Siyahımsın

4.bölüm

Ben güçlü biriydim bi tek sana yenildim..
Senle dünyam karardı..
Eskiden iyi biriydim...
Şimdi durdur zamanı..
Yada yok yok et bu kararı..
İçindesin görmezsin zararı...
Ne olucak şimdi.....
Gidiyor musun...
Bu kez ağlama..

Günlerim artık odalara sinmiş kokunda
Kaldı aklım....

Biliyor musun?
Son kez güldün bana...
Gelmek istedim, atkımı aldım..
Gururu attım, ucuz yırttım..

Gidiyor musun?

Pazartesi öğleden sonra iki:

Diğer günlerdede olduğu gibi yine arasla olan konuşma larımızı anlatmak için üç sokak altımızdaki caddeye bakan yoludur sokaktan koşarak teyzemeye ışınlanmaya çalışıyor dum desem yeridir.

Günlerim klasikleşmiş ti aslında arasla ve yağmurlar konuşuyor. Teyzeme mesajlaşma larımızı okuyor büyük bi hayranlıkla ondan bahsediyor dum.

Okuduğum her mesajda ne kadar olgun bi çocuk, konuşma tarzı diksyonu ne kadar düzgün diyip durur dum hep..
O dönem hiç aklıma gelmedi düşüncesinin varlığını bile yakıştıra madım uğruna dünyayı sevebileceğim adamı.

Bütün ailem arası biliyordu artık kimseyle sevgili olmayan erkekleri dövüp uzak duran ben onu herkesten ayrı bi kefede tutuyor dum. Çünkü öyleydi, çünkü o farklıydı çünkü o özeldi birsürü çünkü sığdıra bilirim..

Bu yalan aşka..
Günlerimiz güzeldi, onunla herşey güzeldi aslında 2. Ayımız tamamlanmış tı ailemdeki herkes biliyordu babaannem'in izmirdeyken düzenli olarak temizliğine gittiği bi kadın vardı o istanbula taşının'ca bir gün babaannemi misafir olarak villasına çağırmış.

İstanbula gittiğinde öğrendim malesef. Babannemde arası biliyor du dedim ya; işte mutluluk diye bişeyin olmadığını canımdan can çıkarcasına babannem apar topar istanbuldan geldiği gün öğrenmeye başladım..

Okullar tatile girmişti 8. Sınıfa geçmiştim aynı okuldan mezun olan kuzenim okuldaki hocalarını ziyaret etmek istemiş ti okulların açılmasına kısa bi süre kala okullu ziyarete gitmiş tik o sabah tum herşey güzel gidiyor du 7. sınıfın sonlarında hayatıma giren bu insan tüm dünyam olmuştu.

ahhh ahhh keşke babannem istanbulda gitmeden önce banada söyleseydi de bende gitseydim onunla arasıma kavuşur dum. Rabia abla derken telefonum çalmaya başladı.
Rabia ablam hocasıyla konuşur ken bende telefonumu alıp kenara çekilmiş tim. Arayan kişiyi gördüğümde şok olmuştum.

Çünkü arayan kişi halamdı,iyide halam burda bile yaşamıyordu ki aydındaydı ve çalışıyor du benide çok sık arayamazdı!
Acil eve gelmem gerektiğini izmirde olduğunu ve çok önemli bişey konuşucağımızı söyledi, okuldan nasıl çıktığımı koşarak nasıl gittiğimi hala ilk günkü gibi iliklerime kadar hissediyorum ve dün gibi hatırlıyorum sanırım.

Bundan bi on yıl sonra bile geçse o günki çaresizliğimi aynı şekilde hisseder ve hatırlardım.. kimseye kendini inandıra mamak ve doğru olanı bildiğin halde kimseye kanıtlaya mayıp kendi içine gömülmek kadar kötü bir his yok tarifi zor ama karalaması çok basit.

Ailemin ise yaptığı tam olarak bu olmuştu daha doğrusu babamın. Ama bu seferki daha çok acıttı yalan yok sevdiğim adam vardı bu sefer işin ucunda çünkü..