not human // 2min

10'

"Bu güncelleme ne için?"

Seungmin odanın kenarında kollarını çaprazlayarak oturmuş dört yazılımcıyı izlerken diğerleri kendi işleriyle uğraşıyordu.

Jisung ve Felix cyborgun üstündeki her bir parça kıyafeti çıkarırken Chan biyo-kapsülle ilgileniyordu, Changbin de bilgisayar başındaydı.

"Ürettiğiniz arabanın yapay zekasını küçülttük, Minho da ortamdaki hava akışını kontrol edebilecek srtık. Arabanın içindeki nefessizlik durumunun farkındalığıyla hemen hemen aynı görevi üstlenecek ama ne kadar çalışır bilemiyoruz, deneme sürümü diyebiliriz."

Seungmin Changbin'den aldığı bilgileri onaylamış, Chan'ın önüne basamak çektiği kapsüle girmek için o tarafa yürüyen Minho'yu izlemeye başlamıştı.

Minho konuşmadan, komutları uygularken Felix ve Jisung bedenini aynı anda tutuyordu dengesinin bozulmaması için. Minho mavi sıvıyla dolu kapsülün içine girip ellerini iki yanına koyarak uzanmış, gözlerini kapatmıştı.

Chan kapsülümkapatıp kilitledikten sonra kolu indirmiş, suyun içindeki küçük elektrik yüklü kılcalların robotu sarmasını izlemişti.

"Ne oluyor tam olarak?"

"Doku yenilenmesi, kas gücü gelişimi, eklem yerlerinin sürtünmesinin azalması gibi fiziksel güncelleme ve onarımları o kapsülün içinde yapıyoruz. Aynı zamanda Changbin hyung beyninde güncellemeler başlatabiliyor." dedi Felix Changbin'in yanına gidip ellerini onuzlarına yerleştirirken.

"Oldukça havalı."

"Öyle. Yirmi dört saat kadar sürecek genel bir güncelleme bu, isterseniz işlerinize geri dönün." dedi Chan gülümseyerek.

Seungmin onaylamış, dört yazılımcının labaratuvarından çıkıp kendi ofisine girmişti.

Flash belleğini alarak Hyunjin'in ofisine çat diye girse de buna pişman olmuştu.

"Hyung?"

"Kapısız köyden mi geldin birader?" Seungmin kardeşi ve arkadaşına onaylamaz bakışlar atarak içeri tamamen girdi.

Jeongin dağının masanın ucunda otururken Hyunjin bacaklarının arasında durarak onu öpüyordu girdiğinde.

"Benim şirketimde benim kardeşimle öpüşüyorsun. Sana gıcık olmamam için tek bir neden söyle." dedi Seungmin deri koltuklardan birine kendini atarken.

Jeongin hafif kızaran yanaklarıyla masadan indiğinde Hyunjin ona gülümseyip arkadaşının önüne geçti.

"Niye geldin sen?"

"Son kontroller için flashı bırakıp arabanın yanına inmek için seni çağıracaktım, Minho laboratuvarda ve yarın bu saatlerde çıkacak." demiş ve elindeki flash belleği uzatmıştı. Hyunjin belleği alıp bilgisayarına taktıktan sonra koltuğuna oturup dosyayı açtı.

"Yarın binecek misin arabaya hyung?" Jeongin büyüğünün yanına otururkrn Seungmin onayladı. "Bir sorun çıkar mı?"

"Yapay zekaya güveniyorum."

"Çok kısa sürede kopyalandı, hata verirse ne olacak?" dedi Jeongin endişeyle.

"Minho yanımda olacak velet, korkma." dedi Seungmin gülümseyerek.

"İyi de o da yapay zeka!"

"Arabadan daha akıllı ve beni kurtarabilecek fiziksek özelliklere sahip." dedi Minho güven verici bir sesle. "Hem güncellenşyor dedim, daha iyi olacak."

