Yoruldum...
Umutsuzca ellerinden akan bir damla kan gibi düşüyorum bedeninden yere...
Alırmı sence toprak beni?
Dokunur mu duygularıma paylaşırmı senin gibi sensizliği...
Umudumdan kopan bir yara misali özlediğim kaybolan yıllar ve kimsesizleşen ben...
Tutamadın beni oysa aklbinden akıyordum ben...
Ölüm gibi sessizlik acıyan her yaranın ardından kaybolduğumu bilirim sensizliğe...
Hayır dedikçe evetleştin...
Şimdi !?
Ne denirki ne gelir elden kayıp bir genç gördün mü yüreginde ?
Görünmezmiydim sende yada hayata tutunamayacak kadar kısamıydı ölüm ?
Ağladım sessizce kederlendim yüreğimden sensizlik süzülürken...
Bir gölge gördün mü ruhunun derinliklerinde ?
Ne denir ki şimdi ?
Kaybolmuşum belkide bir hayatın öncesi ve bir sonrasi
Adi bir gölge oyunu ama
Gölgen bile yansımadı ışığa...
Ne düşüneceksin kim bilir benim hakkımda ...
Hiç tanımamışken hiç görmemişken...
Ben utanırdım gölgeni görmekten...
O kadar saf o kadar temiz ...
Şimdi ayrı bir deniziz sen tatlısı ben tuzlusu hayatın....
Ve güle güle Gözlerimdeki "Sen"...
Acıyorum kendime dokunurken gölgeme....
Düşün o kadar yalnızım gölgem ve ben...
Yine eksiksin "sen" (...)
