mijn ingewikkeld leven

blableaiejm

Niemand leest dit dus ik kan gewoon typen wat ik wil,

het is lang geleden dat ik iets heb gepost en dat komt niet alleen omdat het nieuwe schooljaar begonnen is en ik druk heb, maar ook omdat ik in het begin in de knoop lag met mezelf. Het was nu eenmaal zo dat ik tijdens de vakantie af en toe nadacht over mezelf die van een brug sprong, ik dacht na over zelfmoord enzo.... Maar het was niet zo erg dat ik het werkelijk heb geprobeerd, ik dacht er alleen aan, ik was vastbesloten het op een dag te doen. Soms had ik er geen zin in, soms dat ik: ik zal dit of dat toch nooit doen, ik ben dan toch al dood.

In mijn echte, papieren dagboek had ik geschreven toen het verschrikkelijk met me ging en ik er zeker van was dat ik het op een dag zou doen, ik schreef gedetailleerd over wat er in mijn afscheidsbrief zou staan, ik zou mijn dagboek met mijn sleuteltjes naast mij leggen, en ik zou het doen met een overdosis pillen. Niet toen, gewoon, op een dag.

Maar dan zouden mijn ouders of mijn broer me vinden, en dat vond ik.... erg.

Hoe dan ook, ik typ dit en ben 'beter', dit komt vooral door One Direction. Ik weet dat dit voor veel mensen overkomt als bullshit, maar ik zat na te denken over wat ik nog allemaal zou moeten doen voordat ik zou sterven...

-boek uitgeven

-meespelen in film

-naar concert one direction

-one direction ontmoeten

-fanmail schrijven naar one direction

,....

Hoe langer ik er over nadacht, hoe meer ik verlangde naar concerten, handtekeningen... Ik wou weer leven, voor One Direction, want zij zijn mijn leven, vraag me niet waarom, ze zijn het gewoon. Hun muziek maakte me gelukkig, toverde een glimlach op mijn gezicht. Tijdens de vakantie was ik steeds kwaad op mijn gezin zonder enige reden, geen idee waarom, maar ik haatte het contact met andere mensen en met hun op vakantie was niet helemaal ideaal voor me. Ik snauwde ze af, ze waren pissig op me omdat ik zo 'dom' deed, wat me nog meer liet verlangen naar die brug waar ik af zou springen. Wanneer ik er dan plezier had, was hun reactie: "zie je wel dat het leuk is? Je hoeft niet zo pissig te doen." En dat verpestte mijn dag onmiddelijk weer, want dan begon ik weer na te denken....

Vandaag moesten we een enquête invullen op de computer samen met de hele klas, het was echt verschrikkelijk:

-heb je al nagedacht over de dood

-heb je soms geen zin om te eten?

-eet je altijd genoeg?

-haat je jezelf?

De hele klas deed er lacherig over, maar ik klikte meestal met pijn in mijn hart een leugen aan. Tegen mijn vriendinnen deed ik er ook lacherig over "straks stuur ik ze een mail, hallo, ik haat mezelf en heb al gedacht aan zelfmoord, soms wil ik niet eten want ik vind mezelf veel te dik, groetjes Cara, 13 jaar.'

We lachten erom, maar eigenlijk had ik ze net de waarheid gezegd, dus ze kunnen me later niks verwijtten als ze achter mijn gedachten van nu zullen komen.

Groetjes, Cara en Melanie.

Mia bleek vervangen te zijn door Melanie, Mia was Mia niet meer, ze deed anders. Het meisje in mijn hoofd was anders, ze verweet me dingen, maar dwong me niet.

Ik noemde haar Melanie, de naam die ik zo graag had gehad. Ze was weg, dacht ik, maar soms heb ik ruzie met haar, soms luidop.

"Ik heb de controle over mezelf eindelijk terug"

"Nee, ik ben hier nog, idioot"

"Nope, jij bent niet echt, jij zit in mijn hoofd"

"Waarom praat ik dan tegen je, Cara?"

"Omdat mijn gedachten zeggen dat je dat moet doen, Melanie"

"Laat me dan stoppen"

"Nee"

"Je hebt geen macht over me"

"Echt wel, je zit in mijn hoofd, jij bent van mij"

"Niet waar, ik praat tegen je terwijl je dat niet wilt, IK heb de macht over jou"

"Zie je mijn vette buik? Moest jij de macht over me hebben was die er niet, dus je bent niet echt, Melanie"

"Waarom praat je dan tegen me?!"