"Sen benim her şeyimsin hyung, sana zerer gelecek diye korkmaktan yoruldum ben. Haftalar önceki deprem geçti şimdi de araba kazasından korkuyorum." dedi Jeongin büyüğüne sarılırken. Seungmin onun saçlarını okşamış ve gülmüştü.

"Pistte süreceğim, güvenli alan. Trafiğe çıkmadan önceki deneme sürüşü bu."

Jeongin onaylasa da tatmin olmadığı yüzünden belliydi. Seungmin onu sıkıca sararak saçlarını okşamış, Hyunjin son kontrolü bitirene kadar kardeşinin yanağına dudaklarını sürterek fısıltıyla konuşmuştu. İkisi de gülüyordu.

"Küçükken salıncsktan düştüğümde bir hafta ağlamıştın."

"Yalancı."

"Evet, ağlamıştın. Hatta bacak kadar boyunca beni taşımaya kalkmıştın, taşıyamayınca bir daha ağlamıştın." Jeongin hem yanağı gıdıklandığı için hem dr hayal ettiği iin gülerken geri çrkilip büyüğüne baktı. "Hiç hatırlamıyorum."

"Sen dün yediğini de hatırlamıyorsun."

"Hatırlıyorum bir kere çocukluğumu. Bir kere sen lisedeykrn brn hastalanmıştım, sınava gitmrmiştin beni yalnız bırakmamak için. Üstelik sğlamıştın."

"Ağlamam ben."

"Ağlarsın, ağlamıştın. Nefes alamadığım için oturup bana sarılarak ağladığına eminim." Seungmin gülerek onayladı. "Aklım çıkmıştı o gece."

"Ben de öleceğim sanmıştım, çok korkunçtu."

Hyunjin ikisine bakıp gülerek belleği çıkardı. "İki ağlak kardeşin konuşması bittiyse arabaya gidebilşriz."

"Gidelim." Jeongin yerinden kalkıp Hyunjin'in peşine düşmüş, Seungmin de odadan çıkınca büyüğüne dönmüştü.

"Hyung arkadaşlarımla takılacaüım bu akşam."

"İyi eğlenceler."

"Arabaya bakıp giderim." Seungmin onaylamış, asansörü çağırmıştı. Seungmin'in dormadı gereken soruları kısa sessizliğin ardından Hyunjin sordu.

"Kimlerle gidiyorsun?"

Seungmin arkadaşına gülerken Jeongin omuz silkti. "Beomgyu ve Taehyun."

"Geç olursa ben bırakırım seni eve."

"Gerek yok, arabayı alır." dedi Seungmin gülerken. Hyunjin hiç hoşuna gitmese de onaylamak zorunda kalmıştı.

Seungmin ve Jeongin gencin yüz ifadesine gülerkrn asansör durmuş, üçü inmişti.

Üretim kısmına geçmek için kart okutmuş, içeri girip yazılımcıya belleği vermişlerdi.

Seungmin arabanın kaputuna işaret parmsğını sürtmüş, sürücü koltuğuna oturmak için kapıyı açmıştı.

O içine ortuduğu gibi arabanın tekerlerini boşluğa düşürecek silindirleri açab Hyunjin, arkadaşına çalıştırabileceğine dair onay verdi.

Seungmin aracın başlatılması için olan tuşa basmış, duyulan sesle gülümsemişti.

"LK21 Aİ başlatıldı, gideceğiniz konumu girmeden önce başka bir komutunuz var mı?"

"Sağlık kontrolü." Seungmin gülümseyerek bilgisayarın onu taramasını beklemiş, tarama bittiğine aldığı geri bildirimle rahatlamıştı.

"Sağlık durumunda yola çıkmayı engelleyecek bir şeye rastlanmadı. Gideceğiniz konumu söylemeden önde 'konumu seç' komutunu veriniz."

Hyunjin bilgisayarın arkasından elini kaldırıp işaret ve baş parmağını birleştirerek 'okay?' yaptığında Seungmin dr aynısını yaparak elini kaldırdı.

Hyunjin gülümseyerek yanındaki sevgilisine sarıldığında Seungmin arkasına yaslanmıştı. Şimdilik her şey yolundaydı.