wolfs had brownies gebakken! wat lief van m!
terwijl we de goddelijke brownies opaten zeiden we allebij niet zo veel.
toen alles op was stond ik op springen! wolfs had natuurlijk veel te veel gebakken, maar het was zoooo lekker dat we het toch allemaal op hadden gegeten.
er viel een ongemakkelijke stilte.
ik geef zo verrekte veel om die man, waarom kan ik dat niet gewoon toegeven?!?
wacht! nou vergeet ik alsnog bijna te zeggen wat ik had bedacht!
'wolfs? hoe gaat het met het onderzoek?'
'ik weet het niet eef... de rijksrecherche heeft het over genomen...'
'wolfs, ik denk dat het kraut was.'
'he?.... maar die is toch dood?'
'ja dat weet ik... maar hij had een motief, daan chanteerde hem, en hij was op de pd'
'maar hoe zou hij aan jou wapen zijn gekomen dan?'
'ik weet het niet... misschien dat fleur....'
'probeer je nou míjn dóchter de schuld te geven?!'
'nee... natuurlijk niet... maar wees even reëel. wie kan.er bij mijn wapen, behalve jij en ik?'
'jezus eef dat meen je niet! fleur zou zoiets nooit doen! ze weet ook wel dat je dan in de gevangenis zou belanden en dat zou ze nooit willen!'
'maar de loop is toch verwisseld? misschien dacht ze dat ze dan geen dader zouden kunnen aanwijzen? dat niemand de schuld zou krijgen? dat kan toch wolfs?!'
'maar dan nog, waarom zou ze het wapen aan kraut geven? waarvan zou ze hem moeten kennen?'
'ik weet niet... misschien........'
'misschien wát?'
'misschien heeft ze het zelf gedaan....'
'jezus eef, die gevangenis maakt je echt krankzinnig! ik ga je hieruit halen, dat beloof ik, maar fleur heeft het niet gedaan!!'
'ik weet het wolfs, sorry, ik... ik weet niet... misschien heb je wel gelijk en wordt ik gek hier. maar ik ben onschuldig! vind je het gek dat ik gek wordt! ik ben de hele dag alleen maar bezig met te bedenken wie de echte dader zou kunnen zijn! ik hoor hier niet wolfs! ik ben onschuldig!!!'
kut. nou heb ik natuurlijk alles verpest voor mij en wolfs. wat dacht ik ook? denk ik nou serieus dat fleur er iets mee te maken heeft? dat kan toch niet?
maar ik heb alles al verpest, wolfs had zn stoel naar achter gesmeten en was de kamer uitgestormd. ik kon niets meer zeggen om het goed te maken, als dat al had gekund. ik heb natuurlijk net zijn dochter beschuldigd van moord, dat is niet makkelijk te vergeven...
half in shock dat wolfs boos was weggelopen hadden ze me weer naar mn cel gebracht.
hoe heeft dit kunnen gebeuren?
ik ging op mn bed zitten, met mn.knieën tegen mn borst en mn hoofd op mn knieën zat ik te huilen. er was hier toch niemand. niemand kon me zien. ik hoefde voor niemand te verbergen wat ik voelde. ik huilde tot ik er hoofdpijn van kreeg en er geen tranen meer kwamen. het avondeten sloeg ik over. ik had toch geen honger en anders had ik toch geen hap door mn keel kunnen krijgen.
alles wat verpest. ik had alles kapot gemaakt. zoals altijd was het allemaal weer mijn schuld.
an.
een wat korter stuk dit keer... sorry dat het zo lang duurde... ik was een beetje vergeten dat ik dit aan het schrijven was...
ik weet nog niet zeker of ik nog verder ga...
