chips en wachten om te kijken of die waarzeggers gewoon wat kletsen of ze op de één of andere manier echt de toekomst kunnen voorspellen.

Ik zou niet hysterisch worden, iedereen gaat dood, en als ik nu dood neerval voor mijn laptop, het zij zo. En trouwens, mijn leven is echt belachelijk en nutteloos. Ik ben een doetje, iemand die goede punten haalt en bang opkijkt naar de populairste kinderen van mijn klas die allemaal domme, coole streken uithalen. Ik ben meer het type dat, wanneer iemand me uitscheld, ik binnensmonds vloek, ik heel misschien een kwade blik zou werpen op die persoon, maar daarna zou ik gewoon doorlopen en denken: negeren.

Ik heb plots één of andere schrijfboost gekregen dus ik ga vast ofwel op mijn vast account een nieuw verhaal starten, ofwel verdertypen aan mijn ene verhaal, ofwel hier een ander verhaal starten. Geen idee, ik zal wel zien.

xx, Cara