YERALTI

GİRİŞ

Günlerden ölüm.. Günlerden kan.. Günlerden çığlık..

Ölümü haketmeden ölemezsiniz.

Yine ne yaptığımı bilmeden bir sağa bir sola sallanıyorum. Sırtımdaki kırbaç yaralarını hissetmek için sadece acıyı düşünüyorum. Çünkü canım ne kadar acırsa o kadar güçlü oluyorum.

Benden başka 7 kişi daha var. Biri yere yatmış ölümü bekliyor. Birisi baştan aşağı simsiyah giyinmiş. Geri kalanların üzerinde kan kırmızısı pelerinler var.

Mum ışığından başka aydınlatıcı yok. Acı acı inlemeleri kurbanın, ormanın derinliklerinde yankılanıyor. Ama bundan zevk alıyorum. Bu beni daha güçlü yapıyor.

Karateke baltayı indirdikten sonra kurban susuyor. Başı yerde yuvarlanıyor. Şah damarından akan kanı kaseye doluyor. Bu ise hepimizi daha da şevklendiriyor. Daha da hızlı sallanıyoruz. Daha çok bağırıyoruz. "Hi diaboli.. Hi diaboli.."

Ölümü haketmeden ölemezsiniz..

Sesimizin çıktığı kadar bağırıyoruz artık.
"Hi diaboli.. Hi diaboli.. Hi diaboli.."

Karateke avcuna bir çizik atıyor ve kanını kurbanın kanlarının arasına akıtıyor. "Lucifer'e armağan olsun." diye bağırıyor.

Aynı şeyleri tekrarlamamız için hançeri ve kâseyi bize veriyor. Sırayla herkes aynı işlemleri uyguluyor. Sıra bana geldiğinde hançeri avcuma batırıyorum. Kanlarımı bırakıyorum kâseye.

Karateke bir yudum alıyor ve bize veriyor kâseyi. Hepimiz birer yudum alıyoruz. Her yudumda güçleniyoruz. Güçleniyorum. Her damlası daha lezzetli, daha güçlü..

Hep beraber "Lucifer'e armağan olsun." diye bağırıyoruz.

Sonra daire şeklinde oturup ortamıza bir ateş yakıyoruz. Eğer her şeyi doğru yaptıysak şeytan alevlerin arasından çıkarak yanımıza gelecek. Ahmaklar buna inanıyor.

Halbuki bilmiyorlar..

Şeytan işini böyle yürütmez!

Şeytan benim.. Şeytan biziz.. Şeytan bizde..
Ve savaş hepimizin savaşı..