De Zonnekoningin

2.10

Net voor dat de schemering insloeg staken ze de grens van Hukorië over en waren ze pas echt veilig. De adviseur en Boris begonnen luid te praten in hun erg versterkte Hukoriaans accent. Er was duidelijk verschil in waar die twee vandaan kwamen, maar beiden klonken een beetje boers of ordinair.

Vanaf nu kon hun weinig overkomen en waren ze beschermd door het koningshuis. Boris wist een goede, nette herberg in een dorpje een paar kilometer van de grens vandaan waar ze konden overnachten.

In de herberg rook het naar goedkope parfum en zeep. Het eetgedeelte was goed belicht met kaarsen en de trap naar de slaapkamers was stijl maar veilig. In de herberg waren er een aantal schilderijtjes opgehangen, die niet van de goede kwaliteit van de schilderijen in het kasteel. Toch hadden die schilderijen wel iets knus en voelde het meer als een huis dan waar ze haar gehele leven had gewoond.

De drie kregen aparte kamers aangeboden in de eerste etage en kregen een 'speciale gast' bij de formulier bij geschreven. Blijkbaar zou ze op een andere manier behandeld worden dan de  'normale' gasten.

Anna kocht bij de herberg nog een whisky erbij met soep van het huis. De speciale gast aantekening werd gelijk duidelijk; ze kreeg alles binnen een minuut, voor de gewone gast vroegere bestelling, op haar tafel. Inclusief haar gezelschap. Achter haar werd verbaasd opgekeken en een vrouw, redelijk goed verzorgd, kwam bij haar zitten. Ze bestudeerde haar grondig.

'Ik herken je van de schilderij hierboven,' zei ze.

'Dat zou kunnen,' zei Anna. Ze probeerde niet met volle mond te praten maar was zo hongerig van de reis dat ze toch wel een klein beetje soep binnen had.

'Je bent groter geworden,' zei ze verbijsterd.

Anna voelde zich ongemakkelijk om herkend te worden door een normale burger. Ze was eigenlijk nooit in de buurt van de normale burgers geweest. Misschien om dit soort momenten te voorkomen, maar misschien ook uit een soort arrogante desinteresse.

Het luxe wereldje was toch altijd iets waar ze veilig had gevoeld. En hoewel ze moest toegeven dat deze herberg goed ingericht en schoon was en dat de mensen netjes waren dan verwacht (en niet dronken en vies) voelde ze een soort afgunst of een soort angst. Een vervreemding.

Ze keek met een stalen gezicht om deze emoties niet te tonen.

'Ik moet uitrusten,' zei ze, 'voor morgen.'

De vrouw merkte het en ging opstaan en sloot zich weer aan bij de 'gewone' burgers.

'Sorry, dat ik zo doe,' zei Anna tegen Boris. De adviseur was een eindje verder gaan zitten en was daardoor niet op gespreksafstand.

'Wat heb je gedaan dan?' zei Boris merkwaardig.

'Ik heb me een beetje misdragen,' zei ze.

'Gedragsregels horen alleen in het paleis,' zei hij, 'niet bij een volkse plek als dit.'

'Dus niemand is beledigd?'

Boris schudde zijn hoofd.

De adviseur had zich inmiddels gevonden bij een tafeltje met gewone burgers. Hij had een van de mensen waarschijnlijk herkent en werd onthaalt als een vriend.

Anna negeerde het en dronk vlug haar soep leeg en de sterke drank. Een combinatie die ze niet eerder had geprobeerd, maar wel vaker zou proberen mocht het niet zo zijn dat in het paleis op alles vreemd werd neergekeken.

Boris had verassend al zijn soep leeg voordat ze de helft van haar kom ophad en bleef naast haar een beetje staren en om zich heen kijken. Anna moest zich inhouden om uit ongemakkelijkheid niet te gaan slurpen of haasten met het eten. Die ongemakkelijkheid was wel iets raars vond ze. Hij beschermde haar alleen door de situatie en omgeving door te kijken.

De adviseur kwam naar hen toe en deelde mee dat hij een rondje ging drinken.

'Dat is niet iets voor jouw,' zei Anna.

'Iedereen heeft een facade,' zei hij, 'waarom doe jij niet mee?'

'Dat lijkt me geen goed idee.. Ik heb gister al met een kater gelegen.'

'Één rondje,' benadrukte hij.

'Één wordt twee, twee wordt meer,' mompelde Boris.

'Bovendien heb ik al een glaasje op,' zei ze.

Hij grinnikte even en mompelde, 'bovendien..'

Anna keek met open mond en voelde een woede door de disrespect die haar was aangedaan.

'Ik ga slapen,' zei ze vaststandig.

Anna liep nog niet met stampende voeten naar boven toe en sloeg de deur hard achter haar dicht. Maar ze kreeg de slaap alsnog niet door het luide gepraat onder haar van de drinkende mensen. Ze miste nu toch wel de ruimte die ze kreeg in haar eigen paleis.

Niet dat ze thuis miste.