Take On Me

20

' အသံမထွက်နဲ့နော် Minjeong'

‌လမ်းကြိုလမ်းကြားတစ်ခုရဲ့ ထောင့်မှာ
ထိုင်ချရင်း Jimin က ကြားတယ်ဆိုရုံလေး
ခပ်တိုးတိုးပြောတယ်။ သူ့ရဲ့လက်ညိုးက Minjeongရဲ့ နှခမ်းကို ထိကပ်ထားပြီး ‌လက်တစ်‌ဖက်ကတော့ သူမပုခုံးကို တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထား၏။

ဘာကြောင့်လဲ Minjeong မသိပေမဲ့ Jimin ပြုမူနေပုံက သေရေးရှင်ရေးကိစ္စကို ကြုံနေရသလိုပဲ။

'Jimin..'

' ငါ့စကားနားထောင်နော် ။ ဒီမှာ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပြီး အသံလုံးဝမထွက်နဲ့။ ငါ သူတို့ကို လမ်းလွှဲလိုက်မှာမို့ အခွင့်အရေးရတာနဲ့ ပြေး ။
နောက်ကို လုံးဝ လှည့်မကြည့်နဲ့ ကြားလား"

Jimin က ဒီစကားတွေကို တရစပ် ပြောနေတာ
ဖြစ်ပြီး သူ့မျက်လုံးတွေက မတည်မငြိမ်ဖြစ်နေသည်ကို Minjeong သတိထားမိ၏။
ထို့နောက် သူ့လက်ထဲရောက်လာတဲ့ ဖုန်းတစ်လုံး။

' လွတ်တာနဲ့ Aeriကို ဖုန်းဆက်လိုက်။
သူ လာခေါ်ပေးလိမ့်မယ်။ ခုချိန်မှာ သူကလွဲပြီး ယုံလို့ရတဲ့သူ မရှိဘူး "

Jimin က သူမ ဆံပင်တွေကို သပ်ပေးရင်း
သူမမျက်နှာကို နူးညံ့စွာ ‌ကြည့်လာတယ်။

' ငါ မရှိတော့ရင်တောင် မင်းကတော့ ဘေးကင်းနေမှဖြစ်မယ် Winter...'

ဘာလို့ ဒီလိုစကားတွေ ပြောနေရတာလဲ ..
ဘယ်တော့မှ မတွေ့ရတော့မဲ့ သူလိုမျိုး။

ပြောစရာ ဘာမှ မရှိသလိုမျိုး ဆွံ့အနေပေမဲ့
Minjeongသူ့ကို စကားတွေ အများကြီး ပြောချင်နေတယ်။ အသက်ရှူသံ ခပ်ပြင်းပြင်းတွေကြားမှာ သူမ နဖူးပေါ် သက်ရောက်လာတဲ့ နှခမ်းတစ်စုံ။

' Jimin...ငါ '

မျက်ရည်စတွေနဲ့ သူ့မျက်ဝန်းတွေကို ကြည့်ပြီး
Minjeongသူ့ကို ချစ်ကြောင်း ပြောချင်လိုက်တာ။ အတန်ကြာတဲ့အထိ ဘာမှ ‌ပြောမထွက်တဲ့
သူမကို Jimin နားလည်ပေးပါတယ်။

' ငါလဲ မင်းကို ချစ်တယ် ..
ငါ့ရဲ့ အသက်ထက် '

Minjeong ကို ထိုနေရာလေးမှာ တစ်ယောက်တည်း မထားခဲ့ခင် Minjeong
နှခမ်းကို သူ မက်မက်မောမော နမ်း‌နေ
ခဲ့ပါတယ်။