KARANLIK MASUMİYET

8.BÖLÜM

Bölüm şarkısı 🧡

...
~ Beni bir an önce bul.
Birileri beni bulmadan önce..~

...

Herkesin uyuduğunu anlayınca sinirle ve yakalanmamaya isteyerek evden çıkmaya çalışıyordum kapıyı açtığım sırada ileride Savaş'ın arabasını gördüm gerçekten kapının önünde bekliyordu buna inanamıyordum! Savaş gerçekten çocuk gibiydi yakalanmasının sonuçunda herkesin canı yanabilirdi ama o bunu umursamıyordu kapıyı sessizce kapatıp hırsla yanına gittim;

....

Zeynep'in kapıyı yavaşça kapatıp arabaya doğru hırsla geldiğini görmüştüm iyi ki Onur'u göndermiştim yoksa edeceğimiz tartışma onu korkutup il dışına çıkarmaya yetirebilirdi kapıyı tüm gücüyle açıp;

"Geldim! Ne var!"

Dedi, bir an gözlerimi ondan alamamıştım gecenin bu saatinde bu kadar güzel olması beni hayrete düşürmüştü dakikalarca ne konuşacağımı düşünmüştüm cümlelerimi toplayamamıştım sonra ne kadar güzel olursa olsun karşımdaki kişinin kim olduğunu hatırladım hayatımı mahfeden Zeynep! Kendimi o an topladım ve;

"Bu ne şiddet bu celal Zeynep Hanım! Duyan da benim suçlu olduğumu sanır!"

....

Hırsla arabaya bindikten sonra hâlâ cevap bekliyorum Savaş'dan o ise dakikalarca yüzüme baktı şaşırmış gibi ne olduğunu bir türlü anlamamıştım niye böyle baktığını bir türlü çözememiştim dakikalar geçtikçe sinirim artmaya başlıyordu tam o sırada Savaş'ın cevabını duymuştum sanki tek suçlu benmişim gibi bana; "Bu ne şiddet bu celal Zeynep Hanım! Duyan da benim suçlu olduğumu sanır!" Demişti, tamam suçluydum ama o da suçluydu hem de en az benim kadar! Ama Savaş bunu anlamıyordu tüm suçu bana atıp vicdanını rahatlatıyordu ona anlatsam da anlamayacak gibi hissetim bir an o yüzden sadece;

"Nereye gidiyoruz?"

Diye sordum o da karşılık beklerken böyle bir cevap aldığı için şaşırmış olacak ki kaşlarını çatıp beni izledi bir süre ciddi olduğumu anlayınca;

"Yaylaya!"

Dedi, kafamı sallayıp önüme döndüm Savaş'da vakit kaybetmeden arabayı çalıştırdı birkaç saatlik yolun ardından uzun zamandır kimsenin gitmediği yayla evine nihayet gelmiştik kaldığımız evlere göre bu ev biraz daha küçüktü ama güzeldi ve en önemlisi huzurluydu sessiz sakin bir ortamdı, içeri girince hemen elimi yüzümü yıkamaya gittim kendimi toplamaya ihtiyacım vardı Savaş'da ben elimi yüzümü yıkıyana kadar sakinleşebilirdi aynada bir süre kendime baktıktan sonra kendimi toplayıp dışarı çıktım Savaş koltukta oturmuş ellerini başının arasına almış bir şey düşünüyor gibiydi sakince yanına oturdum ve beklemeye başladım bir şey demesini bekliyordum neden bu kadar saldırgan olduğunu anlamaya çalışıyordum neden hep birilerini incitme derdi vardı söylemesini istiyordum kaç saat böyle sessizce oturduk bilmiyorum ama en sonunda Savaş;

"Aç mısın?"

Diye bir soru sormuştu saatlerce bu soru için beklememiştim ben! Daha önemli konularımız vardı şu an kim bilir ailelerimiz ne haldeydi ama Savaş Beyimiz bana saatler sonra; "Aç mısın ?" Diye sormuştu gözlerimi devirip,

"Sence konu benim aç olamam mı?"

Diye sordum
Savaş;

"Değil ama karnı aç olan insanın aklıda çalışmaz."

"Savaş ne zaman duracaksın ne zaman bu çocuksu hallerinden vazgeçeceksin! Sırf istiyorsun diye seninle geldim şu an evde kıyamet kopmuştur! Ama bu senin umurunda bile değil!"

"Zeynep!"

"Ne Zeynep! Sürekli senin ağlamalarını dert yanmalarını çekiyorum! Tek suçlu benmişim gibi davranıyorsun!"

"Sensin tek suçlu SENSİN Zeynep!"

"Değilim! Savaş değilim! Sana ben demedim beni öp diye SEN beni öptün!"

"Ama sen de karşılık verdin!"

"Karşılık vermem beni suçlu yapmaz! Bunu sen başlattın!"

"Evlenmeyi de kabul ettin Zeynep! Ben evlenmeyelim dediğimde ayağını diredin! Hadi seni geçtim sırf öpüştüğümüz için deden beni evlenmeye zorladı SİLAH çekti Zeynep!"

"Eğer sen dürüst olsaydın bunlar olmazdı tamam dedem bu konuda hatalıydı! Ama bunların tek suçlusu ben değilim her şey senin beni öpmen ile başladı!"

"Ben suçluyum öyle mi?!"

"Hayır Savaş herkesin hataları var!"

Savaş tek adımda yanıma geldi kollarımı tuttu kendine çekti bir nefeslik mesafe bırakmıştı gözlerine bakamıyordum bakarsam aramızdaki mesafenin kapanacağını biliyordum Savaş sinirle;

"Sırf seni öptüm diye en büyük hatayı ben de görüyorsun Zeynep!"

"Hayır! Ama sen öpmeseydin bunlar olmazdı diyorum!"

Savaş daha da yaklaşıyordu sanki saniyeler sonra aramızdaki mesafe yok olacak gibiydi en sonunda dayanamadım ve gözlerine baktım bu hayatımda yaptığım ikinci hataydı gibi hissetim o an Savaş ile göz göze gelmemizin hemen ardından dudaklarımız buluştu aklım ne kadar 'hayır yapma!' Dese de kalbime engel olamıyordum dakikalar geçtikçe öpüşmemiz daha ileriye gitmeye başlamıştı Savaş sanki kendini kaybetmiş gibiydi ve ben de kendimi tutamıyordum nefessiz kalıp geri çekildiğimizde Savaş'ın gözlerini gördüm siyahın en koyusuydu tutku ile tekrar öpüşmeye başladık

Bir an geri çekildi ve onay ister gibi gözlerime baktı ben de daha fazla dayanamayarak kafamı salladım işler işte şimdi kızışıyordu umarım geri dönülmez hatalar yapmıyorum diye aklımdan geçirdim.

....

Savaş onayı aldıktan sonra sinsice gülümsedi planın en zorlu kısmı bir çırpıda hallolmuştu bu kadar kolay olmasını beklemiyordu demek ki Zeynep Savaş'a bu kadar yenikti.

Yeni bölüm geldiii yorumlarınızı ve votelerinizi bekliyorum geç oldu kusura bakmayınnn hepinizi seviyorumm 🤍🧡💃🏻