Bu hikayede şafak vakitleri, ölümün resmiydi.
2005, 30 Nisan akşam on sularında, denizi olan büyük bir şehrin beyhude semtlerinden birinde, görkemli bir evde bir cinayet işlendi.
Bir kız çocuğu, annesinin ölümüne şahit oldu.
"Annem o kadın tarafın...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karşımdaki manzara duygularımı dışarı yansıtacağım kadar garipti.
Aktan ile duyduğumuz çığlık kızların odasından gelmişti. Yerde kırık cam parçaları vardı ve Yaren delirmiş gibi Zeliha'ya bakıyordu. Zeliha korkuyla erkeklerden birinin arkasına saklanmıştı.
"1001," dedi Aktan. "Sakin olup derin nefesler almanı istiyorum senden." Yaren duymuyordu. Gözleri erkeklerin arasında ağlamaktan gözleri kızarmış Zeliha'nın üzerindeydi. Herkes temkinli olmaya çalışarak ona bakarken, gözlerim Yaren'in arkasında tuttuğu elindeki neştere takıldı. Onu nereden bulmuştu bu kız? Yaren, Aktan dahil herkesin hareketini hesaba katarak çevik bir hareketle Zeliha'nın üzerine atlamaya çalıştığı sırada aniden öne atlayıp Yaren'in ellerini tuttum ve onu geri yatırarak ellerini havaya kaldırdım. Yaren bu atağı beklemiyordu çünkü diğerleri onun önünde durmuş Zeliha'yı korumaya çalışırken sol çaprazında duran beni görmemişti ve bu hareketimi hesaba katmamıştı.
"Alın şunu elinden!" diye bağırdım diğerlerine. Yaren çelimsiz bedenine rağmen inanılmaz güçlüydü, zaten yorgun olan bedenim daha ne kadar bu gücü kaldırırdı bilmiyordum. Aktan büyük birkaç adımda yanımıza ulaştı ve Yaren'in ellerini tuttuğumda benim de elimi kesen neşteri bir çırpıda alıp önlüğünün cebine attı. Kollarım arasında debelenen Yaren'i sıkıca tuttuğunda ellerimi serbest bıraktım. Aktan, Yaren'i odadan çıkarmıştı. Transa girmiş gibi olanları izleyen diğerlerine ters bir bakış atıp arkamı döndüm. Sağ avcum boydan boya derin bir şekilde kesilmişti. Yere damlayan kanı umursamadan avcumu sıkı sıkıya yumdum ve odama ilerlediğim sırada omzuma bir el dokundu; benimle dalga geçen çocuktu. Sahi, adı neydi?
"Elin," dedi gözleri sıkıca yumduğum avcumdayken. "Yardım edebilir miyim?"
"Gerek yok, suya tutar ve sararım."
"Lütfen," dedi, bakışlarından mahcubiyet akıyordu. "Seni geçen sabah da biraz kırdım sanırım, özür dilemiş olurum."
'Bir şey olmaz,' dedi iç sesim. 'Gidebiliriz Balkır, bize zarar vermezler.'
