De volgende ochtend valt wakker worden me toch zwaar. Ik weet wel dat ik tegen mezelf heb gezegd dat ik door zou gaan alsof Wolfs er nooit was geweest, maar hij heeft de hele nacht door m'n hoofd gespookt. Over wat ik overdag denk heb ik nog wel controle, maar 's nachts kan ik er niks tegen beginnen. Ik haal een keer diep adem en zucht. En daarmee laat ik alles achter me. Met alles wat ik vroeger heb meegemaakt kost het me weinig moeite om dingen buiten te sluiten, ook herinneringen en gevoelens. Ik stap uit bed en kleed me snel aan. In ontbijt heb ik eigenlijk helemaal gaan zin, maar als ik verder wil, moet ik me daar overheen zetten. Ik smeer snel een broodje en schenk een glas chocomel in. Ik denk er niet aan dat Wolfs die heeft gehaald, laat wat er in zijn brief stond niet toe in mijn gedachten. Al snel ben ik onderweg naar kantoor. Ik weet dat ik te vroeg ben, maar hoe goed ik ook ben in me voor bepaalde dingen afsluiten, er zit een limiet aan dus probeer ik niet te lang te blijven in een ruimte die me aan hèm doet denken. Mechels zal het wel als iets positiefs zien, dat ik weer helemaal gemotiveerd ben om aan het werk te gaan.
Even vraag ik me af wat ik moet doen straks. Normaal hadden Wolfs en ik altijd wel een paar zaken liggen waar we mee bezig gingen als er niets nieuws was. Maar mechels laat me vast niet alleen daaraan werken... Hoewel het ook overbodig is om marion en romeo te gaan helpen, die kunnen het ook prima met z'n tweeën. Ergens steekt het me, doordat ik nu geen partner heb ben ik eigenlijk nutteloos. Ik vraag wel aan mechels wat zij wil dat ik doe.
An.
Het is een kort flutstuk ik weet het.
Heel erg bedankt voor jullie geduld om te blijven lezen terwijl ik vaak zo lang wacht met nog een deel posten!
Op dit moment voel ik me verschrikkelijk klote om eerlijk te zijn, wat misschien uit de laatste stukjes wel bleek. Ik heb geen idee of en wanneer ik verder zal gaan. Het spijt me.
Bedankt voor alle positieve reacties
