#1 Jacob en Renesmee , twilight

Proloog

Renesmee is 6. Alleen ziet ze eruit als 15. Ze woon bij Bella en Edward haar ouders. Ze is half mens, half vampier. Ze gaat naar school in Forks. Waar haar ouders elkaar ontmoet hebben.

Jacob Black is 17. Hij is stiekem verliefd op renesmee. Hij heeft ingeprent op haar. Dat is een wolvending. Hij gaat naar school in La push.

'Renesmee!' riep Bella die beneden aan de trap stond.

'Ja?' riep ik terug vanuit mijn kamer.

'Kom je even? We gaan eten.'

Ik sprong de trap af.

Rose had een heerlijk bord macaroni voor me opgewarmd want zelf at ze natuurlijk geen mensen-voedsel. Bella kwam bij me zitten.

'Wat deed je net op je kamer?' vroeg ze.

'Huiswerk maken' : loog ik want eigenlijk belde ik met Jake.

'Mam, mag ik naar Jake toe?'

Bella knikte 'Tuurlijk, maar eerst eten.'

Ik knikte en werkte de macaroni zo snel mogelijk naar binnen.

Daarna haalde ik mijn tas en ik rende op vampier-snelheid naar zijn huis.

'Nessie!' hij kwam me tegenmoet en verwelkomde me met een knuffel. Ik rook even aan zijn haar dat fris gewassen was. Jake was groot geworden.

'Hoe is ie?' vroeg ik toen we uitgeknuffelt waren.

'Super, nu jij er bent.' : hij knipoogde even.

'Slijmbal.' lachte ik.

'Zullen we een stukje wandelen?' vroeg hij en ik knikte instemmend.

We wandelden naar een klif. Ik ging zitten en keek naar beneden. De klif was wel 20 meter hoog. Hij kwam naast me zitten en ik legde mijn hoofd tegen zijn arm.

'Wat mooi hier.' zuchtte ik terwijl ik het uitzicht bekeek. In de verte zag je niks anders dan het golvende zeewater.

'Ja' zei hij. 'Ik heb veel herinneringen aan deze plaats.'

'Welke dan?' ik keek hem aan.

'We kwamen hier vaak duiken met onze roedel en...' hij stopte.

'En?'. Vroeg ik.

'Bella is ooit van deze klif afgesprongen toen ze nog mens was.' ik schrok van zijn woorden.

'Maar ze leeft toch nog!'

'Ja, ik had haar net op tijd uit het water kunnen trekken.'

Ik knikte en probeerde van onderwerp te veranderen.

'Hoe is het op school? : vroeg ik daarom.

'Gaat wel. Bij jou?'

'Ja.'

Er volgde een pijnlijke stilte. Ik keek hem even aan, hij keek mij ook aan en toen lagen we allebei slap van het lachen. Ik weet niet waarom. En hij weet het ook niet volgens mij maar het voelde goed.