Into Virgust: The Witch

[13] Goddess of Time and Travel

chapter thirteen: goddess of time and travel

Buong gabing hindi mapalagay si Nixie. Hindi na siya makapaghintay na malaman ang ilang parte ng katotohanan kung bakit mayroong misteryosong aparador si Madame Andrassa at kung mayroon ba itong koneksiyon sa gustong malaman ni Bellia— ang madrasta ni Wildred.

Nagpaiwan sa abandonadong silid si Putsah. Umalis silang dalawa ni Ema nang malapit na oras ng pagpatay ng ilaw sa buong eskuwelahan. Ngunit bago umalis ay mayroong kinuha si Ema sa mga librong naroon. Dahil wala na silang oras para pag-usapan kung anong naroroon ay kanila munang iniuwi ito. Nasa kanya man ito ngunit wala siyang lakas ng loob na basahin ang nilalaman nito.

Mula sa pagkakahiga ay dinampot niya ang makapal na librong ito sa lamesang nasa kanan niya. She traced her finger on its thick cover. Among the books she have seen the one she's holding is different. Pero gaya nang nasa kanilang bahay ay maroong nakaukit na dalawang letra rito.

A.L.

Walang nakalagay na pamagat maliban sa simbolong bulaklak na makikita rin sa watawat ng paaralang ito at sa frame ng larawan ni Widred. Naramdaman niyang gumalaw ang katabi niya sa higaan nito kaya mabilis niya itong itinago sa ilalim ng kanyang unan.

Bumangon siya sa pagkakahiga at nagtungo sa kanilang study table. Binuksan niya ang lampshade sa tapat niya, kumuha ng pergamino, tinta, at panulat, at saka nagsimulang sulatan ang kaniyang mga magulang.

___________________________________________________
Number 16, Remoo Street, Prigm
Mama at Papa

I've read your letter to me. Opo, marami po akong dinalang makakapal na damit para sa taglamig. I almost forgot to tell you... I joined Wizports.  Since second week of classes and don't try to stop me co'z our name already submitted to the Chief of Confederation of Wizports.

Do not worry, I'm fine and yes, Louise is taking care of me and I am to him.

Nixie

Ps. And one more thing. Don't ever let someone enter my room and touch everything inside. Just don't especially the wardrobe. I love you
___________________________________________________

Gaya ng ginawa noon ay hiniram niya ang kuwago ni Lucille saka itinali nito ang liham sa paa nito at hinayang lumipad. Pinatay niya ang ilaw at nahiga sa kanyang kama.

Hanggang sa pagpikit ay ang imahe ng bulaklak ang nakikita niya. Isang ordinaryong bulaklak na matatagpuan sa mga gubat ngunit kinukuha ng mga ilan para ibenta at gawing palamuti sa kanilang bahay.

Waling-waling...

Ang imaheng nasa isip niya ay nagsimulang magkaroon ng kulay na kung kanina sa libro ay nakaukit lamang sa pabalat ay kasing kulay ng abo. Mula sa gitna ay tuluyan nang sinakop ng kulay lilac ang buong bulaklak. Nilalamon na rin ng antok si Nixie.

"Don't go too far, Andrey!" A woman with a vintage dress yelled at the young girl who is running to find another flower that she is holding.

"I won't, mom," she answered as she gone from her mother's sight.

Nixie is watching the girl picking the flower from the tree's trunk. It feels real for her. She can't feel the wind or the sunlight but her eyes can't lie. The scenario vividly showing her that she is there.

She looked at herself and she is wearing her uniform and her badge is pinned on her right chest. But her wand is not with her. She must be lost it somewhere again.