ၾကာညိဳနဲ႔ဇြဲျပည့္ပိုင္ေဇ့အိမ္မွာေနၿပီးေက်ာင္းတက္ရတာကိုႏွစ္ေယာက္လံုးမေပ်ာ္ၾက။အိမ္အႀကီး
ႀကီးထဲမွာတစ္ေယာက္တစ္ခန္းစီထားတာကိုမေနခ်င္၍တစ္ခန္းထဲမွာႏွစ္ေယာက္ပူးေနၾကသည္။
ႏွစ္ေယာက္အတူေနၾကေတာ့အခန္းထဲကိုခုတင္ႏွစ္လံုးထည့္ေပးသည္။
ခုတင္ကလည္းႏွစ္ေယာက္တက္အိပ္တာေတာင္အက်ယ္ႀကီး။တစ္ေယာက္တည္းဆိုကၽြမ္းထိုးေနလို႔ရသည္။ေက်ာင္းသြားေတာ့လည္းအိမ္ကေနကားနဲ႔လိုက္ပို႔သည္။အျပန္လည္းကားနဲ႔ေစာင့္
ႀကိဳသည္။
ႏွစ္ေယာက္လံုးကဒါကိုသေဘာမက်။ျမတုတ္နဲ႔
ေက်ာ္ႀကီးတို႔မိန္းကေလးေတြေတာင္ေက်ာင္းကိုစက္ဘီးနဲ႔တက္ၾကတာ။သူတို႔လည္းစက္ဘီးနဲ႔ေက်ာင္းတက္ခ်င္သည္။ဒါေပမဲ့ပိုင္ေဇကခြင့္မျပဳ။အိမ္နဲ႔ေက်ာင္းကေဝးလို႔ပါဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔စက္ဘီးစီးခြင့္မေပးေပ။ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္သည္။သူ႔အိမ္ကၿမိဳ႕ျပင္နားေရာက္ေနသည္။ျခံဝင္းက်ယ္ႀကီးထဲမွာအိမ္အႀကီးႀကီးထဲမွာအိမ္ေမြးတိရစာၦန္ေလးေတြလိုပဲ။ထားရာေန၊ေကၽြးတာစား။ဘယ္မွမသြားရမလာရနဲ႔ႏွစ္ေယာက္လံုးထြက္ေျပးခ်င္ေနၾကသည္။
ရြာကအဘိုးေတြဆီဖုန္းဆက္ၿပီးမေနခ်င္ေတာ့
ေၾကာင္းေျပာေတာ့ဘာေတြလိုအပ္ေနလို႔လဲလို႔ေမးသည္။လိုေနတာကလြတ္လပ္ခြင့္ပဲ။
အျပင္မထြက္ရလို႔ပါဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ကိုလူႀကီးေတြကလက္မခံ။ေက်ာင္းသားပဲေက်ာင္းတက္ရမယ္။စာက်က္ရမယ္။ဘယ္မွမသြားနဲ႔
လို႔တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ထုတ္သည္။ပိုင္ေဇနဲ႔ေအာင္ေစကအဘိုးႏွစ္ေယာက္လံုးကိုစည္းရံုးသိမ္းသြင္းထားေတာ့ၾကာညိဳနဲ႔ဇြဲျပည့္ဘာမွကိုျပန္
ေျပာခြင့္မရွိ။
မိုးညိဳကၾကာညိဳနဲ႔ဇြဲျပည့္ကိုေက်ာင္းလိုက္ပို႔ၿပီးအ
ျပန္မွာေက်ာင္းနားမွာရပ္ထားတဲ့ကားတစ္စီးကို
ျမင္သြားသည္။လူတစ္ေယာက္ကကားေဘာ္ဒီကိုမွီၿပီးရပ္ေနသည္။
စတိုင္ပန္အနက္ေရာင္၊မိုးျပာေရာင္ရွပ္နဲ႔အရပ္ရွည္ရွည္အသားညိဳညိဳလူတစ္ေယာက္။မနက္ခင္းမွာေတာင္ေနကာမ်က္မွန္အမဲႀကီးတပ္ထားသည္။ထိုလူကလက္ပိုက္ၿပီးကားကိုမွီရပ္ကာေက်ာင္းဘက္ကိုၾကည့္ေနသည္။သူ႔ကိုျမင္တာနဲ႔မိုးညိဳအိမ္ျပန္လို႔မျဖစ္ေတာ့မွန္းနားလည္လိုက္သည္။ခ်က္ခ်င္းပဲပိုင္ေဇ့ဆီကိုဖုန္းေခၚလိုက္သည္။
