ေနာက္တစ္ေန႔မနက္-
ၾကာညိဳနဲ႔ဇြဲျပည့္ေက်ာင္းသြားဖို႔ျပင္ဆင္ၿပီးထမင္းစားခန္းထဲဝင္လာၾကသည္။ပိုင္ေဇကသူတို႔အရင္ႀကိဳေရာက္ေနသည္။ကေလးႏွစ္ေယာက္ကသူ႔ကိုႏႈတ္မဆက္ဘဲစားပြဲမွာဝင္ထိုင္ၾကသည္။
အျဖဴ အစိမ္းေလးေတြဝတ္ထားၿပီးငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳေနသည့္ကေလးႏွစ္ေယာက္အသံတိတ္ထမင္းစားေနၾကသည္။ညကသူတို႔အခန္းထဲပိုင္ေဇဝင္
အိပ္တာကိုႏွစ္ေယာက္လံုးေက်နပ္ပံုမရ။သူ႔ကို
စကားေျပာဖို႔ဆိုတာေဝး။မ်က္လံုးခ်င္းမဆံုေအာင္ပင္ေရွာင္ေနလိုက္ၾကေသးသည္။
"ညေနက်ရင္ဂိုက္ဆရာလာမယ္။မင္းတို႔ဒီေန႔ကစၿပီးအိမ္မွာစာသင္ရမယ္"
ကေလးႏွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ဘာမွေတာ့မေျပာေပ။အျပင္မွာေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကအဖြဲ႕လိုက္က်ဴ ရွင္တက္ေနၾကသည္။သူတို႔ကႏွစ္ေယာက္တည္းသီးသန္႔သင္ရမွာပ်င္းစရာႀကီး။ျပန္လည္းမ
ေျပာရဲေပ။ရြာကအဘိုးႏွစ္ေယာက္ကဒီလူႀကီးဘာေျပာေျပာဟုတ္ပါေပ့မွန္ပါေပ့လုပ္ေနၾကသည္။
ၾကာညိဳနဲ႔ဇြဲျပည့္ထမင္းစားၿပီးသြားေတာ့အဆင္
သင့္ခ်ေပးထားတဲ့ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးေတြေကာက္
ဆြဲၿပီးအိမ္ျပင္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။အိမ္ျပင္ေရာက္ေတာ့အိမ္ဝိုင္းထဲကိုကားတစ္စီးဝင္လာၿပီးသူတို႔ႏွစ္ေယာက္နားထိုးရပ္သြားသည္။ကားထဲကထြက္လာတာကေအာင္ေစရတု။ဒီလူႀကီးေပ်ာက္ေနတာတစ္လေလာက္ေတာင္ရွိၿပီပဲ။ေအာင္ေစကကားထဲကထြက္လာလာခ်င္း-
"ကေလးေတြေက်ာင္းသြားေတာ့မွာလား။ကိုကိုလိုက္ပို႔မယ္ေလ"
သူ႔ကိုယ္သူကိုကိုလို႔နာမ္စားသံုးလိုက္တဲ့ေအာင္ေစကိုႏွစ္ေယာက္သားျပဴ းေၾကာင္ေၾကာင္ေလးေတြၾကည့္မိၾကသည္။ေအာင္ေစက-
"ဇြဲျပည့္ေလး...ၾကာညိဳေလး...ေအာင္မေလး
ကိုယ့္ကေလးေလးေတြကမျမင္တာၾကာလို႔ေခ်ာေနလိုက္ၾကတာ။ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား"
"ဟုတ္ကဲ့"
ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုအပီအျပင္ႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ေအာင္ေစ့ကိုပိုင္ေဇက-
"မင္းအကိုလည္းအသက္ရွင္လ်က္ရွိေသး
တယ္ေနာ္"
"အဟဲ...အကိုေနေကာင္းလား"
