Zamanın Kızı

3️⃣

Haftasonu, kuşların yeni yeni uyandığı ve daldan dala uçtuğu o saatler... Soluk bulutlar göğü kaplamış; Bir yanımda sazlıklar, bir yanımda ağaçlarla kaplı yüksek tepeler; asfalt yolda bir görünüp bir kaybolan gölü izleyerek ilerliyordum.

Geçen sene olanlardan sonra
bir şekilde toparlanmam    gerekiyordu, ben de kendi terapimi bulmuştum işte:

Kalabalıkta yalnız olmanın keyfini sürmek.

Etraftaki insanlar için bir hayalet veya göremedikleri başka bir varlıkmışsın gibi.

Etrafta aşağı tarafta balık tutan bir amcayla ailem dışında pek insan yoktu gerçi, onlar da metrelerce ilerde kalıyordu.

Temiz havayı içime çektim.
Sonra bir daha.
Bir daha.

Şehirde bunların olmaması üzücüydü. Çocukken parklardaki havayı su şişelerine doldurup eve getirir, arkadaşlarıma hediye ederdim.

Bunu düşününce gülümsedim.

Gök aslan gibi kükrüyordu. Daha önce hiç böyle bir havayla karşılaşmamıştım.

"Diana! Yağmur başlayacak. Hızlan biraz!.."

Yalandan hızlanır gibi yaptım; Annem önüne dönüp koşmaya devam edince de gölün olduğu tarafa yaklaşıp durdum.

Gölün, yapraklardaki çiğin, sazlıkların ayrı ayrı fotoğraflarını çektim.

Neden sonra esen rüzgarla tüylerim diken diken oldu:

Kısık gözlerle arkamı döndüğümde uçan bir şey ta dibimden, yüzümü kılpayı sıyırarak geçmişti. Kargalar ciyak ciyak bağrışarak uçuşuyor; rüzgar ağaçların dallarını kıracak kadar eğmiş, sanki hepsi etrafımı sarıyordu—

Gök az öncekinden de kötü gürledi. Sanki göklerde bir yere saklanmış olan aslanın boğazı gıcık yapmış da sesi tuhaflaşmış gibi?

Yağmur çiselemeye başlamıştı, Elimi yüzüme siper ederek etrafa baktım:

Annemleri ilerde ancak ufacık birer nokta halinde görebiliyordum şimdi.

Göl tarafına döndüm. Sazlıklar bir o yana, bir öbür yana sallanıyordu.

Balıkçıyı göremeyince kaşlarımı çattım.

"Daha demin şurada burnunu karıştırmıyor muydu bu adam—"

Tekrar arkama döneceğim sırada üzerimde bir karaltı hissettim.

Oradaydı.

Ağaçların arasında.

Tepeden bana bakıyordu.

Yani en azından dönüp onunla yüz yüze gelene kadar—