7+1

ÇAPA.

Bölüm Şarkısı;

Tommee Profitt & Fleurie - Noble Blood

🃏

Bundan bir sene evvel bir vaka ile ilgilenmiştim. Vakadaki kız, annesinin ölmediğine kendini o kadar çok inandırmıştı ki sadece kendine değil ekseninde dolaşan her insana zarar vermeye başlamıştı. Baktığınız zaman zararsız ve kendi hâlinde acısının yasını tutuyormuş gibi gözükse de elinizi uzattığınız parmaklarınızı kırıyordu.

Belki şu an bunun farkında değilsiniz ama sizin etrafınızdaki çoğu insan da bu kız gibi.

Size zarar verdiğinin farkında değilsiniz ama eğdiğiniz başınız, kibritin yanan ucuna tutuşmuş durumda. Giderek daha çok yanacak, harlanacak ve sönmeye çalıştıkça kıvılcımlarınızı dağıtacaksınız. Gerçekleri fark ettiğiniz zaman da içinizdeki ateşini soğutmaya başlayacaksınız. Çok geç olacak çünkü külleriniz havada uçuşacak.

Çabalamayın, o insanı bulamazsınız çünkü zehir size verilirken uyuşmuş durumdasınızdır. Panzehir derinize nüfuz edene kadar öleceğinizi düşünmezsiniz.

Eğer etrafınızda böyle biri yoksa siz o kişisiniz.

Mutluluk bulaşıcıdır, mutsuzluk ise daha çok.

Tek acıyı siz yaşıyormuşsunuz, karşınızdaki kişinin hiç derdi yokmuş ve dünyaya geliş amacı sadece sizi dinlemekmiş gibi davrandığınız her an etrafınızdaki kibritleri tutuşturmaya başlayacaksınız.

Ya da tek bırakılacaksınız.

Kurbanlarımı masumiyet üzerinden seçmezdim. Kişinin yaptığı suça bakar, kimliği ile ilgilenmezdim çünkü dünyada iki masum kavram vardır: çocuk olmak ve hayvan olmak. Çocuk büyüdüğü zaman çirkinleşir, hayvan ömrü boyunca masumluğunu korurdu. Ben de bir zamanlar çocuktum ve şimdi elimi kanın çeşmesinden akan dokuyla yıkıyordum.

Yine de hiçbir bahane bir çocuğun öldürülmesine olanak sağlamazdı. Kız kardeşim daha on bir yaşındaydı. On bir yaşındaki küçük bir kızın bedeni onlara cazip gelebilmişti. Gelmiş ve intikam uğruna hepsini bana izletmişlerdi.

Kısa bir an gözlerimi sıkı sıkı kapatarak kulağımda çınlayan çığlığı susturmaya çalıştım. Geçmiyordu, yaşamım boyunca benimle olacaktı. Babamın ağzından ilk defa kendi için 'yalvarma' kavramını duymuştum. İlk önce gözünden sakındığı kızı sonra sevgisinden pay verdiği karısı.

Ne olursa olsun yaşadığı anılar susmuştu en azından. Ben kalbimde üçünün enkazıyla nefes alıyordum. Hâlâ.

"Ne düşünüyorsun?" diyerek elindeki ilk yardım çantasını yatağın üstüne bıraktı Hailey. Herkesin bir zayıf noktası olurdu, önemli olan açığa vermemekti. "Hiç," diyerek bacaklarımı iki yana açtığımda Hailey kalçasını sağ bacağıma yasladı ve yavaşça oturdu. "Babanı nasıl öldüreceğimi belki de."

Babasına olan öfkesi o kadar çok işime yarıyordu ki bazen içimdeki acıma duygusu onu azat etmemi söylüyordu. Sonra onun ne kadar zeki ve kurnaz bir kadın olduğu yüzüme tokat misali iniyordu. O istediği için onu kullanabiliyordum.