Midden in de nacht schrok ik wakker.
Gedesoriënteerd keek ik om me heen, waar was ik? Wat was er gebeurd?
Toen wist ik het weer, ik was net thuis uit de gevangenis. Daar schrok ik soms ook 's nachts wakker, maar thuis overkwam me dat nooit, dus waarom nu ineens wel?
Net toen ik me omdraaide om maar weer te gaan slapen, mijn eigen bed lag zoveel lekkerder dan dat in de gevangenis, hoorde ik iets.
Ik kon niet zo goed plaatsen wat ik dan hoorde, het klonk gedempt, alsof waar het vandaan kwam erg zijn best deed om niet gehoord te worden.
Eerst dacht ik dat ik het me inbeelde, maar toen hoorde ik het nog een keer.
Zo kon ik toch niet slapen, dus ging ik op zoek naar waar het vandaan kwam.
Heel zachtjes duwde ik mijn deur open, die hier gelukkig niet op slot zat, en sloop op mijn tenen de gang op.
Daar bleef ik even staan, hoe moest ik nou weten waar het vandaan kwam als ik het niet meer hoorde?
Net toen ik het op wilde geven en me omdraaide om weer mijn bed in te kruipen hoorde ik het opnieuw.
Snel draaide ik me om. Het kwam in elk geval van deze verdieping.
Eigenlijk zijn er niet zo veel opties, hier zijn alleen mijn kamer, de badkamer, wat leegstaande kamers en wolfs' kamer.
Waar kwam het nou vandaa... Daar was het weer!
Het kwam duidelijk uit wolfs kamer.
Shit. Shit. Shit. Wat moest ik daar nou mee.
Ik begon me ook te realiseren wat het geluid was. Het was een soort snikken, alsof er iemand lag te huilen in z'n kussen.
Shit.
Moest ik naar wolfs toe om hem te troosten of wilde hij niet dat ik hem zo zag?
Als ik hem was zou ik absoluut niet willen dat iemand me zo zou zien. Maar ik zorgde er dan ook wel voor dat niemand me hoorde...
Toen ik het nog een keer hoorde, besloot ik toch maar naar binnen te lopen. Ik klopte zachtjes op zijn deur, wat hij natuurlijk niet hoorde. Stilletjes liep ik naar binnen, en wat ik daar zag deed me zoveel pijn.
Wolfs lag op zijn zij met zijn armen om een kussen heen geklemd waar hij ook zijn gezicht in verborg.
Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik stond daar maar aan de grond genageld, onzeker wat ik zou doen.
Uiteindelijk ging ik toch naast hem op bed zitten en legde een hand op zijn schouder.
Eerst leek het alsof hij het niet merkte, toen tilde hij even zijn hoofd op.
'eef. ......... Ik..... Ik... '
'shh... Het geeft niet. Het komt weer goed.'
Daarna zeiden we niks meer.
Hij huilde, en ik ging naast hem liggen en sloeg mijn armen om hem heen om er voor te zorgen dat hij niet uit elkaar viel.
Hij had de laatste tijd zoveel moeten doorstaan, en dat fleur nu ook weg was had zijn hart gebroken. En ik deed wat ik kon om de stukken van zijn gebroken hart bij elkaar te houden.
Ik weet niet wie van ons er het eerst in slaap viel, maar toen ik wakker werd in zijn bed was hij er al niet meer.
Het verbaasde me dat ik niet had gemerkt dat hij weg was gegaan.
In mijn pyjama ging ik naar beneden. De geur die ik gister had gemist toen ik thuis kwam hing nu overal.
Wolfs was iets aan het bakken, en het rook verrukkelijk!
Toen ik de keuken in kwam begon mijn maag spontaan te knorren. Daar schaamde ik me een beetje voor, maar Wolfs moest er om lachen.
'heb je nog een beetje kunnen slapen?' vroeg ik hem voorzichtig.
'ik... Ja. Bedankt dat je er was.'
'ja .... Natuurlijk, ik kon je toch niet zo laten...'
Daarna hadden we het het niet meer over, en kreeg ik het allerlekkerste ontbijt dat ik ooit had gehad.
Roerei met zelfgemaakte croissants en jus d'orange. Hij was druk geweest, want toen ik het op had, begon ook de geur van brownies de lucht te vullen.
Waar had ik dit toch allemaal aan verdiend?
Veel tijd om daar over na te denken kreeg ik niet. De telefoon ging, en aangezien Wolfs druk bezig was nam ik die zelf maar op. Het was mechels, hoe kan het ook anders? Ik moest me zo snel mogelijk op het bureau melden. Het was natuurlijk heel vervelend dat ik onterecht in de gevangenis had gezeten enzo, maar nu ik er weer uit was, kon ik net zo goed meteen weer aan het werk. Oja en als ik Wolfs zag, moest ik zeggen dat hij zich ook moest melden.
Ik zei Wolfs wat mechels had gezegd.
'ze kan de pot op! Ik ga echt niet naar haar toe!'
Ik schrok ervan hoe heftig hij reageerde.
'wat is er dan, waarom wil je dat niet?'
'waarom? Waarom?! Die bols heeft ervoor gezorgd dat mijn dochter in de gevangenis zit, en nu verwacht ze dat ik met hem samen ga werken! Daarom!!'
Ik wist wel dat dat zo was, alleen was ik het totaal vergeten.
Ik kromp een beetje in elkaar door alle woede die in zijn stem doorklonk, want ergens dacht ik dat het mijn fout was.
Als ik niet zo moeilijk had gedaan, hadden ze nooit verder gezocht en fleur gevonden.
'je blijft wel toch? ' vroeg ik heel zachtjes.
'ja. Ik.. Ik weet het nog niet. Ik weet niet waar ik anders heen moet.'
Dat... Was maar half het antwoord waar ik op hoopte.
Ik had niet echt veel keus, dus ging ik maar op weg naar kantoor. Ik had geen goed gevoel over wat Wolfs zei, maar als ik mechels nog langer liet wachten kreeg ik nog meer problemen.
A.n.
Speciaal voor charida, die me er aan hielp herinneren dat ik hier mee bezig was ;)
