Bu hikayede şafak vakitleri, ölümün resmiydi.
2005, 30 Nisan akşam on sularında, denizi olan büyük bir şehrin beyhude semtlerinden birinde, görkemli bir evde bir cinayet işlendi.
Bir kız çocuğu, annesinin ölümüne şahit oldu.
"Annem o kadın tarafın...
"Siktir!" dedim kendime kızarken. "Siktir Balkır, ne yapıyorsun!" Yanaklarımda olan ellerimden biri kaldırım alnıma vurdum.
"Ondan etkileniyor olamazsın!" Aptallık ediyordum resmen. Ölüme terk edildiğim bu hastanede Arzu için çalışan bir doktordan hoşlanıyor olamazdım! Hoşlanmamalıydım. Bozuk ritmi düzelmeyen kalbime gitti elim.
"Sus!" dedim sinirle mırıldanırken. "Sus, maraton koşturmuş gibi ne diye atıyorsun!" Çıldırıyordum resmen. Deli değilim diye yatırılırken kıyamet kopardığım hastanede iki hafta dolmadan cidden delirmiştim.
Odaların olduğu kata geldiğimde soluklarımı düzene sokmaya çalışa çalışa ilerledim. Boş koridorda sessizlik hakimdi, herkes uyumuş muydu? Saat daha erkendi ama... Adımlarım koridorun sonundaki odama yaklaştığında kulaklarım sessiz konuşmalar işitti.
"Karıştırmasana oğlum," diyordu tanıdık bir ses. "Şimdi 1050 gelecek, yakalanacaksın. Sonra yine batıracaksın dileyeceğimiz özrü!"
Hissettiğim deli heyecanın yerini hüzünlü bir mutluluk aldı.
"Resul, dur bi' kardeşim ya! Bi' dur. Baksana şuraya, kaç farkı çeşitte ve baskıda Küçük Prens var. "
"Sana ne oğlum, varsa var. Allah Allah... Çok seviyor demek ki kız, ellemesene!"
