Fragola🍓

~2✨🍓

Merhaba, nasılsın? Umarım iyisindir. Yeni bölüm ile karşındayım. Gece gece bölüm yazıyorum. Evet fikirlerin olursa yazmayı, yazım hatalarım olursa yazmayı, mantık hatası olursa yazmayı, ya sen en iyisi yazmayı unutma. İyi okumalar dilerim..

Hatırlatma
"Sanki ben ayaklarınıza kanıp bırakmayın beni diye ağlayacağım. Ne yaparsanız yapın. Umurumda bile değil tamam mı? Bir daha görüşmemek üzere"

Kapıyı çarpıp çıktım. İşte yeni bir hayata başlıyorum. Tek başıma, sağlam adımlarla, yıkılmadan...

Ailem

Gözlerimden süzülen yaşları silerek yavaş adımlarla sahile indim. Son bahar soğuğu iliklerime kadar işliyordu. Akşam saatleri olduğu için ise normalden daha fazla esiyordu. Hemen bir banka oturdum ve düşünmeye başladım.

Güzel bir çocukluk geçirmemiştim. Çocukken psikolojik şiddete maruz kalmıştım, büyüyünce ise fiziksel. Daha küçücük bir çocukken büyümek zorunda kalmıştım. Ev işi yapmayı öğrenmiştim. Hiç arkadaşım olmamıştı. Çünkü sosyalleşebileceğim bir yer yoktu. Arkadaş edinsem bile sıkıcı olduğumu düşünüp benimle iletişimi kesiyorlardı. Diyemezdim ki 'ailem arkadaşım olmasına karşı'. Doğum günlerimi bile hatırlamazlardı onlar. Hep yalnız bırakırlardı.

Reşit olunca giderim diye düşünmüştüm. İstanbul'a gidecektim hatta. Orada okuyacaktım ve çok başarılı olacaktım. Ama olmadı...

İzin vermediler, kaçsam para yok bir şey yok. Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi'nde moda tasarımı okumak isterdim ama Ege üniversitesi'nde okuyorum. Olsun en azından okuyorum.

Acaba gerçek ailem nasıldı? Onlar yanında büyümüş olsaydım acaba yine bunları yaşar mıydım? Arkadaşlarım olur muydu o zaman? Mutlu bir aile, iyi bir eğtim, gülerek yaşabileceğim bir hayat? Acaba kardeşim olur muydu? Ya da var mıydı?

Bütün hayatım elimden alınmıştı. Şimdi ne olacaktı? Nasıl yaşayacaktım? Bu düşüncelerle nasıl başa çıkacaktım? Gerçek ailem benden haberdar mıydı?

Bunları düşünürken göz kapaklarımın ağırlaştığını hissediyordum. Uyumamalıydım. Şimd ne yapacaktım? Nereye gidecektim? Okulama nasıl devam edecektim? Nerede kalacaktım?

Soğuktan titremeye başlamıştım. Vücut ısım çok düşmüştü. Ne yapacağımı bilemiyordum. Bu şekilde daha fazla daynamazdım. Banka doğru uzandım ve gözlerimi kapattım. Adım sesleri duysam bile gözlerimi daha fazla açık tutamdım.

Ayaz'dan

Özlemiştim İzmir'i. Ne güzel bir şehir ya. Her yeri, her şeyi ayrı bir güzel. Arda beyin(!) özel istekleri için bu saatte, bu soğukta dışarı çıkmıştım. Marketlerin açık olmayacağını bildiğim için sahilin orada ki tekele gitmeye karar verdim. Tekelden cips, içecek ve Arda'nın kuruyemişini alıp eve doğru ilerlemeye başladım.

Denize baktım uzun uzun. Dalgaları izledim bir süre. Sonra bir kızı izledim orada oturup denizi seyreden. Bir az da gök yüzün- bir dakika kız mı? Hemen kafamı o kıza çevirdim. Bu soğukta ne işi vardı? Üzerindeki de ince gibiydi. Bir derdi vardı her halde.

Acaba ceketimi versem yanlış anlar mıydı? Ceketi banka bırakıp kaçayım. E bir de tüküreyim kaçayım. Hey Allah'ım ya. Kendimle kavga mı ediyorum ben. Neyse ne.

Gözüm kızın üzerinde iken karşıdan karşıya geçtim. Ben kıza yaklaşırken, yavaşça kendini banka bıraktı. Ve gözlerini kapattı. Yanına gidip diz çöktüm. Ceketimi çıkardım ve üzerini örttüm. Hemen kokusu burnuma dolmuştu. Fragola, en sevdiğim.