Merlin Küçük Prens

10 - Tacına hizmet et

Merlin, annesi, Arhur, Uther ve Arwen bir ambarda oturmaktaydı. Bu görülmeye değer bir manzara oluşturuyordu.

Merlin arada bakışları annesinin parmağındaki yüzüğe kayarken huzursuzlukla titremekteydi. Sessizlik uzayıp gitmeden Arwen konuşmaya başladı.

"Geçen bir Druid Şaman ile karşılaştık. Bana sizin başınıza gelen felaketin durdurulamaz olduğunu söylemişti. Sanırım yanılıyordu."

Merlin omuz silkti.

"Çünkü senin kaderde bir izin gözükmüyordu. Belki Druid'i yanıltan buydu."

Arwen kafasını salladı.

"Belki de. Dedemin hayatta olduğunu da bilmiyordu."

"Tekrardan teşekkür ederiz Arwen."

"Baba bana değil ilahi tanrılara teşekkür et beni mükemmel yarattıkları için."

Arthur konuştu.

"Seni yaratan kadını görseydin ilahi tanrıların hakkında bu kadar iyi fikirlerin olmazdı."

Merlin bunun üzerine gülmeye başladı ama Arthur'a baktığında onu öne eğilmiş, solgun görünce gülüşü sordu. Arthur'un dinlenmesi gerekiyordu.

Annesine döndü. Köylü kadın çocuğunun bakışlarını görmüştü. Hızlıca konuya girmeye karar verdi.

"Merlin, ben ve Uther geçen ay evlendik. Sana haber vermek istedim ama Uther'in hayatta olması gizliydi ve mektubun başka birinin eline geçmesi tehlikesini göze alamadık."

Kadın eski krala baktı. Kral kafasını salladı.

"Aynı şekilde sana da Arthur."

Merlin ona endişe ile bakan annesinden bakışlarını ayırıp Arthur'a döndüğünde onunla göz göze geldi. Sanırım Arthur bu olayda konuşma hakkını ona bırakmıştı.

Merlin ayağa kalktı. Şu an farklı öncelikleri vardı. Arthur'un omzuna girdi.

"Anne oğlun olarak senin mutluluğunu paylaşıyorum. Umarım ikinizde uzun ve mutlu bir hayat yaşarsınız."

Ona Merlin sırıtışlarından birini gönderince kadının yüzünden hızlıca rahatlama ibareler geçti. Dönüp Uther'e gülümsedi. Uther de aynı şekilde karşılık verdi.

Arwen ise Merlin konuşmadan ayağa fırlamıştı.

"Bu taraftan baba."

Onu alıp içeriye yeni eklenmiş odaya götürdü. Arthur yatağa yattı. Merlin'e de yer yatağını açtı. Çıkmadan konuştu.

"Bir şey istersen söyle tamam mı baba?" gitmeden bir kere daha endişe ile döndü.

"Unutma yalnız değilsin."

Merlin gülümsedi.

"Biliyorum."

Arwen giderken işaret parmağında yeşil taşlı yüzük olan eli ile kapıyı kapattı ve oda karanlığa gömüldü. Merlin Arthur'un sesini duyduğunda gözlerini kapatmak üzereydi.

"Babam, annene çok önem veriyor. Farkında mısın hep onun yüzüne bakıyor bir şey söyleyecek mi diye."

Merlin gülümsedi.

"Farketmemiştim."

"Onların birlikte olması gerçekten senin için bir sorun değil mi?"

Merlin kafasını iki yana salladı.

"Annem mutlu olduğu sürece değil."

"Sevdiklerimin mutluluğunu önemsiyorum." dedi. Ama Arthur'un ona verdiği cevabı duymadan uyuya kalmıştı.

"Ya senin mutluluğun?"