Take On Me

4

မိုးအတော်အတန် သည်းနေတဲ့ လမ်းမပေါ်မှာ
မောင်းလာတဲ့ ကားငယ်လေးက တရွေ့ရွေ့..
ကားထဲမှာပါလာတဲ့ မိသားစု သုံး
ယောက်ကတော့ စနောက်ရင်း သာ။

နောက်ခန်းမှာထိုင်နေတဲ့ ၁၁နှစ်အရွယ် ကောင်မလေးက သူဆွဲထားတဲ့ မိသားစုပုံလေးကို
ဆေးခြယ်နေတယ်။

'Minjeongie...မအိပ်သေးဘူးလား'

ရှေ့ခုံက မိခင်ဖြစ်သူက လှမ်းပြောတော့ Minjeong က သူ့ လက်ရာပန်းချီလေးကိုထောင်ပြတယ်။

' ဒါလေးပြီးရင် အိပ်မယ်နော် မား..
Minjeong အပြီး ခြယ်လိုက်ချင်လို့'

'ဝါး..ငါတို့ သမီးလေးက ကြီးလာရင် ပန်းချီဆရာမကြီးလုပ်မလို့လား..'

ဖခင်ဖြစ်သူရဲ့စကားကို Minjeong က သဘောကျစွာရယ်တယ်..ဒါပေမဲ့ ခေါင်းခါရင်း

'ပန်းချီဆရာမတော့ မဖြစ်ချင်ဘူး...
အဆိုတော်လုပ်ရင် ကောင်းမလားဟင် ပါပါး'

သူမစကားကိုလဲ ဖခင်ဖြစ်သူက ရယ်တယ်။

'ငါ့သမီးသာ အဆိုတော်ဖြစ်ရင် ပါပါးက ရှေ့ဆုံးက
အားပေးမယ်ကွာ'

Minjeong က သူ့ဖခင်နဲ့အတူလိုက်ရယ်ရင်း
ဆေးကိုသာ ဆက်ခြယ်ဖို့လုပ်တယ်။
သူမရဲ့ ပန်းချီကားလေးထဲက မိခင်နဲ့ ဖခင်ဖြစ်သူရဲ့
ပုံကို အရင် ဆေးခြယ်ရမယ်။

'ဆိုတော့ ဖွား တို့ဆီမှာ ပျော်ခဲ့ရဲ့လား'

Minjeong က ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့ပြန်ဖြေတယ်။

'အင်း ပျော်ခဲ့ပါတယ်
ဒါပေမဲ့..'

'ဒါပေမဲ့?'

'ပါပါး နဲ့ မာမား သာရှိရင် ပိုပျော်ဖို့ကောင်းမှာ'

Minjeongရဲ့ ဖေဖေက စုံထောက်တစ်ယောက်ဖြစ်သည့်အလျောက် အလုပ်များတယ်လေ။
အခု ခရီးကိုလဲ သူမတစ်ယောက်တည်းသာသွားခဲ့ပြီး
အပြန်ကို လာခေါ်ကြခြင်းဖြစ်တာမို့..

'Awwn. ..နောက်တစ်ခါဆို အတူသွားကြတာပေါ့
ပါပါးတို့သုံးယောက်လုံး သွားမယ်ကွာ ဟုတ်ပြီလား'

Minjeongက ပျော်သွားဟန်နဲ့
'တကယ်နော် ပါပါး!'

'တကယ်ပေါ့'