Helena to 26 letnia dziewczyna która została źle potraktowana przez los. Po stracie męża który ją utrzymywał i dawał całkowite wsparcie została sama z dwójką dzieci. Przez całkowity brak wykształcenia i brak pieniędzy na dalsze życie musiała podjąć...
Obudził mnie telefon. Byłam pewna że ktoś do mnie dzwoni ale niestety był to budzik co oznaczało wstanie z łóżka. Miałam tak okropnie dość że trudno było mi nawet wstać z łóżka. Gdy powoli wstałam od razu tego pożałowałam i czym prędzej pobiegłam do łazienki aby zwymiotować. Nie wiedziałam czy jest to normalne więc stwierdziłam sprawdzić w internecie.
- Holera - powiedziałam do siebie widząc godzinę na swoim telefonie - nienawidzę tego grata - przez to że telefon był już stary budzik zadzwonił pół godziny później.
Wkurzona szybko nałożyłam pierwszy lepszy dres i rozczesałam włosy. W między czasie pobiegłam obudzić dzieci.
- Co chcecie na śniadanie? - zapytalam oczekując szybkiej odpowiedzi - tylko coś na szybko bo czasu nie mamy.
- Kanapki z dżemem? - zapytała Nastka.
- Ty Tymek zgadzasz się? - zapytalam syna aby potem nie było dyskusji.
- Ja wolę płatki.
- O matko - szepnęłam pod nosem i pobiegłam szybko do lodówki.
Sobie zrobiłam na szybko kanapkę i korzystając z czasu gdy dzieci jedzą pobiegłam ogarnąć się do końca i zebrać dzieci do przedszkola. Za pół godziny mam być w pracy co jest nierealnym aby zdążyć.
Szybko pomogłam dzieciom się ubrać, ogarnęłam kuchnie i wszyscy razem biegliśmy do auta. Droga jak zawsze minęła nam szybko i 5 minut przed czasem byłam już przed budynkiem pracy.
- O hejka co dzisiaj tak ma równo z czasem zawsze jesteś wcześniej - zaśmiała się Magda.
- A nawet nie pytaj mój super telefon stwierdził że obudzi mnie pół godziny później przez co nie miałam całkowicie czasu.
- Oj współczuję. A poza tym ślicznie ci w dresie - uśmiechneła się do mnie tak miło że aż poprawił mi się humor.
- Oo dziękuję zawsze poprawisz mi samopoczucie - uscismęłam ją i obie poszłyśmy do pomieszczenia w którym dzisiaj będą robione zdjęcia.
- O hejka Daniel - usłyszałam głos Magdy i właśnie zauważyłam sylwetkę mężczyzny wyłaniającej się zza drzwi.
- Hej Madzia. O a to pewnie Hela tak? - zwrócił się do mnie.
- Tak to ja - uśmiechnęłam się miło i podałam mu dłoń.
- Mam nadzieję że dzisiaj każde z nas przeżyje i stworzymy dobre zdjęcie - wszyscy wybuchliśmy śmiechem i wzięliśmy się do roboty.
Po około 30 min mieliśmy już pierwsze zdjęcie które nadawało się na opublikowanie
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- No i zajebiste - stwierdziła Magda.
- Masz talent do tego - przyznał Daniel z czego byłam ogromnie dumna i pomyślałam że Wojtek byłby ze mnie mega dumny.
