7+1

UÇURUMA BİR ADIM.

Bölüm Şarkısı;

CLANN - Her & The Sea.

🦇

Numara 6 ağzından;

Çark bir daha çevrildi.
Ölüm en dipte kalanken şansım onu buldu.
Ben bir canavara dönüşürken kimse dur, demedi.
Dönüştüğümde ise her şey için çok geçti.

Uçuruma bir kaladayım.

Bütün düzenimizi kendimiz oluştururduk. Herkesin bir yazgısı olurdu ama kimisinin yazgısı siyah bir kâğıda yazılırdı. Kalemi eline almak ya da her şeyi akışa bırakmak... Bize sorulan tek seçimdi.

Belki bu bile yazılmıştır, sadece kendimizi kandırıyoruzdur.

"Bana âşıksın!" diye haykırdığımda titreyerek başını iki yana salladı. "Sevmiyorum." Hıçkırdı. "Yemin ederim sevmiyorum."

Çekildiği köşeye ilerleyerek önünde durduğumda gözlerini yumarak sırtını duvara yasladı. Ağlamaktan kitlenen çenesinden tutarak sertçe kendime çektiğimde kafasını geriye atmaya çalıştı. Yaralı ceylan yine ürkmüştü. "Hayatında tek ben varım, Şeyma. Kabullen artık bunu," Teninin kokusunu sertçe içime çekerken o da titrek bir nefes aldı. "Benden sonrası sana ya cehennem ya araf."

"Cehennemdeki zebani bile merhamet eder de sendeki kalp çözülmez, Birkan!" diye haykırdığında dudaklarımı çenesine bastırdım. "Şşh, öyle deme sevgilim."

Kafasını sağa sola çevirerek bedenimi itmeye çalıştı. "Ya ne sevgilisi Allah'ın cezası! Delisin sen. Seni tanımıyordum bile, altı yıldır kapalıyım bu evde!"

"Sen beni tanımıyordun ama ben seni tanıyordum Şeyma. Çok güzelsin... Sen de bana âşıksın neden inat ediyorsun?" dediğimde hıçkırdı. "Ben evlenecektim, nişanlıydım! Onu da öldürdün."

"Sen buradan çıksan bile çalacak kapın olmasın diye her evi ateşe veririm."

Öldürmüştüm. Onun için herkesi öldürürdüm. Bir ruhu bedeninden ilmek ilmek ayırmak benim için zor değildi. Bazen kör bir kurşun, bazen tutmayan frenler... Bahaneler ardına saklandığı gizemi örtmeye yetiyordu.

Kahve gözlerinden yaşlar ardı ardına dökülürken saçlarını kavrayarak burnumu yasladım. "Kokun silinmiş. Git ve duş al." dediğimde yapay bir şekilde güldü. "Tabii emredersiniz efendi-" derken gözlerini sıkı sıkı yumup tekrar açtı. "Siktir git başımdan Birkan."

Başka biri vardı. Senelerdir yanımda olmasına rağmen hâlâ beni istemiyor ve direniyordu. Saçlarını kökünden sıkıca kavramamla başını geriye doğru attı, "Anlamadım Şeyma? Bir şey mi demek istedin?" Parmaklarımın arasında kıstırdığım saçlarını hızla geriye çektim. "Bana karşı mı geliyorsun?"

Saç tellerini kurtarmak için elime asılırken, "Sen hastasın." diyebildi. "Bak tedavi olabilir-"

"Ben hasta falan değilim! Şunu söylemeyi kes." dediğimde başını aşağı yukarı yavaşça salladı. Dudaklarımı şakağına bastırdığımda gözlerini kapatmıştı. "Sen benim sevgilimsin. Beni kabullenmek zorundasın. Aklındaki o kişileri çıkaracaksın."

Katlanamıyordum. Onun başka bir adamı benimsemesine bile tahammülüm yoktu. Şeyma ne kadar beynimi hastalıklı olarak görse de benimki sadece sevgiydi.

"Birkan benim aklımda kimse yok! Neden anlamıyorsun?" diyerek başını kaldırdığında gözyaşları yanaklarından süzüldü. "Altı senedir evden çıktığım mı var! Vazgeç şu şüphenden."