7+1

YERİ BOYLAYAN KUKLALAR.

Bölüm Şarkısı;

Nico Santos - Play With Fire

🌀

Kişinin içinde kurulan mahkemeler.

Davalı ve davacının aynı olduğu, kaybedenin de kazananın da aynı bedeni paylaştığı; sonu en belirsiz belirli mahkemeler...

Hakimin kimliğine göre verilen hükümlerin çoğunun, vicdanın değerlendirdiği kararlar... Kaybedenin her zaman acımasızlık olmasını sağlar. Bu ne kadar doğru olanın bu olduğunu göstermeye çalışsa da vicdanın bağırtısı kararlardan sapmanızı sağlar. Sizi doldurur. Elinizde her zaman dolu tarafın olmasını gerektiğini ve o tarafa bakmanız gerektiğini size fısıldar.

Omuzlarınıza her zaman sorumluluklar bırakır.

Ailenizi, işinizi, çevrenizi... O kadar düşünürsünüz ki. Kendinizden başka her şey sizin için var olandır. Giderek köleleşmenize el verir. Kölelik yüzyıllar önce son buldu sanırsınız. Evet, son buldu. Sadece adıyla. İşlevini kaldıransa asla olmadı.

Nasıl olsa bardağın boş kısmı sizi ilgilendirmez, bir yudum bile olsa içecek suyunuz vardır. Sonrasını düşünmeden, tekrar susayacağınızı hesaba katmadan iyi yöne bakıp kendinizi avutmak; koca bir aldatmacadan ibarettir. İyinin üstüne iyi konulmadan olduğu sadelikte bırakmak ve buna şükredenleri görmek, büyüklerin en haz duyduğu şeydir.

Büyükler... İnsanların doğurduğu amelleri kendi iyilikleri, dünyanın kötülüklerine kullanmaktan çekinmeyen bir grup götveren.

Romantik kitaplarda yerilen kadar küçük olmayan, karşılarına çıkan ahmak bir kızla tökezlemeyen, duygularıyla hareket etmeyecek kadar sert tutumlu, kurallar dışına çıkıldığında 'normal' hayata dönemeyecekleri kadar kurallı, normal olamayacak kadar anormal olan alışkınlıklara sahip birlik.

Kalıplaşmış düşünceler ile o kadar zararsız görülüyorlar ki... Bu bakışı asla düzeltemeyeceğim sahiplik.

Petrol rezervleri, para birimleri, madenler, politika seyirleri, finans devleri ve daha nicesi... Nakit servetleri trilyonları geçen aileler, seyrin en başında ve her zaman en sonunda olanlar.

Ölüm, parmaklarının arasında gezdirdikleri kalem kadar alışık; hemen kıracakları kadar cansız.

"Ailelerle hiç tanıştın mı?" dedi Hailey, yüzünü kolumun üst kısmına bastırırken. "Yüzlerini görmeye nail oldun mu?"

Dudaklarımın arasından dalga geçer gibi sert bir nefes çıktığında düzgün kaşları çatıldı. "Dalga mı geçiyorsun? Onlar birbirini tanımazken benim tanımamı nasıl bekliyorsun?"

"Anlamadığım çok nokta var." diyerek yatakta dikleşti. Belinin altına kadar uzanan siyah saçları beyaz teninin üstüne dağılırken tek eliyle saçlarını toplayıp geriye attı. "İkinci dünya savaşından sonra ortadan kaybolup yine de dünya hisselerini ellerinde tutan insanların adlarını bile ağızlarına almıyor kimse. Haklarında okuduğum kitaplar, haberler... Hiçbiri olumlu bir sonuçta vermedi şu zamana kadar. Hep aynı, ezberlenmiş sözler."

Dudaklarım yavaşça aşağı büküldü. "Senin de dediğin gibi; ikinci dünya savaşından sonra kendilerini yok edip isimlerini yaşatan kişiler işte."

"Ve senin ölüm kararını verdiler? Ayrıca iki cinayet daha işlendin?" dedi cümle kurmaktan çok soru sorar gibi. Nedense rahatlığım, onun kuralcılığına oldukça ters geliyordu. Panik halinde olup oradan başka bir yere saklanmamı bekliyor gibi baksa da; sarayımda, kendi yatağımda yatıyordum.