Na het gesprek met Wolfs was ik weer naar mijn cel gegaan. Het was waar wat ik had gezegd; het werd me allemaal te veel om hier te zijn. Maar dat was maar de halve waarheid. De reden dat ik mezelf snachts in slaap huilde was voornamelijk omdat ik hem alweer een hele dag niet gezien had.
Ik was zo gewend geraakt aan zijn aanwezigheid, dat ik me nooit realiseerde hoe fijn ik het vind om bij hem te zijn.
Dus toen ik weer alleen was liet ik mijn tranen lopen. Ik vind het zo verschrikkelijk om hem zo te zien lijden! Wat nou als blijkt dat fleur inderdaad de dader is? Ik kan me aan de ene kant niet voorstellen dat het zo is, maar aan de andere kant ook niet dat het niet zo is.
Fleur is altijd zo lief en zorgzaam en ze zou geen vlieg kwaad doen, maar daan heeft wel haar leven vergald, en ik kan echt niemand anders bedenken die het gedaan zou kunnen hebben...
Maar wat zal Wolfs doen als fleur echt schuldig blijkt te zijn? Zal hij weer weggaan, net als na zijn tijd als infiltrant? Het zou betekenen dat ik naar huis mocht, maar als hij daar niet zou zijn, kan ik net zo goed hier blijven.
Ik rolde me op tot een bal en huilde tot er geen tranen meer over waren, terwijl ik de hele tijd bleef denken ; wat nou als hij het mij kwalijk neemt? Ik was ook op de PD, ik had haar kunnen zien en tegenhouden. Het is alweer allemaal mijn schuld dat het verkeerd gaat.
Ergens in mijn achterhoofd wist ik ook wel dat het niet mijn schuld was, maar ik had alles kunnen voorkomen. Als ik oplettender was geweest, als ik..., als ik gewoon niet míj was geweest, dan was dit allemaal niet gebeurt.
Misschien was alles wat mijn vader tegen me had gezegd toch waar, misschien was ik nergens goed voor, misschien had ik hem niet aan moeten geven, omdat ik niets beters verdiende dan mijn leven toen. Misschien is dit wel mijn verdiende loon, ik ben zo lang gelukkig geweest met Wolfs, en nu moet ik daarvoor boeten, omdat ik het niet verdiend heb.
Met die gedachte viel ik in een diepe, droomloze slaap.
Voor mijn gevoel een paar seconden later werd ik wakker geschud. De bewaker kwam zeggen dat ik nog meer bezoek had vandaag. Blijkbaar was ik zo diep in slaap dat het bonken op de deur me niet wakker had gemaakt.
Deze keer wist ik toch vrij zeker dat het Wolfs niet was, maar ik had nog steeds geen idee wie dan wel.
Ik liep al bijna automatisch naar de ruimte waar ik Wolfs elke keer had gezien. De bewaker pakte echter mijn arm en leidde me een andere kant op.
Ik snap er helemaal niks van, er was toch bezoek? Waar gingen we nu dan weer heen?
Een paar meter verder deed hij een deur voor me open. Ik stapte een kamertje in dat kleiner was dan dat waar ik Wolfs had gezien. En de sfeer die er hing was totaal niet prettig.
Ik zag een man zitten met een bril die me strak aankeek.
'gaat u zitten mevrouw van dongen '
Ik keek hem nogal wantrouwend aan, wat moest die vent nou weer van me?!
Langzaam schuifelde ik naar een stoel en ging zitten. Door hoe die man naar me keek kon ik het maar niet van me af zetten dat dit een hinderlaag was.
Na elkaar voor wat wel uren leek te hebben aangestaard bedacht hij zich ineens.
'wat stom van me, ik heb me natuurlijk nog niet voorgesteld. Jens Bols is de naam, de nieuwe officier van justitie hier in maastricht '
Die had ik niet zien aankomen.
'en wat doet u hier dan?'
'ik vroeg me af of u wist waar brigadier Wolfs is '
'en hoe zou ik dat moeten weten? Ik zit hier toch?'
'dat is natuurlijk waar..'
'... En ik wilde u persoonlijk vertellen dat u in vrijheid wordt gesteld'
Ik keek hem een beetje ongeloofwaardig aan.
'mijn excuses dat u onterecht hier bent beland. We hebben de dader inmiddels te pakken, dus hoeft u hier niet langer te blijven.
Als het goed Is zijn uw spullen gepakt. Ik zal u onderweg thuis afzetten.'
Wow. Dat ging allemaal wel heel snel. Veel te snel als je het mij vraagt.
Maar wie ben ik om er tegen in ge gaan? Ik mocht hier weg, dat was goed genoeg.
