Eva pov
Na marion en romeo geholpen te hebben mag ik dan toch eindelijk naar huis. Het is niet ver rijden naar de ponti, maar met elke seconde zit ik me op te vreten. Ik had nooit moeten vragen of hij weg zou gaan, ik zag aan zijn reactie dat ik hem daarmee dat idee had gegeven. Wat ben ik toch stom. Je angsten moet je niet uitspreken, dan worden ze waarheid. Het is gewoon zo stom stom stom van me!
Wanneer ik dan toch eindelijk thuis ben durf ik niet naar binnen. Zolang ik buiten blijf kan ik mezelf wijs maken dat hij er nog is, al zal ik het nooit zeker weten. Als ik naar binnen ga en hij is er niet, dan is het definitief. De kou dwingt me toch al snel om naar binnen te gaan. Zodra ik binnen kom merk ik het. Hij is weg. Het is veel te stil hier. Hoewel ik voel dat hij er niet is, wil ik dat nog niet toegeven. 'wolfs?' roep ik als ik naar binnen loop. 'wolfs waar ben je?' ik blijf dat soort dingen roepen tot ik in de keuken kom. Daar ligt een briefje op me te wachten.
Ik pak het briefje. Mijn handen trillen en ik zak door mijn benen. Ik weet zo al wat er staat, dat hij weg is en niet meer terug komt. Dat ik niet genoeg voor hem was om voor te blijven. Ik trek mijn benen op en leg mijn hoofd op mijn knieën. Hoewel ik weet dat het mijn hart zal breken begin ik toch te lezen.
Lieve eva,
Het spijt me dat ik je niet meer zie. Ik weet dat ik je eerder op deze manier in de steek heb gelaten, en het spijt me dat ik dat nu weer doe. Ik neem mijn telefoon niet mee, dus het heeft geen zin om contact met me te zoeken. Weet dat het absoluut niet aan jou ligt dat ik ga, ik moet alles op een rijtje zetten. Er is zo veel gebeurt de laatste tijd, en ik kan het niet meer aan. Ik heb rust nodig. Ik weet dat het voor jou ook moeilijk moet zijn, maar jij vecht je er wel doorheen. Als ik alles wat verwerkt heb kom ik weer terug. Ik heb alleen geen idee of dat over een week of over een jaar is. Ik heb tijd nodig. Lieve eef, het spijt me. X Wolfs. Ps. Ik heb voordat ik ging nog chocomel gehaald, ik dacht dat je dat wel kon gebruiken...
Het briefje dwarrelt uit mijn hand op de grond terwijl ik in snikken uitbarst. Ik laar alles er uit. Ik huil om alles wat er gebeurd is, de tijd in de gevangenis, Wolfs die weg is, om mezelf. Voor het eerst laat ik ook herinneringen aan vroeger toe. Hoe mijn vader maurice en mij mishandelde nadat mijn moeder was overleden. Hoe hij me verkrachtte, elke keer dat hij te veel had gedronken. Aan hoe ik mijn best deed om maus te beschermen, maar wat ik ook probeerde, het hielp nooit. Telkens als ik dacht dat hij maus met rust zou laten en alleen mij pijn zou doen bedacht hij zich. Alsof hij voelde dat hij me meer pijn zou doen door maus wat aan te doen.
Zo blijf ik zitten, de herinneringen volgen elkaar steeds sneller op. Nu ik het toe laat herinner ik me ook steeds meer details. Details die ik zo hard heb geprobeerd te vergeten. In alle herinneringen zit één constante factor, ik. Ik ben het telkens die alles probeert te fixen. Ik ben het die steeds het hardst z'n best doet. Ik ben het, die steeds net niet goed genoeg is.
Dat is het laatste dat ik me herinner. Daarna wordt alles een grote brei van onsamenhangende stukken. De tranen blijven maar komen. Mijn hart voelt alsof het in een miljoen stukjes is gescheurd. Met mijn knieën tegen mijn borst en mijn armen er strak omheen geslagen probeer ik mezelf bijeen te houden. Het voelt alsof de kleinste beweging ervoor zal zorgen dat ik uit elkaar val. Zelfs ademen doet pijn. Maar zoals altijd gaat het door. De klok blijft tikken, je hart blijft kloppen en je lichaam blijft ademhalen. Zelfs wanneer het onmogelijk lijkt gaat de wereld om je heen gewoon door.
Ik weet niet hoe ik er gekomen ben, maar de volgende ochtend wordt ik wakker in m'n bed. Al dat huilen gisteravond heeft me een enorme hoofdpijn bezorgd, en aangezien ik me nog steeds klote voel meld ik me ziek. Mechels is daar natuurlijk niet over te spreken, maar ze kan de pot op. Vandaag gaat het me niet lukken om uit bed te komen.
