İçinde Gözyaşı Vardı...

10.Bölüm ''Gerçekler ve Ayrılık!''

Onlar bütün gece konuşmuş , uyumamış , dans etmişlerdi.Ne Weasley ler , ne Seamus , ne Dean , ne Angelina , ne de o bütün bu cümlelerin sahibi olan çift Harry ve Hermione.Sabaha kadar göz göze oturup , belkide gözleriyle konuşmuşlardı.Hermione aslında konuşacak bir şey bulamamıştı.Gitme demişti ama olmuyordu işte .Harry kararlıydı , arkasında bıraktıklarının farkında olarak.Bunun yüzünden Hermione onun ne kadar bencil olduğunu düşünüyordu.Fakat hatalıydı.Harry onun için gidiyordu.Ona ve kendisine daha fazla acı yaşatmamak için..

Sabah Harry son kez cübbesini giymiş kahvaltıya iniyordu.Öğlen yola çıkacaktı.İndiğinde Hermione ve Ron onu bekliyordu.Ron onu görünce burukta olsa güldü.Ama Hermione ifadesizdi.Duyguları onu ele veriyordu.Harry onu hiç bu kadar üzgün hissettiğini algılamamıştı.İçi cız etsede yapması gerekeni yaptı.

-Günaydın.. dedi .

-Günaydın.. diye karşılık verdi Ron.Ama Hermione den ses yoktu .Harry ona döndü.Hermione ise yapmacık bir gülümseme kondurdu ifadesiz yüzüne.

-Hadi yemeğe inelim..dedi Herm.Yüzünü yine hissettikleri gibi bir ifadeye soktu ve yürüdü.Salona vardıklarında bütün okul Harry nin gidişini konuşuyordu.Slytherin buna sevinirken diğerleri üzülüyordu.Kapıdan girdiklerinde yüzler Harry e çevrildi.Harry ise hiç birini takmadan yerine oturdu.Griffindor yastaydı..

Ve öğlen olmuş herkes Harry i Hogwarts kapısında bekliyordu.Harry eşyalarını Hagrid in aracına koymuş aşağı iniyordu.Harry i Hagrid götürecekti.Kapıya vardığında Draco hemen yanına vardı.

-Hey Potter..Demek korkup kaçıyorsun ha ! İyi edersin … dedi.Harry kendini tuttu ve Ronun yanına gitti.Ona sarıldı.

-Kendine iyi bak kardeşim..Bak ne diyeceğim..Eğer çok özlersem belki bir mektup atarım ama sadece bir mektup…dedi Harry.

-Umarım çok özlersin Harry….dedi Ron onu sıkıca sararak.Harry kulağına fısıldadı Ron un ..

-Hermione ye iyi bak.Ona bir zarar gelmesini engelle.Onun yanından ayrılma .Onu ben mişim gibi koru.. dedi.

-Merak etme..Ona gözüm gibi bakacağım.Hem o sensin unuttun mu ? dedi Ron.Harry bunu hiç unutmamıştı.Nasıl unutabilirdi? Aralarındaki bağ onları birbirleri yapıyordu.Herkese tek tek sarıldı Harry.Hermione hariç ona söyleyecekleri vardı çünkü.Tam ona dönerken kapı açıldı.Gelen Dumbledore ve McGonagall dı.Onun yanına geldiler ve durdular.

-Harry..Hala vakit varken kararını gözden geçirmeni istiyorum.dedi Dumbledore.

-Profesör ben kararımı defalarca gözden geçirdim.dedi Harry.

-Pekala Harry umarım sonunda pişman olmazsın.. dedi Dumbledore.Pişman mutlaka olacaktı Harry.Sevdiği kızdan vazgeçmenin verdiği pişmanlık hep olacaktı.Ama huzur da olacaktı.Artık Hermione nin başına bir şey gelmeyecekti .Bu yüzden huzurlu olacaktı.Ama bu veda o kadar zor du ki onun için bırak salar ağlayabilirdi.

Harry Hermione ye döndü.Ona sarıldı.Kokusunu içine çekti.Hep sevdiği kokusu şimdi ona işkence ediyordu.Ona gitme diyordu.Beni bırakma.O sevdiği kıza bir daha görememe üzüntüsüyle sarılırken Hermione sarılmıyordu.Nedeni basitti..Harry gidiyordu.Ondan ayrıldı ve kısık bir sesle

-Hermione..Sen benim ilk arkadaşımsın.Ve inan hep ilkim oldun.Her zaman benim arkamda oldun.Sana teşekkür ederim.Ve şimdi tek bir şey istiyorum senden beni affet ve kendini koru.Yaptıklarım için senden özür dilerim.Her şey için üzgünüm… Ve Harry boğazında bir yumruyla ondan uzaklaşırken Hermione bu sözler karşısında köpürdükçe köpürüyor iki günün acısını çıkarmak istiyordu.Demek üzgündü , artık kendine söz geçiremedi ve kimseye aldırmadan Harrye bağırdı.