heey, aan iedereen die dit leest:
- heb je kritiek stop dan gewoon met lezen
- heb je tips of verbeterpunten laat het dan graag weten
- dit is mijn eerste verhaal dus waarschijnlijk wordt het niks maar ik ga het toch proberen...
Eva pov
Eva lag in haar bed, nog steeds in de gevangenis en las haar boek. 'nouja, ze hebben ten minste niet álles van me afgepakt...' dacht ze. ze keek om zich heen, de cel was kaal, er stond een bed,een wastafel en een nachtkastje. het enige persoonlijke was haar boek, dat ze nu al voor de 5e keer las. plotseling ging de deur van haar cel open, snel legde ze haar boek weg en ging zitten. ' er is bezoek voor je' zei de bewaker. ' wie is het?' vroeg eva. ' dat zie je zo wel, loop nu maar door. je krijgt 30 minuten om te praten, dan moet je weer terug naar je kamer.' hmpf kamer, alsof ze zich daar prettig voelde. ' hier naar rechts.' gelukkig vertrouwde de bewakers haar genoeg dat ze haar niet telkens boeiden. waarschijnlijk omdat ze geen poging deed om allerlei spullen binnen te krijgen. of misschien vertrouwden ze erop dat de moord op Daan haar enige misdrijf zou blijven omdat ze verder nog nooit iets verkeerd had gedaan... zoals Maurice lang geleden al had gezegd:maar jij doet toch nooit iets fout? alleen al de gedachte aan haar broertje bracht tranen in haar ogen. ' niet nu aan denken, niet hier. je weet niet eens wie er op je wacht.' dacht ze streng tegen zichzelf. de bewaker deed de deur van de bezoeksruimte voor haar open. ' zoals ik al zei: 30 minuten en geen seconde langer.' ze sloot de deur achter eva. eva draaide zich om om te zien wie haar bezoeker was, alleen om te bevriezen zodra ze hem zag. het was wolfs. hij was het echt. hij was de enige die ze meer had gemist dan Maurice. de enige om wie ze zich snachts in slaap huilde omdat ze niet zonder hem kon. en nu stond hij voor haar.
het duurde even voor ze herinnerde hoe ze moest bewegen. toen liep ze langzaam naar de stoel die tegenover de zijne stond. zij was er terwijl ze hier zat achter gekomen hoe veel ze om hem gaf. ze had haar boek al 5 keer gelezen, maar haar gedachten dwaalde steeds naar hem af, zo vaak dat ze nog steeds niet wist waar haar boek over ging. maar hij wist niet wat ze voor hem voelde, als hij al hetzelfde voor haar voelde...
het bleef een tijdje stil terwijl ze elkaar alleen aankeken. uiteindelijk begon eva zich ongemakkelijk te voelen. ze schraapte haar keel, ' waarom ben je hierheen gekomen?' ' om jou te zien eef.'
wolfs pov
hij was sinds ze in de gevangenis zat constant bezig geweest manieren te vinden om haar vrij te pleiten. elke dag miste hij haar meer en vandaag kon hij er niet meer tegen, hij móest haar zien.
eva moest blozen om zijn opmerking en keek naar haar handen die ze op haar schoot had gevouwen. zou het kunnen? zou zij net zo om hem geven als hij altijd al om haar gegeven had?
Eva pov
hij moest me zien... zou hij dan toch...?
nee Eva natuurlijk niet, die gevangenis maakt je knettergek! hou op met blozen! luister gewoon naar wat hij te zeggen heeft.
ik keek weer naar hem op zodra ik dacht dat mijn wangen niet meer rood waren. ik zag dat wolfs me aanstaarde maar hij had het zelf niet in de gaten. ik schraapte mijn keel 'aghm... wolfs?' hij reageerde niet 'aarde aan wolfs, alles goed?'
hij schrok op. 'huh.. wat? ik was even weg...'
'dat merkte ik al ja' ik glimlachte naar hem. 'maar wat kwam je hier nou eigenlijk doen?' 'dat weet ik eigenlijk niet precies... ik ben sinds je hier zit steeds bezig om je onschuld te bewijzen ,maar het lukt nog niet echt... sorry'
hij probeert me hieruit te krijgen. ik had natuurlijk hetzelfde voor hem gedaan, maar hij was altijd al een beetje een wegloper... na zijn undercover actie was hij maanden weg geweest en nu met de moord van Daan... alweer een moord waarvan hij onterecht de schuld kreeg...
'het komt wel, ik heb het niet gedaan en jullie komen er vanzelf achter wie het wel was. ik reken op je'
'dat weet ik... weet je eef ik bof maar met jou.' 'huh? hoezo?' 'nou... na alles wat er tussen ons is gebeurd enzo... ben je toch altijd in me blijven geloven.'
'nouja... ik heb eerlijk gezegd vaak zat aan je getwijfeld....,' 'dat weet ik, daar gaat het niet om, uiteindelijk ben je me altijd blijven steunen en in me blijven geloven.'
'waar kwam je ook al weer voor? kom je ergens niet uit? ....'
'ik wordt gek zonder jou eef. en het onderzoek schiet maar niet op...
ik kan niet langer zonder je eva, ik móést je vandaag gewoon zien.'
huh wacht even... zei wolfs dat nou echt??? hij kan niet zonder me? hij bedoelt vast op het werk... kom op Eva je hoort dingen die er niet zijn. focus!
'wat zeg je wolfs?'
'ik ga je hier uithalen Eva, ik beloof het je.'
'dat weet ik'
de deur ging weer achter me open. 'van dongen, je tijd zit er op.'
'nee wacht ik''de tijd zit er op, je moet weer terug naar je cel.'
'geen zorgen eef, ik kom snel weer.'
wolfs pov
Eva keek verward toen de bewaker haar weer meenam. wat ben ik toch ook een sukkel verdomme! waarom moest ik dat nou weer tegen dr zeggen? als het óóit niet de goede tijd was geweest om het haar te vertellen dan was dat nu wel.
'alles goed meneer? U moet nu echt weer gaan...'
'ja nee alles gaat prima.... ik ga weer'
verdwaasd liep ik naar mn auto terug.
ik ging achter het stuur zitten maar had nog geen zin om weg te gaan. hoe verder ik zou rijden, hoe verder ik bij Eva weg zou zijn...
verdomme nu zou ze me natuurlijk niet meer willen zien omdat ze niets voor mij voelt. en ik kan haar ook niet bereiken omdat ze nog in de gevangenis zit...
ik sloeg mijn hand op het stuur. stom stom stom! moedeloos zak ik in elkaar en begin zachtjes te huilen. hoe moet het nou verder met me? ik ben niks zonder Eva! zij is degene die me weer op de been brengt als het niet goed met me gaat degene die in me blijft geloven als niemand dat meer doet. zij is de enige die ik nog heb nu fleur geen contact meer met me heeft...
een lange tijd ben ik zo blijven zitten, hoe ik thuis ben gekomen weet ik niet. wel weet ik dat ik weer aan de whisky zat hoewel ik met mezelf had afgesproken dat niet meer als uitweg te gebruiken. ik viel langzaam weer terug in een gewoonte die ik had voor ik Eva leerde kennen. een tijd waar ik nooit meer aan wilde denken maar waar mijn leven nu toch steeds neer op ging lijken...
