mijn ingewikkeld leven

dood

Ik.Wil.Dood.

Dit is onmenselijk, als ik alleen ben lijkt het alsof mijn hart in het duister zit, het voelt letterlijk zo. Ik heb mijn mesjes weggepsoeld zodat een ander meisje het ook deed (op instagram) en dat deed ze dan ook, maar ik ben een leugenaar en kan altijd nog scheermesjes van mijn vader stelen.

Leugenaar.

Des te meer reden om zelfmoord te plegen.

Al denk ik niet dat zij zal stoppen, volgens mij heeft ze zelf nog mesjes zitten of zoekt ze wel naar nieuwe, ze heeft een echte verslaving volgens mij. Ik ben een aandachtszoeker, een bitch, leugenaar, slet, kakkind, slechte zus, slechte dochter, slechte vriendin, een freak...

 Ik hoor dood te zijn?

Waarom ben ik niet dood?

Omdat ik godverdomme veel te zwak ben. Ik ben zwak, zo, zo, zo zwak! Ik eet veel te veel en kots nooit meer, ik kwets mijn ouders en duw mijn gezin van me weg. Ik snauw altijd op mijn zus, moeder en vader terwijl ze het niet verdienen.

Ik duw ze van me weg, onbewust. Al is dat best handig voor wanneer ik zelfmoord pleeg, natuurlijk.

Ik ben een aandachtszoekster, ik voel me gelukkig als ik met vriendinnen op uitstap ben of bezig ben met andere dingen, maar als ik alleen ben, o jee, dan gaat het weer niet hoor! Dan moet ik weer eens 'depressief' zijn. Ik heb het gevoel dat ik mezelf aan het voorliegen ben, die stem in mijn hoofd bestaat niet.

Ja, ik weet dat je tegen me praat.

Neen, je bent niet echt.

Neen, je gaat me niet vermoorden.

Ohgod ik ben een freak! Ik ben gek, gestoord, debiel! Ik moet dood, ik moet dood, ik moet dood!

Wanneer je vriendelijke moeder tegen je zegt dat ze je ongelukkig gezicht niet meer kan zien en je je associaal gedraagt is dat wel een teken nietwaar? Ze bedoelde het niet eens zo gemeen, ze was gewoon moe van me zo snauwerig te zien, zo levensloos. "Ze is echt depressief aan het worden." Zei mijn zus dan terwijl ze met haar ogen rolde. "Ja, ik begin het ook te denken." Ik lachte ze uit recht in hun gezicht. "Serieus? Ik ben niet depressief, what the fuck." Toen stond ik pissig op, snauwde ik nog iets en trok ik mijn zus mee zodat we uiteindelijk samen ergens naartoe konden gaan waar ik niet heen wou en zij persé wel.

Ik weet het, ik moet echt dood, dringend. Maar ik wil nog een droom vervullen in mijn leven, één droom van de vele: One Direction live zien optreden. Ik heb het misschien al eens gezegd, geen idee, maar ik zei altijd tegen mezelf dat ik pas zelfmoord zou mogen plegen als ik ze live had gezien.

Echt waar, volgens mij hoor ik gewoon dood te zijn en laat God dat zelf blijken; One Direction komt naar België en ik heb tickets.

Ik hoop eerlijk gezegd dat het échte tickets zijn, ik heb ze van de officiële website van de voorverkoop, maar negen uur na de start had ik ze nog kunnen bemachtigen. Niet echt normaal, het was gewoonweg te gemakkelijk, al had ik pas door dat het voorverkoop was toen verschillende mensen het op facebook postten. Ik was teleurgesteld, ze waren toch vast al uitverkocht. Ik ging kijken op de site voor hoe ik ze de volgende dag zou proberen te bestellen en wat ik allemaal zou moeten ingeven.

Guess what?

Ik kon nog tickets kopen! Het was veel te gemakkelijk, ik heb me vast laten bedotten... Dan heb ik wel medelijden met de mensen die ik mee heb gevraagd, die verheugen zich ook op het concert, natuurlijk.

Enkele dagen geleden wou Melanie me letterlijk vermoorden, alle opgekropte woede en haat tegenover mij was ontploft en de gehele tijd schoten beelden door mijn hoofd van mogelijkheden hoe ze me zou vermoorden. De ene keer duwde ze mijn hoofd onderwater, de andere keer deed ze water in mijn mond en kneep ze mijn neus dicht, dan duwde ze me van het dak, ze wurgde me, sneed mijn keel open, brak mijn nek... Ongelofelijk veel mogelijkheden dus.

Bye, xx Cara