Küçücük kalbi vardı ellerinde...Kafası öne eğilmişti. Gözlerindeki damlalar kurtulmuşçasına yanaklarından süzülüp avuçlarını yıkıyordu. Sessizdi her yer. Bir tek yanaklarından dökülen damlalar bozuyordu sukuneti. Olgunlaşlamış kalbine bakıyordu sessizce. Unutulmuşluğun ızdırabı belkide kimsesizliğin verdiği hüzünde boğuluyordu. Dili tutulmuştu. Sadece gözleri konuşuyordu ağlayarak. Hüznünü ifade ediyordu. İçinin yandığını böyle duyuruyordu belkide. Alevlenmiş bir yangını söndürmeye çalışıyordu adeta. Gögsü daha fazla dayanamayıp fırlatı vermişti kalbini dışarıya. Ellerinin arasında, sevdiğini sakladığı dört odası ellerindeydi şimdi. Daha fazla taşıyamamıştı bedeni. Kusu vermişti onu kalbiyle beraber. Hiç ihtiyacı kalmamışçasına itiyordu elleriyle. Kışın dışarda kalmış banklar gibiydi. Soğuğa aldırış etmeden oturması için insanları bekler gibi bekliyordu. Yalnızdı aslında. Sırılsıklam yalnız, sessiz, kimsesiz. Onun kokusu burun deliklerinden girince içi hayat doluyordu. O anı hatırladı. Sesini duyduğu, başını omzuna koyup kokusunu çektiği anı hatırladı. Ölüyordu adeta. Tabutun içine sokulmuştu, toprak kokuyordu yer yüzü.
"Kalbi kırık."
